Lupinus angustifolius

De Wikipedia
Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
Lupinus angustifolius
Clasificación científica
Reinu: Plantae
División: Magnoliophyta
Clas: Magnoliopsida
Orde: Fabales
Familia: Fabaceae
Subfamilia: Faboideae
Tribu: Genisteae
Xéneru: Lupinus
Subxéneru: Lupinus
Especie: Lupinus angustifolius
L.
Consultes
Royal Botanic Gardens, Kew Royal Botanic Gardens, Kew
World Flora Online World Flora online
[editar datos en Wikidata]
Lupinus angustifolius”

El altramuz azul (Lupinus angustifolius) ye una planta yerbácea añal, una de les poques especies cultivaes del xéneru Lupinus, que'l so frutu aprovechar n'alimentación, siendo un aperitivo típicu de la rexón mediterránea.

Flores


Fueyes

Carauterístiques[editar | editar la fonte]

Trátase d'una planta herbal d'hasta 100 cm d'altor, añal y pubescente. Presenta fueyes palmaticompuestas, alternes, con pecíolus de 2 a 7 cm de llargu. Les sos llámines, digitaes, atópense estremaes en 5 a 9 foliolos más o menos carnosos y de forma linear- oblonga o linear-espatulada, bien estrechos y col ápiz arrondáu, col fexe glabro y el viesu pubescente. Los cantos son enteros. Los tarmos bien ramificaos dende la base o dende ciertu altor. Son erectos, pelosos, con pelos patentes de 0'5 - 0'8 mm. Floria ente la primavera y principios del branu (marzu – agostu ) formando inflorescencies bien vistoses de tipu recímanu, terminal, laxo, d'ente 10 y 20 cm. que puede tener hasta 30 flores alternes; tienen pedicelos d'hasta 4 mm., con bráctees lliniares, caduques, con bractéoles de 1 mm., oblongues. Caúna d'estes flores son hermafrodites y presenten una simetría de tipu zigomorfa.

La mota, de 7 a 9 mm, ye seríceo, bilabiáu, col llabiu cimeru de llargor hasta casi la metá que l'inferior, fendíu en dos lacinias separaes; l'inferior ye bi o tridentáu.

La corola ye glabra, papilionácea y de color azuláu; l'estandarte, d'hasta 16 mm x 15 mm, ye erecto, de calter orbicular, cola base atenuada y formando una uña ancho y poco definida; les ales son obtuses y obovaes d'hasta 15 mm., soldaes nel ápiz con una aurícula bien estremada na base del llimbu; la quilla d'hasta 15 mm., ye semicurvada y ta zarrada poles ales, presentando una aurícula na base del llimbu. L'androcéu ye monadelfo, yá que tolos filamentos tán soldaos nun tubu pol que pasa l'estilu. L'ovariu ye sentáu, con un estilu curvu, glabro y l'estigma húmedu, terminal con un aniellu de pelos na base. El frutu ye una llegume de 40 – 70 x 10 – 12 mm, conteniendo de 3 a 5 granes medianes, arrondaes, col tegumentu blancu o motudu de gris; la vaina vuélvese mariella, parda o negra al maurecer. vamos atopar cubiertu d'una serie de pelos ríxidos, los cuálos miden ente trés y seis cm. de llargu.

Nodulación[editar | editar la fonte]

Presenten procesos de nodulación (onde se va afitar nitróxenu) provocaos por bacteries del xéneru "Bradyrhizobium sp."

Hábitat y distribución[editar | editar la fonte]

Na so rexón d'orixe crez de forma montesa en campos de suelu arenosu. Prefier suelos llixeramente acedos o neutros, con bon drenaxe, ricos en nutrientes, cuantimás cobaltu, fósforu y potasiu. Nun se desenvuelve bien ensin temperatures moderaes mientres la fase vexetativa, y tolera bien les xelaes. Esixe una pluviosidá d'ente 250 y 1500 mm al añu. Carauterizar por un fuerte calter ruderal y arvense, pudiéndose desenvolver en cultivos abandonaos, araxales o cantos de carreteres.

Cultivar na rexón septentrional d'Europa, según n'Australia, Tasmania, Nueva Zelanda, Sudáfrica y Estaos Xuníos pol so frutu, rindiendo ente 500 y 2500 kg/hai según la riqueza del suelu. N'España apaez práuticamente en toles provincies.

  • Lluz: crez a plena lluz anque soporta solombra *Temperatura:

calor estremo. Zones templaes.

  • Continentalidad: continental. Soporta grandes variaciones de temperatura.
  • Mugor: suelos secos; indicadora de secañu moderáu.
  • Acidez: suelos acedos (pH 3.5 – 5.5) ; indicadora d'acidez.
  • Nitróxenu: suelos probes en nitróxenu.

Uso[editar | editar la fonte]

  • El frutu caltener en salmoria y consume como aperitivo, principalmente na rexón mediterránea. Ye ricu en proteína y baxu en lípidos, . Tamién ye utilizáu n'alimentación animal, principalmente incluyéndose como suplementu protéico na composición de piensos. Tien un sabor llixeramente amargoso.[1]
  • Emplégase tamién en ornamentación pola so bellu flor.
  • N'Arxentina, na Zona de la Contorna d'El Bolsón, esta especie tapiza coles sos coloridas flores toes la contorna.Crez con gran facilidá y nun riquir de cuidos especiales . El clima y el suelu de la rexón favorezlu pa potenciar la so guapura.
  • Históricamente utilizóse enforma poles sos propiedaes o facilidá pa espulsar los parásitos intestinales del organismu humanu.
  • El llixeru sabor amargoso del altramuz y el so altu conteníu en fibra dan-y unes propiedaes antidiabéticas bien interesantes.
  • El altramuz ye ideal pal estriñimientu pol so gran apurra de fibra.
  • Favorez la salú cardiovascular gracies a la so apurra d'ácidos grasos.

Propiedaes[editar | editar la fonte]

Contién lupaina, lupinina, lupinidina, proteínes, aceite, lecitina, sales, acedu inositinexafosfóricu. Úsense les granes como antihelmíntico, diuréticu, depurativu, emenagogo, pectoral, nutritivu, hipoglucemiante y vermífugo. Los raigaños son dixestives.[2]

Información nutricional[editar | editar la fonte]

  • Caloríes: 496 kcalorías/100 g
  • Proteínes: 15.6 g/100 g
  • Grases: 2.9 g/100 g
  • Hidratos de Carbonu : 9.9 g/100 g
  • Índiz glucémico (IG) : 15

En valores porcentuales (referíos a cantidá presente por cada 100g.):

  • 39% Proteínes
  • 24% Hidratos de carbonu *15%

Lípidos o ácidos grasos insaturaos

  • 24% Fibra vexetal

Destaca sobremanera nel altramuz el so peraltu apurra proteicu que lo convierte nuna bona proteína vexetal alternativa a la carne y a la soya o soya. Ye bien remineralizante destacando'l so apurra en fierro (7,6 mg) y en calciu (180 mg) Tamién apurre Cinc, el potasiu, fósforu, magnesiu, vitamines del grupu B y vitamina E. Anque vemos que l'apurra del altramuz en grases ye alto hai que tener en cuenta que tamos falando d'ácidos grasos, que'l so apurra ye beneficiosu.

Una dieta con altramuz apúrrenos los siguientes beneficios:

  • Estimulación de la renovación celular
  • Regula los niveles d'azucre en sangre (hipoglucemiante)
  • Amenorga los niveles d'ácidu úricu
  • Amenorga'l colesterol
  • Favorez el tránsitu intestinal ( por cuenta del so conteníu en fibra y oligoelementos)

Ye ciertu que'l sabor llixeramente amargoso del altramuz deber a qu'esti contién alcaloides (esparteína, lupinina, acedu lupínico y lupanina) que podríen producir una intoxicación del sistema nerviosu denomada latirismo. Esti riesgu sume totalmente ferviendo la llegume (como de fechu faise con toles llegumes) o tamién sume dexándola a remueyu con agua salao. Ye daqué bien similar como lo qu'asocede cola yuca (nunca se come cruda) Los hipertensos deben de curiar el so consumu yá que, al mercalo yá fechu, puede venir demasiao salaos.

Taxonomía[editar | editar la fonte]

Lupinus angustifolius describióse por Carlos Linneo y espublizóse en Species Plantarum 2: 721. 1753.[3]

Citoloxía

Númberos cromosomáticos de Lupinus angustifolius (Fam. Leguminosae) y táxones infraespecificos: 2n=40[4][5]

Variedaes aceptaes
Sinonimia
  • Lupinus cryptanthus Rouy in Rouy & Foucaud, Fl. France 4: 195. 1897
  • Lupinus leucospermus Boiss. & Reut. in Boiss., Diagn. Pl. Orient. 9: 8. 1849
  • Lupinus linifolius J.N.Buek, Verz. Bäumen 179. 1779
  • Lupinus opsianthus Atabek. & Maisuran in Bull. Glavn. Bot. Sada 69: 75. 1968. nom. inval.
  • Lupinus reticulatus Desv. in Ann. Sci. Nat., Bot. ser. 2 3: 100. 1835
  • Lupinus varius L., Sp. Pl. 721. 1753, nom. rejic. prop.[5]

Referencies[editar | editar la fonte]

  1. ↑ VV.AA: Informe del Comité Científicu de l'Axencia Española de Seguridá Alimentaria y Nutrición (AESAN) sobre'l consumu humanu ocasional de almortas (Lathyrus Sativus). Consultáu'l 1 de febreru de 2014
  2. ↑ «Lupinus angustifolius». Plantes útiles: Linneo. Consultáu'l 10 de deiciembre de 20109.
  3. ↑ «Lupinus angustifolius». Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultáu'l 9 de xunetu de 2015.
  4. ↑ Contribution à la connaissance cytotaxinomique des spermatophyta du Portugal. IV. Leguminosae Fernandes, A. & M. F. Santos. Bol. Soc. Brot. ser. 2 45: 177-225 (1971).
  5. ↑ 5,0 5,1 Error de cita: La etiqueta <ref> nun ye válida; nun se conseñó testu pa les referencies nomaes Flora

Bibliografía[editar | editar la fonte]

  1. Species Plantarum 2:721. 1753
  2. USDA, ARS, National Genetic Resources Program. Germplasm Resources Information Network - (GRIN) [Data from 07-Oct-06]. [1]
  3. Greuter, W. et al. (Eds.) 1989. Med-Checklist Vol. 4
  4. Heywood, V.H. & Ball, P.W. 1968. Leguminosae. In: Flora Europaea Vol. 2. ed. Tutin, T.G. et al.
  5. Linnaeus, C. von. 1753. Sp. Pl.
  6. Adams, C.D. 1972. Flowering Plants of Xamaica Univ. West Indies, Mona, Xamaica #
Standley, P.C. & Steyermark, J. A. 1946. Fieldiana, Bot. 24 (5): 1-425 Leguminosae
  1. Czerepanov, S.K. 1981. Plantae Vasculares, URSS. Leningráu
  2. Sanjappa, M. 1992. Legumes of India. Dehra Dun: Bishen Singh Mahendra...
  3. Webb, C.J. et al. 1988. Flora of New Zealand Vol IV

Enllaces esternos[editar | editar la fonte]

Ver tamién[editar | editar la fonte]

Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Lupinus_angustifolius&oldid=4070289»