Leoncio González de Granda

De Wikipedia
Leoncio González de Granda
Vida
Nacimientu Xixón, 12 de setiembre de 1852
Nacionalidá  España
Muerte Madrid, 10 de payares de 1913 (61 años)
Estudios
Llingües falaes castellanu
Oficiu militar, militar carlista (es) Traducir
Creencies
Partíu políticu Comunión Tradicionalista (es) Traducir
Cambiar los datos en Wikidata

Leoncio González de Granda (12 de setiembre de 1852, Xixón – 10 de payares de 1913, Madrid) foi un militar y periodista carlista español. Foi'l primer oficial del Exércitu que s'alzó n'armes per don Carlos de Borbón y Austria-Este (Carlos VII).[1] Darréu collaboró en dellos periódicos carlistes mientres más de trenta y cinco años.[2]

Biografía[editar | editar la fonte]

Fixo la carrera militar, ingresando nel Exércitu español el 1 de xineru de 1866 en clase de cadete d'Infantería. Llogró l'ascensu a alférez en participando en setiembre de 1868 na batalla de la ponte de Alcolea col reximientu de Girona del Exércitu realista mandáu pol Marqués de Novaliches.[1]

Dempués de ganar el grau de teniente engarrando en Cádiz contra los republicanos los díes 5 a 12 d'avientu de 1868, solicitó y llogró el pase a la situación de reemplazu, en Lleón.[1]

Alzamientu carlista de 1869[editar | editar la fonte]

Artículu principal: Alzamientu carlista de 1869

En incorporándose a la causa de Don Carlos, preparó un alzamientu carlista qu'empecipió en Redipollos del Puertu el 27 de xunetu de 1869, al mandu de siete homes, xuniéndose a otru día con 74 voluntarios a Pedro Balanzátegui, que fuera nomáu comandante xeneral carlista de la provincia de Lleón. Sostuvieron les aiciones de Prioro y de Velilla de Guardo, pero escorríos por numberoses columnes enemigues, quedó a la fin eslleida aquella pequeña fuercia carlista, y González de Granda, dempués d'una odisea de persecución y sufrimientos, foi fechu presu pola Guardia Civil, cerca de los baños de Hermida, y conducíu a Santander, onde supo'l fusilamiento de Pedro Balanzátegui y que'l Xeneral Prim, ministru de la Guerra, ordenara por telégrafu que tamién se fusilara a Granda, quien, conducíu de cárcel en cárcel hasta la de Lleón, foi sometíu a un conseyu de guerra que lu condergó a muerte.[1] El pueblu lleonés en masa pidió l'indultu d'aquel mozu militar (tenía naquel momentu 18 años), y dióse-y dempués de topase cinco hores en capiya.[2]

Guerra de Cuba[editar | editar la fonte]

Artículu principal: Guerra de los Diez Años

Tres el so indultu, n'avientu de 1869 foi conducíu a la isla de Cuba, en clase de soldáu, a bordu de la fragata de guerra Navas de Tolosa. Al desembarcar en L'Habana foi zarráu nun cuartón del Castiellu de la Cabana, pero'l Conde de Valmaseda, capitán xeneral de la isla, destinar a la guerrilla mandada pol entós capitán Manuel Macías, a que les sos órdenes operó na trocha del Camagüey, llegando a llograr en seis meses l'emplegu d'alférez de movilizaos y dos crucies coloraes de la Real Orde del Méritu Militar.[1]

En marzu de 1871, pola batalla de les Guásimas, concedióse-y l'emplegu d'alférez del Exércitu; en xunetu del mesmu añu, el grau de teniente, y siguiendo depués d'operaciones hasta xunu de 1872, foi propuestu pal grau de capitán, llogró delles otres cruces coloraes de la Real orde del Méritu Militar, y foi declaráu dos veces beneméritu de la Patria, amás de reconoce-y -y el derechu al usu de la medaya de la primer campaña de Cuba.[1]

En xunetu de 1872 foi nomáu fiscal militar de Puertu Príncipe, y a fines de xineru del añu siguiente tornó, por prescripción médica, a la Península, coincidiendo la so llegada a Cádiz cola proclamación de la Primer República Española.[1]

Tercer Guerra Carlista[editar | editar la fonte]

Artículu principal: Tercer Guerra Carlista

Darréu escribió al ministru de la Guerra por que se-y diera de baxa nel Exércitu; colar a Xibraltar, y dempués d'atender al sanamientu de la enfermedá que-y fixera volver d'América, ingresó'l día 18 de xunu de 1873 nel Exércitu carlista. Destináu al Estáu Mayor de la división d'Álava col emplegu de capitán, que yá -y foi concedíu en 1869 pol alzamientu con Pedro Balanzátegui en Lleón, foi al poco tiempu nomáu maestru de cadetes, con que'l so motivu entamó una Academia Mililar en Aramaio.[1]

Asistió al sitiu de Vergara, a les aiciones d'Oyón y de Mañeru, a delles escaramuzas na llanada de Vitoria, y en xineru de 1874 confirióse-y el mandu de la primer compañía del batallón terceru de Castiella, al mandu de la cual asistió a les batalles de Somorrostro y de San Pedro Abanto, llogrando la medaya de Vizcaya.[1]

Cuando s'entamó'l batallón tituláu de Guíes del Rei, diose'l mandu de la so compañía de cadetes (la primera del batallón) al capitán González de Granda, quien, al xubir, cuatro meses más tarde, al emplegu de comandante, foi nomáu ayudante de campu y secretariu del Xeneral Díez de Mogroviejo, comandante xeneral de Castiella.[1]

N'avientu de 1874 foi-y conferíu'l mandu del batallón quintu de Castiella (Cazadores de Palencia), que reorganizó en Orozco, saliendo con él a operaciones en febreru de 1875. Na batalla de Lácar ganó la placa colorada de la Real Orde del Méritu Militar, cubrió les llinies del valle de Mena y mandó en xefe na victoria carlista de Quincoces (valle de Losa) el día 30 de marzu de 1875.[1]

Asistió, amás, a les aiciones d'Arbolancha y de Carrasquedo (ganando nésta l'emplegu de teniente coronel) y siguió d'operaciones col so batallón hasta qu'a primeros de febreru de 1876 foi nomáu xefe d'Estáu Mayor de la división de Vizcaya en reemplazu del brigadier Carlos Mariña.[1]

González de Granda asistió con dos batallones vizcainos a l'aición d'Abadiano y pocos díes dempués ganó l'emplegu de coronel, estremándose notablemente na sangrienta batalla d'Elgueta, sostenida contra tol Exércitu lliberal, llamáu pol capitán xeneral Genaro de Quesada.[1] Estremóse coles mesmes nel Conseyu presidíu por Don Carlos en Besain poco primero de concluyir la guerra, y el día 28 de febreru de 1876 emigró a Francia col so xefe inmediatu, el comandante xeneral de Vizcaya Fulgencio de Carasa. Permaneció emigráu en Angoulême hasta marzu de 1877, tornando dempués a España.[1]

Periodista[editar | editar la fonte]

Dispuestu a siguir la defensa del carlismu per mediu de la prensa, fundó en Lleón La Crónica, cola cual sostuvo grandes campañes periodístiques. A fines de 1879 foi llamáu a Madrid polos direutores de La Fe, Vicente del Focete y Antonio Juan de Vildósola, y entró a formar parte de la redaición de dichu diariu como encargáu de la so seición «Disparos al vuelu», que se fadría famosa, escribiendo, amás, innumberables artículos de política y trabayos militares de gran resonancia.[1]

En 1882 fundó xunto con Rafael Balanzátegui El Cabezaleru, unu de los selmanarios más lleíos del so tiempu, y foi direutor de El Cruzáu y Calacuerda, que dieron popularidá al carlismu.[2][1]

Al cesar La Fe na so publicación en 1891 y refundise en El Correo Español, pasó a formar parte de la redaición d'esti otru diariu, como redactor militar y políticu al empar, siendo bien celebraos, tantu los sos artículos militares como la seición de Política suelta» que-y foi encamentada.[1]

Como corresponsal de El Correo Español, cuando los sucesos de Melilla de 1893, realizó una campaña que-y valió xenerales aplausos y pola cual agració-y el Gobiernu d'España cola Encomienda de la Real y Americana Orde de Sabela la Católica, pa que la so aceptación conceder tamién Don Carlos.[1]

Percorrió munches provincies d'España en mítines de propaganda carlista xunto al orador y diputáu a Cortes Juan Vázquez de Mella. En publicando una obra titulada Cartiya Militar, foi presu en Lleón n'avientu de 1898 y sometíu a un procesu militar como presuntu conspirador, del que saldría absueltu tres setenta y tres díes de prisión.[1]

El 6 de xineru de 1900, fiesta tradicional de la Monarquía Española, Don Carlos escribió-y dende'l so residencia en Venecia xubiéndolo a Brigadier de los Exércitos carlistes en prueba del so ciñu y de los sufrimientos y lleales servicios qu'emprestara a la so causa.[3]

Nuna ocasión foi preguntáu pol so compañeru de El Correo Español Miguel Peñaflor:

— D. Leoncio, y si agora volviera atopase nel casu del 68, o nel del 73, o nel del 96, cuando quixo llevá-ylo Martínez Campos a Cuba, ¿qué fadría usté?

A lo que Granda respondió:

— Lo que fixi en caúna de les feches qu'usté citó. D'eso nun tengo por qué pename. Y nin m'asusta la probeza, nin entá me desalienta la soledá, porque considero bien acompañáu cola mio conciencia.[2]

Finó en Madrid el 10 de payares de 1913 y foi soterráu nel Campusantu de L'Almudena.[1]

Obres[editar | editar la fonte]

  • Cartiya militar pa usu de cabos, sarxentos y oficiales en campaña (Madrid, 1896)

Referencies[editar | editar la fonte]

  1. ↑ 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 1,10 1,11 1,12 1,13 1,14 1,15 1,16 1,17 1,18 1,19 El Correo Español, 1913.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Peñaflor, 1913.
  3. ↑ «Autógrafu augusto». El Correo Español:  p. 1. 11 de payares de 1913. http://hemerotecadigital.bne.es/issue.vm?id=0029771842&page=1. 

Bibliografía[editar | editar la fonte]

Enllaces esternos[editar | editar la fonte]

Ye obligatoriu indicar l'idioma de Wikisource.





Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Leoncio_González_de_Granda&oldid=4084778»