Santos Acosta

Santos Acosta
6. Presidente de Colombia	; 23 mayu 1867 - 1r abril 1868 ; ← Tomás Cipriano de Mosquera - Santos Gutiérrez →
6. Presidente de Colombia
Vida
Nacimientu	Boyacá, 1 de payares de 1828
Nacionalidá	Colombia
Muerte	Bogotá, 9 de xineru de 1901 (72 años)
Sepultura	Cementeriu Central de Bogotá
Estudios
Estudios	Universidad del Rosario (es)
Llingües falaes	castellanu
Oficiu	políticu
Serviciu militar
Cuerpu militar	Ejército Nacional de Colombia (es)
Creencies
Partíu políticu	Partido Liberal Colombiano (es)

Manuel María de los Santos Acosta Castillo (1 de payares de 1828, Boyacá – 9 de xineru de 1901, Bogotá) foi un militar, médicu, abogáu y políticu colombianu graduáu del Colexu Mayor de La nuesa Señora del Rosario. Ocupó la presidencia de los Estaos Xuníos de Colombia.

Biografía[editar | editar la fonte]

Fíu de Joaquín Acosta y Berbeo y de Micaela Castillo, el so bisagüelu, Juan Francisco Berbeo, foi'l comandante xeneral de los Comuñeros del Socorru en 1781. Nació en Miraflores, Boyacá el 1 de payares de 1827. Formáu nun ambiente patriota y nacionalista, fixo les sos primeres lletres na escuela de Miraflores y empezó darréu los sos estudios de lliteratura y filosofía nel Colexu de Boyacá, en Tunja, rematándolos nel Colexu Mayor de La nuesa Señora del Rosario, en Bogotá. Los sos estudios profesionales facer na Facultá de Medicina nel Colexu Nacional de Bogotá, onde recibió'l títulu de Doctor en Medicina y Ciruxía nel añu 1851.

Miembru del Partíu Lliberal Colombianu, empezó les sos actividaes polítiques siguiendo les directrices ideolóxiques del partíu lliberal, y n'especial del grupu políticu de los radicales. Siempres s'estremó por el so estilu civilista y constitucionalista; por ello lluchó contra los gobiernos de facto y dictatoriales, ente ellos, los de José María Melo y Tomás Cipriano de Mosquera. La so primer actuación na política tuvo llugar en 1851, cuando allegó a la Cámara Provincial de Tunja, como diputáu por Miraflores. Nesta corporación foi escoyíu vicepresidente. El 1 d'ochobre de 1852 foi escoyíu representante principal de la provincia de Tunja al Congresu Nacional de la Nueva Granada.

Nel añu 1855 exerció la Gobernación de Tunja, nel so calter de primer designáu. En 1855 participó na Asamblea Constituyente de Boyacá y suscribió la Constitución d'esti estáu. En distintos periodos tuvo na Cámara, el Senáu, l'Asamblea y la presidencia del Estáu de Boyacá. Nuna dómina de guerres civiles ya intentos dictatoriales, a Santos Acosta tamién-y correspondió actuar na vida militar.

La so primer actuación militar tuvo llugar na guerra civil de 1854 pa combatir la dictadura del xeneral José María Melo, quien tenía'l sofitu de los artesanos "draconianos", qu'esperaben midíes proteicionistes pa la industria nacional. El gobiernu llexítimu constitucional entamar colos expresidentes y ciudadanos, principalmente "gólgotas". Nel exércitu gobiernista, que comandaban los xenerales Manuel Marías Franco, Juan José Reyes Patria y Marcelo Buitrago, Santos Acosta comandó el batallón Garagoa y Miraflores, que entamó colos sos propios recursos. Combatió en Zipaquirá y Tíquiza en mayu de 1854 y defendió la Plaza de Garagoa teniendo sol so mandu a 150 homes armaos; el so trunfu sobre los dictatoriales foi bien importante pa los constitucionalistas. Participó nel ataque y toma de la ciudá de Bogotá, el 4 d'avientu de 1854, dempués del cual el dictador Melo foi depuestu y sustituyíu por José Domingo de Obaldía.

El so valor y denodado comportamientu militar llevar al ascensu a coronel del exércitu. Otra de les sos actuaciones militares tuvo llugar na guerra civil de 1860-1861, na cual enfrentáronse los lliberales contra los gobiernistas, partidarios del presidente conservador Mariano Ospina Rodríguez. Los lliberales radicales aspiraben a l'aprobación y sanción d'una nueva Constitución política d'esencia radical y federal. Col batallón Miraflores, el coronel Santos Acosta tomóse la salina de Chámeza y lluchó nel norte de Boyacá. Venció al exércitu gobiernista conservador na batalla de Hormezaque en Tasco. Participó na batalla de la Gran Selmana, en Tunja, na Selmana Santa de 1861. Nel campu de batalla de Usaquén, foi xubíu a xeneral, por cuenta de la so aición y valentía.

Participó en tomar de Bogotá el 18 de xunetu de 1861. El 12 d'ochobre de 1861 tomó posesión de la presidencia del Estáu Soberanu de Boyacá, y siguió les sos actividaes militares, trunfando en Susacón, Campu de Boyacá col xeneral Mosquera, y en Nemocón, nel sitiu de Fuécares. El 21 de marzu de 1864, el Congresu Nacional de los Estaos Xuníos de Colombia concedió-y una espada d'honor, cola siguiente inscripción: El primer Congresu Constitucional de los Estaos Xuníos de Colombia al ciudadanu xeneral Santos Acosta. Cuando'l presidente Tomás Cipriano de Mosquera cerró'l Congresu Nacional, el 29 d'abril de 1867, el xeneral Santos Acosta, quien se desempeñaba como segundu designáu, sofitáu poles cámares llexislatives, les asamblees de los estaos y un gran númberu de municipalidaes del país, entamó'l golpe d'Estáu del 23 de mayu de 1867, col cual asumió la Presidencia de los Estaos Xuníos de Colombia.

Presidencia y Últimu Años[editar | editar la fonte]

El xeneral Santos Acosta gobernó ente'l 28 de mayu de 1867 y el 1 d'abril de 1868; foi asocedíu por Santos Gutiérrez. Mientres el so alministración creóse la Universidá Nacional de Colombia, el 22 de setiembre de 1867; entamóse l'Archivu Nacional y la Biblioteca Nacional de Colombia; asina mesmu, entamó la Oficina Xeneral de Cuentes. El so gobiernu dio importancia al fortalecimientu económicu; sicasí, una carauterística de la dómina foi la inflación, por cuenta de les guerres civiles y a la paralización de la producción nacional. N'el so gobiernu dio impulsu al navegación fluvial y aguiyóse la esplotación del carbón de les mines del Cerrejón nel Estáu del Madalena.

El xeneral Santos Acosta tamién participó na guerra civil de 1876, en defensa del gobiernu radical del presidente Aquileo Parra. Foi nomáu xeneral en xefe del Exércitu d'Occidente y participó na batalla de Cachiparru, en Tolima, el 20 de payares de 1876. Abstener de tomar parte na guerra civil de 1885, y tampoco tuvo acordies cola guerra de los Mil Díes por considerala desastrosa pal futuru de Colombia. Santos Acosta manifestó tola so vida la so vocación docente y foi un verdaderu mecenes de la cultura. En 1856 exerció la rectoría del Colexu de Boyacá; asina mesmu, foi rector de la Universidá de Boyacá. Les sos conseñes siempres fueron: paz y conciliación.^[1]