Parllamentu d'Italia

Parllamentu de la República Italiana; Parllamentu della Repubblica Italiana
	; Emblema de la República Italiana
Datos Xenerales
País	Italia
Tipu	Bicameral
Cámara alta	Senáu de la República
Cámara baxa	Cámara de Diputaos
Lideralgu
Presidente de la; Cámara alta	Roberto Fico, M5S
Presidente de la; Cámara baxa	Maria Elisabetta Alberti Casellati, FI
Estructura
Miembros	950; 320 senadores (315 escoyíos + 5 pa tola vida); 630 diputaos
Senáu; Grupos representaos	Lista Gobierno (169) 106 M5S; 37 PD; 16 IV-PSI; 12 Grupu mistu; 8 AUT; Oposición (141) 59 FI; 58 LN; 18 FdI; 6 Grupu mistu; ;
Cámara de Diputaos; Grupos representaos	Lista Gobierno (343) 216 M5S; 89 PD; 26 IV; 13 LeU; 12 Grupu mistu; Oposición (274) 124 LN; 99 FI; 34 FdI; 17 Grupu mistu; ;
Sedes
	Senáu de la República: Palazzo Madama
	Cámara de Diputaos: Palazzo Montecitorio
Sitiu web
	http://www.parlamento.it
	[editar datos en Wikidata]

El Parllamentu de la República Italiana (n'italianu: Parllamentu della Repubblica Italiana) ye l'órganu constitucional titular del poder llexislativu. Tien una estructura bicameral, tando formáu pola Cámara de los Diputaos y el Senáu de la República.

La cámara de los diputaos ta formada por 630 miembros, ente qu'hai 315 senadores más los senadores vitalicios. Los dos cámares axúntense conxuntamente pa determinaos casos designaos pola Constitución. El casu más importante ye la eleición del Presidente d'Italia, votación na que tamién s'axunten con representantes rexonales. Otros casos son pa escoyer cinco miembros del Tribunal Constitucional Italianu y p'escoyer un terciu del Conseyu Cimeru de la Maxistratura.^[1] ^[2]

Nos casos previstos na Constitución, el Parllamentu va axuntar en sesión conxunta. Cómo sollerta'l párrafu 55, 2 de la Carta fundamental consagra la hipótesis d'esti artículu nun ye refecha, puede sufrir cambeos o l'aplicación por analoxía.

Autodiquia

El fechu de que la remuneración de los emplegaos de los órganos constitucionales italianes nun tán harmonizaos (cola creciente estandarización de los demás emplegaos de l'alministración pública italiana) foi acusáu a la esistencia, pa cada unu d'ellos, l'institutu de l'autodichia.

L'argumentu foi cuestionáu pola defensa de los solicitantes italianos que ganaron la causa Savino y otros contra Italia ante'l Tribunal Européu de Derechos Humanos. ("¿Cuál ye la rellación ente la ganancia y ... la garantía de los derechos fundamentales? Si usté gana enforma (...) ye posible que .... ... esto socava los derechos fundamentales como'l de la xusticia? Estos son derechos que ... nun tienen preciu ... les garantíes xurídiques, la proteición d'un tercer xuez ": de l'audiencia n'Estrasburgo 02 d'avientu 2008, trescripción de la URL de tresmisión^[3]).

Esto añadió nuevos siguidores de l'abolición de la autodiquia, orixinalmente solicitada polos partidarios del imperiu de la llei pa tolos ciudadanos italianos:^[4] pidiendo "una nueva alministración de les Cámares" quexar de qu'hasta agora'l so "Presidencia perdió una importante oportunidá pa demostrar lo que más faltaba nos últimos años: la capacidá de xestión",

Referencies

[1] rezi.com/ República parlamentaria d'Italia, (castellán).

[2] rva.usc.es El Parlamento italiano: Bicameralismo perfecto o bicameralismo ilusorio, (castellán)

[3] ttp://www.echr.coe.int/Pages/home.aspx?p=hearings&w=1721405_02122008&language=lang&c=&py=2008

[4] ttp://autodichia.blogspot.it/2014/11/relazione-scritta-al-congresso-radicale.html

[1]

[2]

[3]

[4]