Maffeo Vegio

De Wikipedia
Maffeo Vegio
Vida
Nacimientu Lodi (es) Traducir1407 (greg.)[1]
Muerte Roma1458 (greg.)[2] (50/51 años)
Estudios
Estudios Universidá de Pavia
Universidá de Milán
Llingües falaes latín humanista (es) Traducir
italianu
llatín[3]
Alumnu de Bernardino de Siena (es) Traducir
Oficiu poeta, traductorarqueólogu
Creencies
Orde relixosa Agustinos (es) Traducir
Cambiar los datos en Wikidata

Maffeo Vegio (Lodi, 1406/1407-Roma, 1458) humanista y escritor italianu del sieglu XV.

Biografía[editar | editar la fonte]

Maffeo Vegio yera fíu d'una familia noble de Lodi y recibió una educación esmerada estudiando derechu na Universidá de Pavía y la de Cremona y más tarde retórica y dialéutica na Universidá de Milán. Empezó a escribir poemes en llatín de bien nuevu y enseñó derechu y lliteratura en Pavía mientres 10 años.

El papa Eugenio IV nomar secretariu de cartes llatines y a príncipes y datario apostólicu na cancillería pontificia. Ordenóse agustino y en 1443 nomar canónigu'l papa Eugenio IV, cargu que caltuvo con Nicolás V y Calixto III.

Tomó partíu nos medios intelectuales cristianu del humanismu italianu de la primer metá del sieglu XV y tenía una gran devoción a Santa Mónica.

Obra[editar | editar la fonte]

Vocabula ex iure civili excerpta, 1477
  • De educatione liberorum et eorum claris moribus', 1491
  • Continuación de la Eneida de Virxiliu (obra que se considera inacabada), 1428.
Poemarios
  • Poemata et epigrammata, 1422
  • Rusticalia
  • De morte Astyanactis, 1430
  • Velleris aurei libri quattuor, 1431
Testos relixosos
  • Antoniados sive de vita et laudibus sancti Antonii, en 1436-1437
  • De perseverantia religionis
  • De quattuor hominis novissimis, morte, judicio, inferno et paradiso meditationes
  • Vita sancti Bernardi Senensis
  • Sanctae Monicae translationis ordo. Item de sanctae Monicae vita et ejus officium proprium
Obres morales
  • Disceptatio inter solem, terram, et aurum.
  • Dialogus Veritatis et Philalethis.[4]
  • Palinurus sive de felicitate et miseria, en 1445:[5] dialogue sur les misères de la vie humaine et la mort ente Charon, Le passeur de l'Achéron, et Palinure qui arrive aux Enfers après sa noyade accidentelle.[6] Vegio s'inspire des Dialogues des morts de Lucien de Samosate.[7]
Testos históricos
  • De rebus antiquis memorabilibus Basilicae sancti Petri Romae, 1455-1457.[8]

Bibliografía[editar | editar la fonte]

  • (n'inglés) Maffeo Vegio short epics, Michael C. J. Putnam et James Hankins, Harvard University Press, coll. « The I Tatti Renaissance Library», 2004 partiellement consultable sur Google livres.
  • (n'alemán) Das Aeneissupplement des Maffeo Vegio. Eingeleitet, nach dean Handschriften herausgegeben, übersetzt und mit einem Index versehen, Bernd Schneider, VCH Verlagsgesellschaft, coll. « Acta Humaniora», Weinheim, 1985.
  • (n'inglés) Maphei Vegii Laudensis de educatione liberorum et eorum claris moribus libri sex: A critical text of books I-III, Maria Walburg Fanning; of books IV-VI, éd. Anne Stanislaus Sullivan, Catholic University of America, Washington, 1933 et 1936.
  • (n'alemán) Velleus Aureum: Das goldene Vlies (1431): Einleitung, kritische Edition, übersetzung, Reinhold F. Glei et Markus Köhler, VWT Wissenschaftliches Verlag, coll. « Bochumer Altertumwissenschftliches Colloquium», Trèves, 1998.
  • (n'italianu) De rebus antiquis memorabilibus Basilicae S. Petri Romae, R. Valentini et G. Zuchetti, en Codice topografico della citta di Roma, IV, 1953, p. 375-398.
Estudios
  • (n'inglés) Brinton, Anna Cox, Maphaeus Vegius and his Thirteenth Book of the Aeneid: A Chapter on Virgil in the Renaissance, Stanford University Press, 1930; rééd. Garland Publishing, New York, 1978.
  • (n'inglés) Charles S. Ross, « Maffeo Vegio's short Cristyn wark, with a Note on the Thirteenth Book in Early Editions of Vergil», Modern Philology, 78, 1981, p. 215-226.
  • (en francés)F. Chatillon, « Sur Maffeo Vegio de Lodi, continuateur de Virgile au XVe siècle», Revue du Moyen Âge latin, 40: 3-4, 1984, p. 213-217.
  • (n'italianu) Andrea Franzoni, L'Opera Pedagogica de Maffeo Vegio, Lodi, 1907.
  • (n'inglés) Vincent Joseph Horkan, Educational theories and principles of Maffeo Vegio, Washington, 1953.

Enllaces esternos y referencies[editar | editar la fonte]

  1. Afirmao en: Biblioteca Virtual Miguel de Cervantes. Identificador BVMC de autor: 32060. Apaez como: Maffeo Vegio. Data de consulta: 9 ochobre 2017. Llingua de la obra o nome: castellanu.
  2. Biblioteca Nacional de Francia. «autoridaes BNF» (francés). Consultáu'l 10 ochobre 2015.
  3. Identificador CONOR.SI: 116619619. Afirmao en: CONOR.SI.
  4. [1]
  5. David Marsh, Lucian and the Latins: humor and humanism in the early Renaissance, University of Michigan Press, 1998, p. 67-71.
  6. Pilote du navire d'Énée, il tombe à la mer durant son sommeil: Virgile, Énéide, livre V, vers 833-871.
  7. Pascale Hemeryck, « les traductions llatines du Charon de Lucien au quinzième siècle », Mélanges de l'Ecole française de Rome. Moyen-Age, Temps modernes, vol. 84, n° 84-1, 1972, p. 129-200.
  8. Charles L. Stinger, The Renaissance in Rome, Indiana University Press, 1985, p. 179-183.