Lichenostomus flavicollis
Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu.
Lichenostomus flavicollis  | ||
|---|---|---|
 | ||
| Estáu de caltenimientu | ||
 Esmolición menor (IUCN)[1] | ||
| Clasificación científica | ||
| Reinu: | Animalia | |
| Filu: | Chordata | |
| Clas: | Aves | |
| Orde: | Passeriformes | |
| Familia: | Meliphagidae | |
| Xéneru: | Lichenostomus | |
| Especie: |
L. flavicollis Vieillot, 1817 | |
| Consultes | ||
| [editar datos en Wikidata] | ||
'''Lichenostomus flavicollis ye una especie d'ave de la familia Meliphagidae. Ye similar en comportamientu y aspeutu al mieleru d'oyíos blancos y ye endémica de de la islla australiana de Tasmania. Foi consideráu oficialmente como una plaga pa los güertos.[2]
Taxonomía[editar | editar la fonte]
La especie foi de primeres descrita pol ornitólogu francés Louis Jean Pierre Vieillot en 1817,[1] quien en principiu lo clasificó dientro de la familia Melithreptus. El so epítetu provién del llatín, siendo flavus mariellu y collis gargüelu. Otru nome vernáculu (común) pol que se-y conoz ye Come-frutos verde.
Descripción[editar | editar la fonte]
Trátase d'una ave de tamañu mediu dientro de los Mieleros con una cola relativamente llarga. Xeneralmente pesa en redol a los 31 gramos y el so tamañu mediu ye de 31 centímetros.[2] El plumaxe ye d'un brillante verde oliva cola cabeza platiada o grisacea y el gargüelu mariellu. Los güeyos tán enmarcaos por mariellu y los cantares de les plumes de les ales tamién son marielles. El picu ye negru y los güeyos son d'un fondu colloráu rubín. Les femes son más pequeñes que los machos y los mozos son similares a los adultos pero más pálidos.
Distribución y hábitat[editar | editar la fonte]
El mieleru de pescuezu mariellu ye abondo común y espándese por toa Tasmania, la islla King y el grupu Furneaux.[3] La especie ta bien estendida y nun se considera amenazada.
El so hábitat natural ye'l monte templáu y les carbes de la mariña.[3] Prefier los montes esclerófilos, tanto húmedos como secos, pero tamién ocupa otros hábitats como los montes alpinos d'ocalitu, los montes abiertos d'ocalitu, el monte tropical y les carbes costeres.[4] Tamién ye posible atopalos nos campos de golf, güertes, parques y xardinos.[3]
Comportamientu[editar | editar la fonte]
El mieleru de pescuezu mariellu ye territorial y abondo agresivu con otros mieleros, como los pardalótidos, chifladores doraos y tordes paniegues grises, a los qu'escuerre hasta espulsalos del so territoriu.
Alimentación[editar | editar la fonte]
El Mieleru de pescuezu mariellu aliméntase principalmente d'artrópodos,[4] daqué de nectar,[2] y n'ocasiones de frutes y granes.[2] La especie baxa al suelu a por comida xeneralmente solos o por pareyes.
Reproducción[editar | editar la fonte]
La reproducción tien llugar d'agostu a xineru. Mientres la temporada d'apareyamientu, les femes mover a los territorios de los machos.[2] El nial suel tar a 1 metru del suelu nun arbustu baxu, pero dacuando pueden allugase a 10 metros del suelu ente la xamasca. El nial ye construyíu pola fema a base de yerba, cachos de corteza, fueyes y teles d'araña y reforzáu con fibres de los árboles, llana y piel.[3] Esta especie ye conocida por llograr pelo pa los sos niales d'animales vivos como caballos, perros o persones.[2] La fema guara los güevos y alimenta a les crias .[2] Polo xeneral pon dos o trés[3][2] güevos rosados[5] y el periodu d'incubación ye d'aproximao 16 díes.[2] La fema guara los güevos ella sola y tamién alimenta ella sola a les críes, que van permanecer en redol a 16 díes nel nial.[2] El machu va espulsar a la fema y a les críes cuando sían abondo madures pa colase (xeneralmente en redol a les 3 selmanes).[2] Esta especie ye xeneralmente parasitada polos cuquiellos.[4]
Llamaes[editar | editar la fonte]
El Mieleru de pescuezu mariellu realiza una gran variedá de cantares, qu'inclúin cantares d'apareyamientu, utilizáu p'atraer a la so pareya y pa proclamar la propiedá d'un territoriu. La llamada varia xeográficamente pero esencialmente consiste nun runfíu del tipu chur-uk, chur-uk o un berru como de-wit y ye utilizáu mientres la temporada de cría.[6]
. Otra llamada habitual ye un repetitivu tonk, tonk, tonk o tchook, tchook.
Referencies[editar | editar la fonte]
- ↑ 1,0 1,1 BirdLife International (2008). Lichenostomus flavicollis. En: UICN 2008. Llista Roxa d'Especies Amenazaes UICN. Consultáu'l 6 d'agostu de 2009.
- ↑ 2,00 2,01 2,02 2,03 2,04 2,05 2,06 2,07 2,08 2,09 2,10 Birds in Backyards – Yellow-throated Honeyeater
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 Pizzey, Graham; Knight, Frank (1997). Field Guide to the Birds of Australia. Sydney, Australia: HarperCollinsPublishers, páx. 111. ISBN 0 207 18013 X.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 «Family Meliphagidae (Honeyeaters)», Handbook of the Birds of the World. Volume 13, Penduline-tits to Shrikes, Barcelona: Lynx Edicions, ISBN 978-84-96553-45-3
- ↑ Parks & Wildlife Service – Yellow-Throated Honeyeater
- ↑ CSIRO Publishing – Spatial and Individual Variation in the Songs of the Yellow-throated Honeyeater Lichenostomus flavicollis Abstract
 |
Wikispecies tien un artículu sobre Lichenostomus flavicollis. |
| Control d'autoridaes |
|
|---|
Datos: Q1314908
Multimedia: Nesoptilotis flavicollis
Especies: Nesoptilotis flavicollis