Herbarium vivae eicones

Herbarium vivae eicones
	obra lliteraria
Datos
Autor	Otto Brunfels

Herbarium vivae eicones^[1] ye una obra escrita pol botánicu Otto Brunfels (1489-1535) y publicada en Estrasburgu en 1530. Foi'l primeru d'una serie de trataos sobre plantes que s'escribieron n'Europa naquel periodu nos que, magar s'utilizaba como base la indiscutible autoridá científica de De Materia Medica de Dioscórides, fuéronse añadiendo en forma progresiva descripciones de nueves plantes de la rexones nes que los autores vivíen.

Esti yerbariu ye un llibru alrodiu de plantes melecinales, nel que se numberen les sustancies producíes por estes y, en menor midida, de los animales y minerales con valor terapéuticu. Yera un llibru de "simples", entendiendo por esta pallabra una melecina que ta integráu por un únicu componente, procedente de la naturaleza, especialmente de les plantes.

A pesar de que namái Otto Brunfels figura como autor d'esti yerbariu como redactor de los testos, na publicación intervinieron Johann Schott, quien foi l'editor intelectual y financieru y Hans Weiditz, dibuxante de les ilustraciones que diversos grabadores trespasaron a xilografíes. La conexón ente l'editor y l'autor venía de dellos años enantes, y paez que foi Schott quien animó a Brunfels a empecipiar esti proyeutu. Como precedente del Herbarium puede considerase la edición en 1529 d'una traducción llatina de De Materia Medica, editada por Brunfels y realizada nes prenses de Schott. El proyeutu del yerbariu tuvo qu'empecipiase bastante enantes de la publicación d'esta obra, una y bones el dibuxante y los grabadores precisaron ensin dulda más d'un añu pa la creación de les xilografíes; si considérase amás que Brunfels aprovechó'l testu de Dioscórides pa redactar los comentarios a cada planta, ye probable que dambos llibros formaren parte d'un mesmu proyeutu.

Ello ye que los estudiosos qu'afondaron nel testu d'esti yerbariu coinciden n'afirmar que presenta poca orixinalidá frente al so modelu griegu (De Materia Medica). Hai casos inclusive en que Brunfels equivocar na identificación de delles plantes, y n'otros casos nun pudo incorporar nengún datu, yá que nun ta descrita nel de Dioscórides. Por ello aportuna en que foi Schott el principal responsable del proyeutu, y quien encargó direutamente les ilustraciones, teniendo Brunfels qu'afaese a la seleición yá fecha. Los dos primeros tomos de la obra publicar n'Estrasburgu en 1530 y 1532, el terceru en 1536, cuando yá Brunfels finara. Foi traducíu al alemán a partir de 1532.

Percima del testu compiláu por Brunfels, ye de valorar la calidá de los dibuxos de Hans Weiditz, unu de los grabadores más importantes d'aquel momentu, de la Escuela de Durero, qu'afitó nueves fórmules de veracidá y guapura pa los herbarios impresos, y que fixeron del Herbarium vivae eicones una obra de referencia básica nel mundu de la ilustración botánica. Caltuviéronse dibuxos pintaos a l'acuarela de les ilustraciones de la obra, posiblemente fechos por Weiditz, por que sirvieren de modelu pal coloriáu posterior de los grabaos nel mesmu taller. Nun hai qu'escaecer que'l color ye un elementu identificador importante nuna planta, polo que, el fechu de que los exemplares fueren coloriaos nun tenía una connotación de luxu, sinón de descripción científica. Pero l'eleváu costu de los exemplares coloriaos fizo que parte d'ellos vendiérense ensin allumar. Weidetz nun collaboró yá na edición del tercer tomu de la obra, cuando yá Brunfels finara, polo que l'imprentador tuvo qu'allegar pa la ilustración d'esti tomu a grabaos tradicionales de los herbarios del sieglu XV.