Idioma suecu

Suecu Svenska
Faláu en	Suecia y Finlandia
Rexón	Escandinavia
Falantes	9,2 mill.
Familia	Llingües indoeuropees  Llingües xermániques   Llingües escandinaves    Escandinavu oriental      Suecu
Alfabetu	Llatín adaptáu al suecu
Estatus oficial
Oficial en	Nengún país
Reguláu por	Academia Sueca
Códigos
ISO 639-1	nengún
ISO 639-2	{{{iso2}}}
ISO 639-3
Estensión del suecu

El suecu (en suecu:  svenska) ye una llingua xermánica del norte d'Europa, falada por ente 9 y 14 millones de persones. La mayoría d'ellos son de Suecia, Finlandia y nes Isles Åland (autónomes), onde ye l'idioma oficial. El suecu ye una de les llingües nórdiques, xuntu col danés, el noruegu, l'islandés y el feroés. Les llingües nórdiques son un subgrupu de les llingües xermániques, que formen parte de la familia llingüística conocida como llingües indoeuropees. El suecu, al igual que'l restu de llingües nórdiques, ye un descendiente del nórdicu antiguu, faláu n'Escandinavia mientres la dómina viquinga. El suecu ye en gran parte comprensible col noruegu y el danés.

Descripción llingüística

Fonoloxía

Unu de los principales problemes qu'atopen los estudiantes de suecu ye la so aparente falta d'una pronunciación estándar. Les vocales y dellos soníos consonánticos, especialmente los sibilantes, realícense de formes bien distintes en diverses variantes llargamente aceptaes. Amás, l'acentu melódicu del centru de Suecia ye sosprendentemente distintu al del sur y norte, que, de la mesma, difier del de Dalecarlia y Gotland. El suecu finlandés y el suecu de delles árees del norte de Suecia nun utilicen l'acentu melódicu n'absolutu, llugares nos que'l finés apodera dende fai menos d'un sieglu.

Una traza vultable del suecu ye que desenvolvió pares mínimos que la so diferencia básase nel tonu, eso convierte al suecu nuna de les poques llingües indoeuropees tonales (el punyabí y otres llingües indoarias tamién desenvolvieron tonu sobre una base independiente).

Escritura

L'alfabetu suecu cuenta con 29 lletres: l'alfabetu llatinu, y trés lletres más Å-å, Ä-ä y Ö-ö. Estes lletres colóquense con esti orde a la fin del alfabetu tres la lletra Z, siendo la primer lletra del alfabetu l'A y la postrera la Ö. Delles palabres arcaiques y estranxerismos utilicen la lletra W, considerada como una variante de la V. Puede atopase tamién l'acentu agudu en dellos nomes (ex. Lindén). Hai de mentar tamién que la lletra Y cuenta como vocal.

L'alfabetu rúnicu yera utilizáu nel nórdicu antiguu y suecu antiguu primero qu'adoptara l'alfabetu llatinu, que reemplazó al antiguu sistema d'escritura mientres la Edá Media.