Ergi
Na llingua nórdica antigua, el sustantivu ergi o regi (y les sos formes axetivales argr o ragr) signifiquen lliteralmente amuyeráu o impropiu del varón y aplicábase refiriéndose al enclín pol comportamientu homosexual pasivu; xunto colos sos derivaos ergjask (convertise n'amuyeráu), rassragr (culu ragr); Stroðinn y sorðinn signifiquen (sexualmente utilizáu por un home) y sansorðinn (confirmáu como sexualmente utilizáu por otru home).[1]
Anque nun esisten rexistros históricos direutos sobre personaxes homosexuales na dómina viquinga hai nicios indireutos de la so esistencia, yá que esisten delles referencies a estos comportamientos nos sos sagues, mitos y llexislación.
Nun hai referencies sobre lesbianismu. Amás la forma femenina de argr, org, nun indicaba homosexualidá sinón más bien que la muyer yera daqué luxuriosa o gloriable.[2]
Contestu social[editar | editar la fonte]
Na sociedá viquinga, una cultura rural y agrícola, la necesidá de tener descendencia p'asegurase'l futuru faía imposible la convivencia puramente homosexual, y como n'otres sociedaes antigües sería más corriente la bisexualidá. Los antiguos viquingos nun lo consideraben daqué malu, especialmente practicala de forma activa, anque tampoco taba bien considerada, una y bones la pallabra ergi usábase como insultu. Y rellacionaben el deséu homosexual cola bruxería. Amás pensábase qu'un home que se sometiera sexualmente a otru home fadría lo mesmo n'otres árees, sería un siguidor en llugar d'un líder, o taría nun planu inferior al otru. Por tanto les oxeciones a les rellaciones homosexuales yeren más bien por afectar al estatus o a la independencia más que por cuestiones morales.[3] A esto añadiría la cristianización que llevó la so tradicional condena.
Dalgunos creen qu'esistía un costume guerrera viquinga de violar a los enemigos vencíos como forma d'humildación que faía que se tuvieren prexuicios escontra'l papel pasivu del varón.[4] Sicasí hai otros historiadores que consideren que la violación como forma de vengación nun foi un costume viquinga, y si asocedió dalguna vegada foi un fechu aislláu.[5]
Un conocíu proverbiu viquingu dicía: "svá ergisk hverr sem eldisk”, "toos convertir en ergi cuando llega la vieyera". Esto pa indicar que toos vuélvense débiles cuando llega la vieyera. Anque según otra traducción el refrán podría significar que s'aceptara la homosexualidá una vegada que los homes formaren una familia y maurecíen, esto ye, una vegada que se cumpliera cola obligación social d'apurrir fíos a la comunidá.[3] .
Na relixón[editar | editar la fonte]
Seiðr[editar | editar la fonte]
El seiðr o seid ye la forma de xamanismu nórdicu qu'incluyía práutiques de bruxería y aldovinación. Na dómina viquinga l'exerciciu del seiðr yera consideráu ergi, polo que mayoritariamente yera practicáu por muyeres llamaes völvas, o seiðkona (llit. "muyer del seid"), anque tamién había dellos prauticantes masculinos denominaos seiðmaðr (llit. "home del seid"); si amás yera consideráu homosexual denominábase-y seiðskratti (bruxu).[6]
La esistencia d'estos sacerdotes homosexuales, cuantimás del cultu a los dioses Vanir, paez confirmada polos cronistes. Saxo Grammaticus menta nel so Gesta Danorum que dellos sacerdotes de Freyr presentaben aspeutu y degomanes amuyeraos. Dumézil cita datos de la esistencia d'un grupu de sacerdotes de Njörðr y Freyr que yeren veneraos, a pesar de participar d'actos argr, y que llevaben peñaos reservaos a les muyeres o se vistíen como tales.[7]
La considerancia del seiðr como impropiu de los homes yera debida a que diba en contra del ideal masculín d'honestidá y honor. Creíase que vencer a los enemigos per mediu de maxa sería un actu de cobardía. Amás ciertos ritos incluyiríen sexualidá femenina esplícita que nun home implicaríen comportamientos homosexuales pasivos.
Amás nel folclor xermánicu esistía la creencia que les esviaciones sexuales, cuantimás el deséu homosexual, taben causaes por una fuercia maléfica llamada ninð, producida por unes criatura mitolóxiques malvaes llamaos nithings qu'influyíen na xente per mediu de la maxa seid.
Mitoloxía[editar | editar la fonte]
Loki ye representáu como un personaxe astutu y embullador, que colos sos engaños delles vegaes beneficia y otres perxudica a los demás dioses, y claramente bisexual. Nel Gylfaginning descríbese una de los sos tretas na que se convierte en yegua y caltién un alcuentru sexual con Svaðilfari, el caballu del xigante que taba construyendo les muralles d'Asgard atayando asina la so trabayó pa nun tener que paga-y. Nel actu niciaría a Sleipnir, el caballu d'ocho pates col qu'agasayó a Odín. Cabo mentar que'l términu “yegua” yera una forma indireuta comúnmente utilizada pa llamar despectivamente a un home homosexual pasivu.[8]
Nel Lokasenna el mesmu Odín, rei de los dioses, ye acusáu por Loki de ser ergi por practicar la maxa femenino, seiðr, cola diosa Freyja.
Nes sagues[editar | editar la fonte]
Nos rellatos épicos de les sagues méntense práutiques homosexuales de dalgunos de los sos héroes como Helgi Hundingsbane de la saga Volsunga y Helgakviða Hundingsbana I y II o Grettir de la saga Grettla, dicir d'esti postreru, nel poema Grettisfærsla, que tuvo rellaciones sexuales con "Doncelles y viudes, les esposes de tol mundu, los fíos de los llabradores, deanes y cortesanos, abás y abáses, vaques y xatos, en verdá con cuasi toles criatures vivientes”.[2]
Na saga sturlunga Gudmund rapta a un home y a la so esposa y entama violar tanto a la muyer como l'home como un mediu d'humildación.[4][9]
Nel manuscritu de sagues Möðruvallabók del sieglu XIV méntase'l términu argaskattr (pagu a un argr) lo que paez implicar prostitución masculina.[10]
Nes lleis[editar | editar la fonte]
Na llexislación pre-cristiana nun hai nenguna llei que prohiba o dexe la homosexualidá, pero méntase indireutamente numberoses vegaes nes lleis contra les ofienses ya insultos. Por casu nel códigu llegal Grágás dizse:
- Hai tres término graves cuando se llama amuyeráu que dan llugar a una demanda cuando son dichos a un home, o si ye usáu sexualmente por otru home, entós el perxudicáu pue entablar una demanda por términos d'abusu, ya inclusive tien la posibilidá de vengase en combate por eses pallabres emplegaes contra él.[11]
Tamién se menta qu'aquellos qu'intentaben evitar el matrimoniu yeren penalizaos pola llei. Un home que refugara'l matrimoniu yera denomináu fuðflogi (llit. el que fuxe de la natura) ente que una muyer qu'evitara'l matrimoniu yera flannfluga (llit. la que fuxe del pene).[12]
Ver tamién[editar | editar la fonte]
Referencies[editar | editar la fonte]
- ↑ Sørenson, Preven (1983), The Unmanly Man: Concepts of Sexual Defamation in Early Northern Society, The Viking Collection, Studies in Northern Civilization . Odense University Press. Pp. 17,18, 80
- ↑ 2,0 2,1 Sørenson, Preven (1983), The Unmanly Man: Concepts of Sexual Defamation in Early Northern Society, The Viking Collection, Studies in Northern Civilization . Odense University Press. P 18
- ↑ 3,0 3,1 Sørenson, Preven (1983), The Unmanly Man: Concepts of Sexual Defamation in Early Northern Society, The Viking Collection, Studies in Northern Civilization . Odense University Press. P 20
- ↑ 4,0 4,1 Sørenson, Preven (1983), The Unmanly Man: Concepts of Sexual Defamation in Early Northern Society, The Viking Collection, Studies in Northern Civilization . Odense University Press. Pp 82, 111
- ↑ Finlay, (2001) Alvíssmál.Forschungen zur mittelalterlichen Kultur Skandinaviens nr.10, Freie Universität Berlin.
- ↑ Sørenson, Preven (1983), The Unmanly Man: Concepts of Sexual Defamation in Early Northern Society, The Viking Collection, Studies in Northern Civilization . Odense University Press. P 63)
- ↑ Dumézil (1970), From Myth to Fiction: the Saga of Hadingus. Chicago: University of Chicago Press. P. 115
- ↑ Úsase l'insultu yegua o novia de Grani, caballu de Sigfried, en Helgakviða Hundingsbana I 42
- ↑ Saga Sturlunga I, 201
- ↑ Sørenson , Preven (1983), The Unmanly Man: Concepts of Sexual Defamation in Early Northern Society, The Viking Collection, Studies in Northern Civilization . Odense University Press. Pp 34, 35
- ↑ Sørenson, Preven (1983), The Unmanly Man: Concepts of Sexual Defamation in Early Northern Society, The Viking Collection, Studies in Northern Civilization . Odense University Press. P 17
- ↑ Jochens (1995) Women in Old Norse Society. Ithaca: Cornell Univ. Press. Pp 65
Bibliografía[editar | editar la fonte]
- Sørenson, Preben M., Joan Turville-Petre (trad.) (1983), The Unmanly Man: Concepts of Sexual Defamation in Early Northern Society, The Viking Collection, Studies in Northern Civilization 1. Odense University Press. ISBN 87-7492-436-2 o ISBN 978-87-7492-436-4
- Stromback, Dag (1935). Sejd: Textstudier I Nordisk Religionshistoria. Stockholm: Hugo Gebers Förlag.
- Georges Dumézil, From Myth to Fiction: the Saga of Hadingus, University of Chicago Press, 1973, ISBN 0226169723
- Markey, T.L (1977), Nordic Níðvisur: an Instance of Ritual Inversion? en Studies in Medieval Culture 10 (1977) pp. 75-85.
- Jóhannesson, Sturlunga saga, vols. I and II, Reykyavík, *
Jochens, Jenny. (1995)Women in Old Norse Society. Ithaca: Cornell Univ. Press.
