Elia Ariadna
Elia Ariadna | |||||
|---|---|---|---|---|---|
,_zecca_di_costantinopoli.JPG) | |||||
476 - 515 ← Zenonis (es)  - Eufemia →
474 - 475 ← Elia Verina - Zenonis (es) → | |||||
| Vida | |||||
| Nacimientu | Constantinopla, declaración con data gregoriana anterior al añu 1584 452 (greg.) | ||||
| Nacionalidá |
 Imperiu Bizantín | ||||
| Muerte | Constantinopla, 515 (greg.) (62/63 años) | ||||
| Sepultura | ilesia de los Santos Apóstoles | ||||
| Familia | |||||
| Padre | León I | ||||
| Madre | Elia Verina | ||||
| Casada con |
Flavius Zeno Augustus Anastasio I (es) | ||||
| Fíos/es |
León II (es) | ||||
| Hermanos/es |
Leoncia Porfirogéneta (es) | ||||
| Pueblu |
Dinastía de León (es) | ||||
| Oficiu | soberana | ||||
 | |||||
Elia Ariadna (declaración con data gregoriana anterior al añu 1584 452 (greg.), Constantinopla – declaración con data gregoriana anterior al añu 1584 515 (greg.), Constantinopla) foi una emperatriz consorte del Imperiu bizantín, en dos causes, primero pol so matrimoniu con Zenón y dempués con Anastasio I. Fía del emperador Lleón I y d'Elia Verina, el so reináu tuvo arrodiáu d'intrigues palaciegues.
Familia[editar | editar la fonte]
Ariadne yera fía del emperador Lleón I y de Elia Verina y sobrina, per parte de madre, del tamién emperador, anque efímeru, Basiliscu. Tenía una hermana pequeña, Leontia, quien llegó a tar prometida a Julius Patricius, fíu del militar Aspar, pero dichu compromisu foi anuláu probablemente tres l'asesinatu de Arbar y otru de los sos fíos, Ardabur, nel añu 471. Leontia casóse finalmente con Marcianu, fíu d'Antemio y Marcia Eufemia. La pareya lideró una rebelión contra l'emperador Zenón, el primer maríu de Ariadna, ente los años 478 y 479 que, sicasí, fracasó. Dambos fueron exiliaos a la rexón d'Isauria tres la derrota. Sábese que los sos padres concibieron un tercer fíu nel añu 463, fináu a los pocos meses.
Matrimoniu[editar | editar la fonte]
En xineru del añu 457 l'emperador Marcianu morrió por enfermedá, posiblemente una cangrena contraida mientres un llargu viaxe relixosu.[1] A él sobrevivió-y la so fía Marcia Eufemia, quien taba casada con Antemio.[2] Marcianu fuera proclamáu augusto al casase con Pulqueria, de la dinastía teodosiana. Cola so muerte terminóse dicha dinastía, y l'exércitu y el Senáu bizantín decidieron nomar emperador al so padre, Flavio Valerio Lleón, que reinó col nome de Lleón I,[3] y foi coronáu'l 7 de febreru del añu 457 pol patriarca Anatolio de Constantinopla, la primera de les coronaciones que ye oficiada por esti cargu eclesiásticu.[1][3] Nesti puntu, Verina convertir na consorte del emperador y Ariadna en miembru de la familia real.
Nel añu 461, Lleón I, pa fortalecer el so reináu, fundó una unidá militar de excubitores, formada por 300 soldaos, mayormente d'orixe isaurios, que tuvo al mandu del oficial Tarasis Kodisas Rusombladadiotes, mano derecha del emperador. Nel añu 467, l'emperador quixo fortalecer dicha rellación ufiertándo-y en mano a la so fía Elia Ariadna, con quien se casó. Pa consiguir el beneplácito de la xerarquía romana y la población nativa de fala griega de Constantinopla, el nuevu xenru debió latinizar el so nome, camudándolo pol de Flavio Zenón. Pocos meses dempués nacería únicu fíu conocíu del matrimoniu, Lleón II, quien asocedería al so güelu más tarde nel tronu.
L'efímeru reináu del so fíu[editar | editar la fonte]
Nel añu 471, los patricios Aspar y Ardabar, padre y fíu respeutivamente y enemigos declaraos de Lleón I, fueron asesinaos por órdenes del emperador nel Gran Palaciu de Constantinopla. Zenón nun s'atopó bien acordies coles decisiones tomaes pol so soberanu, lo que-y costó'l so relevu nel exércitu bizantín.[1]
N'ochobre del 473, Lleón I proclamó César al so nietu Lleón II, lo que-y dexaba designáu como socesor de la corona en virtú de siguir cola dinastía reinante. El 18 de xineru del 474, Lleón I morrería de disentería mientres un viaxe, asocediéndo-y el so nietu al frente del Imperiu bizantín.[4]
Como Lleón II yera demasiáu nuevu pa gobernar con plenos poderes, tanto Ariadna como la so madre, la emperatriz hemérita, Elia Verina, impunxéron-y la corona a Zenón como rexente'l 9 de febreru de 474. Sicasí, el nuevu emperador careció y finó premeditadamente el 17 de payares d'esi añu. Ante la perda del so fíu, Zenón asumía'l reináu y yera proclamáu emperador, xunto a la consorte Elia Ariadna.
Emperatriz consorte[editar | editar la fonte]
La nueva pareya gobernante nun yera particularmente popular. L'orixe bárbaru de Zenón causaba antipatíes escontra'l so réxime ente les xentes de Constantinopla. Inclusive ente los militares había ciertes discrepancies, ente que yera defendíu polos auxiliares xermanos, dirixíos por Teodoricu Estrabón, nun yera bien vistu polos isaurios traíos per Lleón I p'amenorgar la dependencia de los ostrogodos, llegando inclusive a entrar en conflictu Zenón col xeneral Illos.
En xineru del 475, una revuelta socatrada pola madre de la emperatriz a favor del so hermanu Basiliscu, tíu de Ariadna, sumada al iñerizu na ciudá escontra l'emperador obligaron a la familia real a fuxir de la capital y a instalase en Antioquía, onde se zarraron nuna fortaleza. Dientro de la ciudá, el llevantamientu popular cuntó col sofitu de los militares Teodoricu Estrabón, Illos y Armatus, qu'ordenador la execución de tolos soldaos isaurios qu'entá se calteníen na capital.[5][6]
Basiliscu recoyó'l vacíu de poder y foi proclamáu augustus el día 9 de xineru. Zenón pasó los siguientes 20 meses reclutando un exércitu, en gran midida compuestu por compatriotes isaurios, hasta que pudo colar sobre Constantinopla n'agostu de 476.[5]
Mientres esto asocedía, Basiliscu enfrentar a problemes graves como la escasez de recursos que quedaben na ayalga imperial tres la fuxida del so anterior ocupante. Basiliscu viose obligáu a imponer fuertes tributos y a volver a la práutica de puyar los cargos públicos, col descontentu qu'ello provocó na población. Tamién buscó fondos de la Ilesia, cola ayuda del prefeutu Epinicus, el favoritu de Verina. Decidió executar a otros collaboradores, como al amigu de la so hermana, pa evitar que intrigaran contra él, anque toos volver contra él finalmente.
Illos y Armatus desertaron del exércitu lleal a Basiliscu y xuniéronse a la causa de Zenón, quien cuntaba col sofitu de Teodoricu'l Grande, líder de los godos de Panonia, pa sitiar esi añu pa sitiar Constantinopla. El Senáu tamién dexó de llau al so monarca, abriendo al exércitu zenonista les puertes de la ciudá, dexando al emperador depuestu recuperar la corona y el tronu, volviendo Ariadna a ser la emperatriz consorte.
Nel 479, Ariadna entró en conflictu col so home sobre'l destín de la so madre, la emperatriz emérita Elia Verina, quien intentara asesinar a Illos en dos causes siguíes, convirtiéndose en prisioneru del xeneral. Ariadna trató de llograr la so lliberación, primero del so home y depués del so capturador. Illos non solo refugó dicha pidimientu, sinón que la acusó d'esconxurar contra pol tronu contra'l so home. Esto nun fixo sinón aumentar la perceguera de la emperatriz contra Illos, al igual que la so madre, intentando, como ella, asesina-y.
L'asuntu non transcendió más allá y nun tuvo efeutos al llargu plazu nel so matrimoniu. Ella permaneció casada con Zenón hasta la so muerte, asocedida'l 9 d'abril de 491. La vilba, al ser augusta, pudo escoyer el socesor al tronu y un segundu home pa ella. Elia Ariadna escoyó a Flavius Anastasius, un oficial palatín (silentiarius) que xubió col nome d'Anastasio I. Tamién se-y ufiertara en mano a Longinus, hermanu del so difuntu home, opción que refugó. Anastasio I foi proclamáu emperador el 11 d'abril de 491, y casáronse un mes dempués.[7] El matrimoniu nun tuvo fíos.
Elia Ariadna finó nel añu 515 en Constantinopla y foi soterrada na Ilesia de los Santos Apóstoles. Tres años dempués, el so segundu maríu foi soterráu xunto a ella.[8]
Referencies[editar | editar la fonte]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Elton, Hugh; Leo I (457-474 A.D.)
- ↑ Nathan, Geoffrey S.; Marcian (450-457 A.D.)
- ↑ 3,0 3,1 Bury, J. B.; History of the Later Roman Empire from the Death of Theodosius I to the Death of Justinian (1923)
- ↑ Elton, Hugh; Leo II (AD 474)
- ↑ 5,0 5,1 Friell, Gerard; Williams, Stephen (1998): The Rome That Did Not Fall, páxs. 184–186.
- ↑ Bury, John Bagnall (1958): XII.1 The Usurpation of Basiliscus (A.D. 475‑476), páxs. 389–395.
- ↑ Elton, Hugh; Anastasius (AD 491-518)
- ↑ Elton, Hugh; Anastasius (AD 491-518)
| Predecesor: Elia Verina |
Emperatriz bizantina consorte (474-475) |
Socesor: Zenonis |
| Predecesor: Zenonis |
Emperatriz bizantina consorte (476-515) |
Socesor: Eufemia |
| Control d'autoridaes |
|
|---|
Datos: Q291756
Multimedia: Aelia Ariadne