Antonio Arenas Merino

Antonio Arenas Merino
Ministru de Rellaciones Esteriores del Perú	;
Ministru de Rellaciones Esteriores del Perú
Vida
Nacimientu	Lima, 13 de xunetu de 1808
Nacionalidá	Perú
Muerte	Lima, 27 d'avientu de 1891 (83 años)
Familia
Madre	Rosa Merino
Fíos/es	Alejandro Arenas
Estudios
Estudios	Universidá Nacional Mayor de San Marcos
Llingües falaes	castellanu
Oficiu	políticu, abogáu, xuez

Manuel Antonio Arenas Merino (13 de xunetu de 1808, Lima – 27 d'avientu de 1891, Lima) foi un abogáu, xurista y políticu peruanu, qu'ocupó la Presidencia de Perú tres l'alloñamientu de Miguel Iglesias, exerciendo un mandatu curtiu d'avientu de 1885 a xunu de 1886, antes de pasar el mandu al xeneral Andrés A. Cáceres, escoyíu constitucionalmente.

A lo llargo de la so estensa carrera política, Antonio Arenas llegó a ocupar innumberables funciones públiques. Foi ministru de Rellaciones Esteriores (1858-1859 y 1885-1886); ministru de Gobiernu, Policía y Obres Públiques (1862-1863 y 1868); ministru de Xusticia, Instrucción, Cultu y Beneficencia (1876); presidente del Conseyu de Ministros (1868; 1876; y 1885-1886). Foi tamién diputáu por Lima (1858-1862); presidente de la Cámara de Diputaos (1860-1861); senador per Lima (1868-1872); diputáu y presidente de l'Asamblea Constituyente en 1884; vocal supremu y presidente de la Corte Suprema de Xusticia en cuatro periodu (1876, 1885, 1889 y 1890). Foi amás candidatu a la presidencia en 1872, rector del Convictorio de San Carlos y decanu del Colexu d'Abogaos de Lima. Foi l'únicu ciudadanu peruanu que llegó a presidir los trés poderes del Estáu: el Llexislativu, l'Executivu y el Xudicial.

Foi, amás, primer gran maestre de la Gran Loxa Masónica de Perú (1882-1885).

Primeros años y carrera política

Foi fíu de Francisco Agustín Arenas y Rosa Merino, esta postrera, célebre por ser la primer intérprete del Himnu Nacional de Perú. Estudió nel Convictorio de San Carlos (que depués sería parte de la Universidá San Marcos) onde se recibió d'abogáu. Desempeñóse aína como profesor del mesmu centru d'estudios, onde empecipió la enseñanza del Derechu Penal y exerció el so rectoráu en 1852.

Al serviciu del Tribunal del Consuláu, foi archiveru, secretariu y xuez d'alzaes (1855). Foi escoyíu decanu del Colexu d'Abogaos de Lima en 1855 y depués diputáu por Lima nel Congresu de la República de 1858 a 1862. Al plantegase n'ochobre de 1858 la reforma de la Constitución de 1856, en siendo proclamáu Ramón Castilla per segunda vegada como Presidente Constitucional, Arenas foi nomáu Presidente de la Comisión de Constitución del Congresu (encargada de redactar la Constitución de 1860), presidiendo les sos sesiones na llexislatura d'anguaño. Coles mesmes, foi de volao Ministru de Rellaciones Esteriores, del 21 d'avientu de 1858 a 13 de xineru de 1859.

Mientres el gobiernu del mariscal Miguel de San Román foi nomáu ministru de Gobiernu, cargu qu'exerció del 24 d'ochobre de 1862 a 3 d'abril de 1863. Socesivamente, foi senador por Moquegua en 1864; ministru de Gobiernu y presidente del gabinete mientres el tercer interinato del xeneral Pedro Diez Canseco (de 26 de xineru a la 7 de febreru de 1868); senador per Lima de 1868 a 1872; y vocal de la Corte Suprema de Xusticia dende 1871 y de la que foi presidente en cuatro periodu (1876, 1885, 1889 y 1890).

Nes eleiciones de 1872 foi llanzada la so candidatura a la Presidencia, por considerase que la so autoridá como xurista garantizaría'l respetu a la llei. Pero nun espolletó pos se creyó que cuntaba col sofitu del entós Presidente José Balta, y quedó de terceres, siendo diches eleiciones realmente apostaes ente Manuel Toribio Ureta y Manuel Pardo, resultando esti postreru'l ganador.

Al empecipiase'l segundu gobiernu constitucional del xeneral Mariano Ignacio Prado, Arenas foi nomáu presidente del Conseyu de Ministros y ministru de Xusticia ya Instrucción, qu'exerció de 2 a 26 d'agostu de 1876.

Representó al Perú y Costa Rica nel Congresu Americanu de Xuristes aconceyáu en Lima de 1877 a 1879, y foi designáu'l so presidente.

Guerra del Pacíficu y Presidencia d'Ilesies

N'ochobre de 1880, nel intre de la guerra del Pacíficu, Arenas foi acreditáu como ministru plenipotenciario xunto con Aurelio García y García nes conferencies de paz efectuaes en Arica, a bordu la corbeta estauxunidense Lackawanna. Representantes de Chile yeren Eulogio Altamirano Aracena, José Francisco Vergara y Eusebio Lillo. Per Bolivia taben Mariano Baptista y Crisóstomo Carrillo. Los representantes peruanos propunxeron someter les diferencies al arbitraxe de los Estaos Xuníos, respetar la intangibilidad territorial y nun pagar nenguna indemnización. Los delegaos chilenos, pela so parte, plantegaron la cesión permanente de la mariña bolivianu y de Tarapacá, según una indemnización de 24 millones de pesos n'efectivu de parte de Perú al Gobiernu chilenu. Estes conferencies nun llegaron a nengún alcuerdu.

Rematada la guerra, Arenas foi escoyíu diputáu por Lima a l'Asamblea Constituyente, que s'axuntó la 1 de marzu de 1884 y de la qu'aportó a presidente. Dicha asamblea foi convocada pol xeneral Miguel Iglesias, presidente autoproclamado de Perú, siendo unu de los sos fines fundamentales l'aprobación del Tratáu de Rancón, realizáu n'ochobre del añu anterior y qu'alcordaba la paz con Chile con cesión territorial. Dichu tratáu foi aprobáu darréu, ensin mayor discutiniu.

Presidencia de la República

El xeneral Andrés A. Cáceres, qu'encabezara la resistencia contra la ocupación chilena nel interior del país, pasó a combatir a Iglesias, a que les sos tropes «huaripampeó» na sierra central, lo que constituyó una demostración del so talentu militar. Los partidarios de Cáceres atacaron Lima, ocuparon les torres de San Francisco, San Pedro y disponíense atacar Palaciu de Gobiernu, cuando intervieno'l cuerpu diplomáticu p'axustar la paz, lo que foi aceptáu por dambos bandos.

Alcordóse restablecer la Constitución de 1860 y confiar el mandu del país a un Conseyu de Ministros, conformáu pol arzobispu Manuel Tovar (Xusticia, Instrucción y Cultu); el xeneral Manuel Velarde Seoane (Guerra y Marina); José Eusebio Sánchez Pedraza (Gobiernu y Policía); Pedro Correa y Santiago (Facienda y Comerciu); y el mesmu Arenas, como Ministru de Rellaciones Esteriores y presidente del gabinete.

Iglesias arrenunció a la Presidencia la 3 d'avientu de 1885, y de momentu asumió'l poder el Conseyu de Ministros, que la so misión sería convocar a eleiciones nel más curtiu plazu.

La 6 d'avientu de 1885, a tres díes de la so instalación, el Conseyu de Ministros convocó a eleiciones. El Partíu Constitucional llanzó la candidatura del xeneral Cáceres a la Presidencia, la mesma que cuntaba con apolmonante sofitu nacional y que'l so trunfu yera previsible.

Depués de les eleiciones, la 2 de xunetu de 1886 una llei proclamó Presidente Constitucional de la República a Andrés A. Cáceres.

Bibliografía

Basadre Grohmann, Jorge: Historia de la República de Perú. 1822 - 1933, Octava Edición, correxida y aumentada. Tomos 5, 6, 7 y 8. Editada pol Diariu "La República" de Lima y l'Universidá "Ricardo Palma". Impresu en Santiago de Chile, 1998.
Chirinos Soto, Enrique: Historia de la República (1821-1930). Tomu I. Lima, AFA Editores Importadores S.A., 1985.
Fonseca, Juan: Un Estáu en Formación (1827-1883). Tomu X de la Historia de Perú” publicada pola Empresa Editora El Comercio S.A, 2010. ISBN 978-612-4069-96-3
Orrego, Juan Luis: La República Oligárquica (1850-1950). Incluyida na Historia de Perú. Lima, Lexus Editores, 2000. ISBN 9972-625-35-4
Tauro del Pino, Alberto: Enciclopedia Ilustrada de Perú. Tercer Edición. Tomu 2. ANG/BED. Lima, PEISA, 2001. ISBN 9972-40-151-0

Ver tamién

Enllaces esternos

Constitución Peruana de 1860 - Antonio Arenas / Diputáu por Lima (enllaz rotu disponible n'Internet Archive; ver l'historial y la última versión).
Apurre de Mando - Iglesias a Arenas
Apurre de Mando - Arenas a Cáceres

Predecesor: Miguel Iglesias Presidente Provisional	Presidente interín de Perú (Simultáneamente Presidente del Conseyu de Ministros) 3 d'avientu de 1885 a 5 de xunetu de 1886	Socesor: Andrés A. Cáceres Presidente Constitucional
Predecesor: Joaquín Iglesias	Presidente del Conseyu de Ministros de Perú 3 d'avientu de 1885 a 5 de xunetu de 1886	Socesor: Pedro Alejandrino del Solar

Referencies