Tiaris canorus

Tiaris canorus;
Estáu de caltenimientu
	; Esmolición menor (IUCN)
Clasificación científica
Reinu:	Animalia
Filu:	Chordata
Clas:	Aves
Orde:	Passeriformes
Familia:	Thraupidae
Xéneru:	Tiaris
Especie:	T. canorus; (Gmelin, 1789)
Distribución
Sinonimia
	Loxia canora Gmelin, 1789; Tiaris canora Gmelin, 1789
Consultes
	[editar datos en Wikidata]

Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como ^NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu.

Tiaris canorus especie d'ave endémica de Cuba, perteneciente a la familia Thraupidae del orde Passeriformes.

Nomes[editar | editar la fonte]

En llatín Tiaris significa “con ornamientu de cabeza” y canorus “que canta”. Tomeguín del pinar ye'l nome en Cuba occidental, considérase que ye una deformación de “tomeguín del espinar” porque non yá esiste en pinares y porque añera n'árboles y arbustos espinosos. Nel oriente del país llámase-y senserenico. N'inglés ye llamáu Cuban grassquit. ]].N'España ye conocíu como Yerbero de Cuba

Distribución[editar | editar la fonte]

Tiaris canorus ta presente na islla de Cuba de forma común n'árees naturales y ye más raru cerca d'asentamientos humanos. Vive en sabanes, en cantos de montes semicaducifolios o de pinos, en carbes costeres y n'espesures de maleces n'árees agropecuaries. La especie tamién taba presente na Islla de la Juventud mientres el sieglu XIX pero anguaño sumió d'esta isla. Foi introducida en Les Bahames.

Descripción[editar | editar la fonte]

Miden 11 cm de llargu o daqué menos. El machu pol envés ye d'un color verde-olivo escuru, y gris nel vértiz de la cabeza. El picu ye negru, arrodiáu d'una mázcara negra que cubre'l gargüelu y hasta los güeyos, que son castañu escuru. Un collarín anchu de color mariellu arrodia la mázcara partiendo dende enriba de los güeyos hasta'l pechu. Ellí dixebra la mázcara negra d'una gran mancha negra nel pechu. Nel banduyu'l color ye gris parduzu. Les pates son de color negru'l machu y castañal clara acoloratáu la fema. La fema ye similar pero col collarín menos estensu y de color mariellu más apagáu, na mázcara y el mancha del pechu en cuenta de negru, el color ye abuxáu. Los inmaduros son como les femes pero de colores más apagaos.

Cuando nun tán en dómina d'apareyamientu arrexúntase en pequeñes bandes familiares. Busquen el so alimentu de granes gramínees, pequeñes frutes y biltos ente les yerbes ya inseutos. En dómina de cría les pareyes establecen una unión bien fuerte. Los machos vuélvense bien celosos y engarren ente sigo pol so territoriu.

Nial[editar | editar la fonte]

Añeren tol añu solo paran cuando s'atopen en muda pa folgar. El so nial ye globular, d'entrada penriba, grande respectu al tamañu de l'ave. Prefieren faelos sobre árboles o arbustos espinosos. Ye construyíu con payes, fibres y raigaños finos, y el so interior revistíu con materiales mullíos y pelos. La puesta ye de dos o tres güevos que miden 1,6 por 1,2 cm, blancucios, con tonu llixeru verde azuláu, con manches pardes y moraes nel estremu más anchu.

Ave de xaula[editar | editar la fonte]

En Cuba ye de los páxaros que más comúnmente se prinden pa enxaular. Munchos muerren per caúnu que llogra afaese al cautiverio. El celu amarradiegu de los machos ye usáu pa engarralos como gallos”. La especie foi bien esportada a Europa hasta mediaos del sieglu XX. Llogróse la so reproducción en cautividá en voladeras grandes y en xaules de cría y aconséyase poner una escoba de paya virada escontra riba como nial.

Ver tamién[editar | editar la fonte]

Aves en Cuba

Referencies[editar | editar la fonte]

García, F. (1987). Les Aves de Cuba. Especies reinales. Subespecies reinales. Tomos I y II. Editorial Xente Nuevo, L'Habana. 207 pp.
Garrido, O.H. & Kirkconnell, A. (2000). Birds of Cuba. Helm Field Guides, Londres. 253 pp.

Enllaces esternos[editar | editar la fonte]