Carlos Soublette
Carlos Soublette | |||||
|---|---|---|---|---|---|
 | |||||
28 xineru 1843 - 1r marzu 1847 ← José Antonio Páez - José Tadeo Monagas →
11 marzu 1837 - 1r febreru 1839 ← José María Carreño - José Antonio Páez → | |||||
| Vida | |||||
| Nacimientu | Caraques, 15 d'avientu de 1789[1] | ||||
| Nacionalidá |
 Venezuela | ||||
| Muerte | Caraques, 11 de febreru de 1870[1] (80 años) | ||||
| Sepultura |
Panteón Nacional de Venezuela (es)  | ||||
| Estudios | |||||
| Llingües falaes | castellanu[2] | ||||
| Oficiu | políticu, diplomáticu, militar | ||||
| Creencies | |||||
| Relixón | catolicismu | ||||
| Partíu políticu | Partíu Conservador | ||||
 | |||||
 | |||||
Carlos Valentín José de la Soledad Antonio del Sacramento de Soublette y Jerez de Aristeguieta (15 d'avientu de 1789, Caraques – 11 de febreru de 1870, Caraques) foi un políticu, militar, estadista y diplomáticu venezolanu, prócer de la independencia de Venezuela. Participó en munches batalles de la Independencia, demostrando tener grandes aptitúes militares. Foi candidatu a la presidencia en 1834, depués vicepresidente en 1837 y vicepresidente de la república, encargáu del Poder Executivu ente 1837 y 1839, y presidente escoyíu pal periodu 1843-1847. Foi Secretariu de Guerra y Marina de la República de Colombia (1825-1828) y Secretariu de Guerra y Marina del Estáu de Venezuela mientres el gobiernu de José Antonio Páez (1830-1835) y mientres el gobiernu provisional de Pedro Gual en 1861. Tamién fungió como Secretariu de Rellaciones Esteriores mientres el mandatu de Julián Castro. Coles mesmes foi electu como diputáu en 1830 y senador en 1860.[3]
Biografía[editar | editar la fonte]
Nació nel San Pedro de La Guaira, Provincia de Caraques el 15 d'avientu de 1789, lo que güei se conoz como La Guaira, estáu Vargas, fíu d'Antonio Soublette y de Teresa Xerez de Aristeguieta. En 1808, l'Inxenieru Español Coronel Tomás Mieres, estableció l'Academia de Matemátiques de la Universidá de Caraques con instrucción militar; ellí estudiaron Antonio José de Sucre el Gran Mariscal d'Ayacucho, Carlos Soublette, Francisco Avendaño, y otros mozos militares que más tarde formaríen el Cuerpu d'Inxenieros Militares de la República. El 18 de mayu de 1810 ingresó al serviciu militar, depués xunióse a les files del Exércitu de Francisco de Miranda, ingresando como portaestandarte d'un escuadrón de caballería en Caraques, siendo xubíu en xunetu d'esi añu al rangu d'alférez. Yá pa 1811, específicamente'l 11 de xineru foi xubíu a teniente, darréu actuó ente xunetu y agostu so les órdenes direutes de Francisco de Miranda, esto asocedió mientres la campaña p'apoderar el llevantamientu armáu de Valencia. Francisco de Miranda al reparar el so gran desempeñu, y les sos grandes capacidaes militares xubir a capitán, esi mesmu añu foi nomáu como Subjefe de la Seición de Caballería. Llegó a dirixir en delles batalles, distintes unidaes de caballería. En virtú de la so intelixencia y les sos mañes como estratega militar, Francisco de Miranda daríalu entá más enfotu, xubiéndolo a Teniente Coronel, nomándolo amás el so Primer Ayudante de Campu. Al pie de Miranda, participó mientres la campaña de Aragua y la de Carabobo, asistiendo a los dos asaltos de Valencia.[3][4]
En 1812 casóse con Olalla Buroz y Tovar, la so eterna compañera, con quien amás procrearía 6 fíos.[3][4]
En 1812 tres la capitulación de La Victoria y la cayida de la Primer República de Venezuela, foi fechu prisioneru y foi confináu al Castiellu San Felipe de Puerto Cabello, una vegada lliberáu, integrar al exércitu llibertador de Simón Bolívar. Darréu combatió al llau de José Félix Ribas como'l so Secretariu Militar en 1813 na Batalla de Vigirima. Tamién participó na Batalla de Bárbula y na Batalla de Les Trincheres. En 1814 participó en distintes batalles, resaltando'l so llabor na Batalla de La Victoria, na Batalla de Ocumare del Tuy, na defensa de San Mateo onde morrió'l so hermanu Juan Soublette, participó na Primer Batalla de Carabobo, na Segunda Batalla de La Puerta, Les Cocuizas, Antímano y la Batalla de Aragua de Barcelona.[3][5]
En 1815, xunir a les fuercies, qu'en 1816 desenvolvieron la Espedición de Los Cayos nes costes de Venezuela. El 31 d'avientu de 1816, xunióse nuevamente, a les fuercies de Simón Bolívar, que proveníen d'Haití y que desembarcaron na ciudá de Barcelona. Mientres esti periodu foi nomáu Coronel efectivu del Exércitu nos Cayos de San Luis. El 2 de xineru de 1817 foi nomáu por Simón Bolívar, como miembru de la Orde de los Llibertadores de Venezuela. N'ochobre de 1817, actuó como fiscal nel xuiciu al xeneral Manuel Piar, quien foi acusáu de combalechadura de primeres y depués de desobediencia y deserción, siendo executáu'l 16 d'ochobre d'esi mesmu añu.[3][4][5]
En 1816, el 20 d'avientu foi xubíu a Xeneral de Brigada, esto asocedió en Margarita. Participó nos combates de Maracay, Aguacates, Onoto, San Sebastián, Chaguaramas, Quebrada Fonda, Alacranes y la Batalla de Xuncal, so les órdenes del Xeneral Manuel Piar. El 9 de xineru de 1817, participó so les órdenes de Simón Bolívar na Batalla de Clarines, nesta batalla foi mancáu. En 1818 como Xefe del Estáu Mayor del Exércitu Llibertador participó na Campaña de Los Llanos, destacando la so participación na Batalla del Sombreru, la Batalla del Rastru, na Tercer Batalla de La Puerta y nel Rincón de los Toros. En 1819 participó siendo unu de los principales actores na Batalla de Les Queseres del Mediu. En 1819 acompañó al llibertador Simón Bolívar na campaña de lliberación de Nueva Granada, que cayera nuevamente so dominiu español en 1816, nesi momentu llamábase Virreinatu de Nueva Granada. Soublette foi pieza clave xunto a José Antonio Anzoátegui, actuando como xefe d'unu de los cuerpos del Exércitu, pa llograr el trunfu mientres la Batalla de Boyacá, siendo nomáu como unu de los Llibertadores de la Nueva Granada. Vale la pena mentar l'anécdota de cuando'l Llibertador recibió les corones de Lloreos en Bogotá, por tan significante trunfu, ésti asitiar a Soublette y Anzoátegui, diciendo que yeren ellos quien de verdá les merecíen pol valor, la maña y l'enfotu demostráu.[3][4][5]
El 1 de mayu de 1820, foi propuestu por Simón Bolívar ante la Comisión permanente del Congresu Constituyente de la Gran Colombia por que fuera xubíu a Xeneral de División, propuesta que'l congresu acoyó con muncho entusiasmu, polo qu'esi mesmu día, por aciu decretu executivu, foi xubíu a Xeneral de División, foi nomáu Direutor de Guerra de les Provincies del Norte y Vicepresidente interín de Venezuela, cargu qu'exerció hasta 1821 cuando foi nomáu como Intendente del Departamentu de Venezuela y Direutor de la guerra de los Departamentos del Norte de Colombia, participó na campaña del Centru xunto al Xeneral José Francisco Bermúdez. Como Direutor de Guerra participó na Campaña de Coru y combatió en Pedregal, anguaño realizó una de los sos más grandes fazañes, foi'l 20 de xunetu, cuando destruyó en Mitare gran parte de la caballería realista.[3][4][5]
En 1824 foi nomáu por Simón Bolívar como Intendente del Departamentu del Madalena, cargu de suma importancia na Gran Colombia.[3][5]
El 3 de marzu de 1825, el Xeneral Pedro Briceño Méndez, arrenunció al cargu de Secretariu de Guerra y Marina de la República de Colombia, polo que Carlos Soublette foi nomáu como'l so sustitutu por Simón Bolívar. En 1827, tamién foi nomáu como Xefe del Estáu Mayor Xeneral de la Comandancia Xeneral de Venezuela, cumpliendo doble función, cola que yá tenía como Secretariu de Guerra y Marina. Exercería'l cargu de Secretariu de Guerra y Marina hasta 1828, cuando foi sustituyíu por Rafael Urdaneta y nomáu Secretariu Xeneral del Gobiernu. Carlos Soublette foi firmante de l'acta resultante de la Convención de xineru unviada a Bolívar en 1829, onde se-y echar# voz de al llibertador que Venezuela se dixebraría de la Gran Colombia. Tres la separación de Venezuela de la Gran Colombia en 1830, sería nomáu por José Antonio Páez como Secretariu de Guerra y Marina, pero esta vegada del Estáu de Venezuela, cargu qu'exercería hasta'l 6 de mayu de 1830, cuando foi nomáu Diputáu del Congresu Constituyente del Estáu de Venezuela. Asumió como Diputáu del Congreso Constituyente del Estáu de Venezuela, foi diputáu por Carabobo hasta que foi promulgada la nueva Constitución de Venezuela de 1830, siendo electu inclusive como presidente d'esi Congresu Constituyente polos sos compañeru de cámara. Una vegada eslleíu'l congresu constituyente'l 14 d'ochobre de 1830, retomó'l cargu de Secretariu de Guerra y Marina, cargu qu'exercería hasta 1834 cuando foi postuláu a la Presidencia de la República.[3][4][6]
Candidatu a la presidencia en 1834[editar | editar la fonte]
Pa les eleiciones de 1834, cada grupu políticu tenía'l so candidatu, el candidatu del Grupu Civilista y de los comerciantes yera José María Vargas, el grupu Gomecista o Gobiernista sofitaba a Carlos Soublette, Santiago Mariño del grupu centralista o bolivianu, tamién taben otros dos candidatos Diego Bautista Urbaneja y Bartolomé Salom. Una vegada realizaes les eleiciones, el 6 de febreru de 1835, nel edificiu de la Capiya del Seminariu, el Congresu de la República procedió al actu del escrutiniu pa la escogencia del Presidente de la República, una vegada fechu'l conteo, los resultaos fueron los siguientes; José María Vargas, 103 Votos (50,99%), Carlos Soublette, 45 (22,77%) y Santiago Mariño 27 (13.36%). En virtú de que nengún de los candidatos llogró les dos terceres partes riquíes pal nomamientu, fechu contempláu na Constitución de Venezuela de 1830, realizóse una segunda vuelta ente los trés candidatos que llograron más votos, quedando namái Vargas y Soublette, d'igual forma fueron necesarios dos procesos más pa proclamar a quien sería'l nuevu Presidente de la República. Nes socesives votaciones resultó electu por métodu d'eliminatoria Vargas, quedando Soublette como segundu en tolos procesos.[6][7][8]
En xineru de 1835 n'habiendo asumir la presidencia José María Vargas, foi reemplazáu por Francisco Conde na Secretaría de Guerra y Marina, y nomáu como Ministru Plenipotenciario y Unviáu Estraordinariu pa cumplir misiones diplomátiques n'Inglaterra y España, estado ante los cualos solicitaría la reconocencia del Estáu de Venezuela como país llibre, independiente y soberanu. Mientres esta misión, llográronse importantes meyores, sicasí nun se llograron terminar por cuenta del arrenunciu de Vargas a la presidencia de la república, fechu que motivó'l so regresu prematuru ya intempestivu a Venezuela.[4][9]
Presidente Interín 1837-1839[editar | editar la fonte]
En xineru de 1837 foi escoyíu pol congresu como vicepresidente de la república, en sustitución d'Andrés Narvarte, quien asumió la presidencia provisional en sustitución de José María Vargas, depués, el 11 de marzu de 1837 Carlos Soublette sustituyó a José María Carreño nes funciones de la presidencia de la República, en calidá de Vicepresidente de la República, n'exerciciu del Poder Executivu pa rematar el periodu que duró hasta'l 1 de febreru de 1839. Mientres la so presidencia provisional, tuvo que lluchar contra la fuerte crisis económica mundial de la dómina, que llegó hasta Venezuela afectando los precios del café, cacáu y cueros, que para esi entós yeren los principales productos d'esportación y principal fonte d'ingresu de Venezuela. Esta situación aumentó'l descontentu qu'esistió mientres la presidencia de José María Vargas, una y bones los pequeños y medianos productores tuvieron amás qu'enfrentar les xubíes autoritaries de los impuestos per parte de los emprestadores oligarques de la dómina, quien siguíen aumentando les sos riqueces, coles mesmes los llabradores teníen qu'enfrentase a los grandes propietarios esplotadores quien menguaben de cutio los probes salarios de la dómina y esixíen mayor trabayu. Un grupu de terratenientes empobinaos por Tomas Lander creó la Sociedá d'Agricultura pa defender los sos intereses capitalistes. Estos emprestadores, terratenientes y propietarios oligarques conformaben la clase conservadora venezolana de la dómina. De resultes, tuvo que faer frente a distintos alzamientos guerrilleros nel país, tal como fueron les guerrilles de Apure empobinaes por Francisco Farfán en 1837 y les de Juan Cordero y Francisco Farías en Maracaibo y Perijá respeutivamente.[7][8]
Presidente electu pal periodu 1843-1847[editar | editar la fonte]
A la fin de 1842 realizáronse les eleiciones pa escoyer al presidente de la república, el candidatu de José Antonio Páez yera Carlos Soublette, quien yera'l favoritu. El Congresu de la República axuntó'l 26 de xineru de 1843, efectuóse la totalización de los votos, Carlos Soublette llogró una victoria contundente, siendo proclamáu presidente en primer vuelta, asumiendo'l cargu'l 28 de xineru de 1843, pal periodu 1843-1847.[6][7][8][10]
Dende los sos primeros díes como presidente, empezó a demostrar que yera un gran líder políticu, siendo un presidente esmolecíu por tratar de solucionar los problemes qu'acarretaba la nación, demostrando amás tener enforma conocencia de les sos funciones diplomátiques y con una gran capacidá pa evitar enfrentamientos con adversarios políticos. Mientres los primeros años de la so presidencia, llogró qu'esistiera un ciertu equilibriu políticu, yá que llegó a menguar considerablemente los ataques de grupos armaos y los enfrentamientos cola oposición, solucionando munchos conflictos al traviés del diálogu. Pa esti mandatu presidencial, el so Conseyu de Gobiernu tuvo conformáu los sos primeros dos años por Juan Manuel Manrique como Secretariu del despachu del Interior y Xusticia, Rafael Urdaneta como Secretariu d'Estáu nos despachos de Guerra y Marina (mientres tol mandatu), Pedro de Les Cases como Secretariu d'Estáu nos despachos de Facienda y Rellaciones Esteriores, Diego Bautista Urbaneja (Presidente de la Corte Suprema de Xusticia) y Santos Michelena (Vicepresidente).[7][8][9]
A pesar de la so actitú conciliadora, non tou foi color de roses pa Soublette, quien tuvo qu'enfrentar distintos alzamientos armaos en contra del so gobiernu, el primeru d'ellos foi dirixíu por Juan Silva en 1844. El más importante de toos foi la Insurrección llabradora de 1846 que duró hasta 1847, dirixida pol indiu Francisco José Rangel y pol lliberal Ezequiel Zamora, nella integráronse un gran grupu de llabradores y esclavos. Como resultáu d'esta revuelta, foi asesináu Francisco Rangel y Ezequiel Zamora foi fechu prisioneru de guerra y darréu condergáu a muerte. Tamién a nivel económicu consiguió importantes llogros, faciendo una gran esfuerciu por normalizar la economía que pa esi momentu atopábase abondo debilitada, sicasí a la fin del so gobiernu la economía viose cutida nuevamente pola crisis de les potencies capitalistes de la dómina, lo que traxo una vegada más, de resultes la baxa de los precios de los productos d'esportación.[7][8]
Mientres el so segundu gobiernu, destaquen los siguientes fechos:[7][11]
- Decretó en 1843, una especie d'amnistía que dexó que tolos exiliaos políticos pudieren tornar a Venezuela y a los que cometieren crímenes políticos y fueren xulgaos con pena de muerte foi-yos camudada la pena por cárcel.
- Creóse l'Institutu de Creitu Territorial dirixíu a los negocios y transaiciones económiques, según con funciones hipotecaries, esto col fin de dinamizar la economía.
- Inauguróse'l primer camín Caraques-La Guaira, fechu bien importante pa la economía, yá que dexó un meyor treslláu dende la capital hasta'l principal puertu d'esi momentu que yera'l Puertu de la Guaira.
- En marzu de 1845 España, enemigu históricu y potencia ocupante de Venezuela mientres la colonia, reconocer como un estáu llibre y soberanu. Hai de solliñar l'estupendu llabor diplomáticu realizada primeramente pol mesmu Soublette mientres el gobiernu de José María Vargas y la de Rafael Urdaneta como embaxador plenipotenciario del gobiernu de Soublette ante la Corte d'España.
- Adelantráronse los trabayos pa la creación de los caminos que comunicaben a Valencia con Puerto Cabello y a Maracaibo colos Andes venezolanos.
- Dexó la llibertá de prensa y d'espresión ensin nengún tipu de restricciones, llegando a surdir periódicos como Les Aviespes, La Oposición, La Centella, Ensin Camisa, ente otros.
- Creóse'l Bancu Nacional y siguióse col pagu de la delda esterna.
Apurrió'l poder el 20 de xineru de 1847 al entós vicepresidente Diego Bautista Urbaneja, esto d'alcuerdu al artículu 11 de la Constitución de Venezuela de 1830, el so gobiernu foi'l postreru de la hexemonía conservadora, dando pasu al empiezu de la hexemonía de los Monagas.[8][10]
Dempués de la presidencia[editar | editar la fonte]
Tres l'incidente conocíu como l'Atentáu del Congresu» del 24 de xineru de 1848, xunir al exércitu de José Antonio Páez como xefe del estáu mayor, nel alzamientu contra los lliberales, periodu conocíu como Guerra civil venezolana de 1848-1849, siendo derrotáu, polo que fuxó a Colombia y establecióse en Santa Marta, allá foi recibíu con muncho respetu, debíu la so amplia trayeutoria, foi-y asignada una pensión militar acorde al so altu rangu. En 1858 recibió'l llamáu del presidente Julian Castro, quien lo convidó a tornar al país, y nomar en 1858 Xefe d'Operaciones de la Provincia de Caraques el 17 de xunetu y embaxador plenipotenciario, nesta xestión punxo términu al conflictu diplomáticu con Francia ya Inglaterra, meyor conocíu como'l Protocolu Urrutia. El 24 de febreru de 1859, en virtú del gran trabayu realizáu como embaxador plenipotenciario, foi nomáu Ministru de Rellaciones Esteriores. El 4 d'abril d'esi mesmu añu, foi nomáu como Direutor de la Guerra pa Occidente hasta mayu d'esi añu, siendo llindáu por problemes de salú.[4][5]
En 1860 foi nomáu Senador pola Provincia de Caraques y depués exerció funciones como Secretariu d'Estáu y Ministru de Guerra mientres los gobiernos provisionales de Pedro Gual. Foi nomáu Xeneral en Xefe pol Mariscal Juan Crisóstomo Falcón en 1863. A pesar d'esto tuvo estremáu unos años de la vida pública, y volvió a mediáu de los 80, tuvo collaborando como asesor mientres distintos gobiernos, rematando la so actividá mientres los llamaos gobiernos azules, el so últimu cargu foi en 1869 como Secretariu d'Estáu del Xeneral y entós presidente José Ruperto Monagas cargu exercíu hasta ochobre d'esi añu.[4][5][10]
Morrió'l 11 de febreru de 1870 a los 80 años d'edá na ciudá de Caraques. Los sos restos fueron treslladaos al Panteón Nacional el 7 de febreru de 1970. Carlos Soublette foi ensin dala dulda,unos de los más grandes próceres y héroes de la independencia de Venezuela, participando nes grandes batalles, llogrando importantes trunfos, ganando l'enfotu y el respetu de los principales comandantes y dirixentes de la guerra d'independencia como Simón Bolívar, Francisco de Miranda, José Félix Ribas, José Antonio Páez y Manuel Piar. Como políticu cometío aciertos y desaciertos, sicasí ye recordáu como un presidente eficiente con escelentes dotes de diplomáticu y grandes idees económiques.[3][4]
Ver tamién[editar | editar la fonte]
Referencies[editar | editar la fonte]
- ↑ 1,0 1,1 Afirmao en: SNAC. Identificador SNAC Ark: w64b5n42. Apaez como: Carlos Soublette. Data de consulta: 9 ochobre 2017. Llingua de la obra o nome: inglés.
- ↑ «idRef» (francés). Agencia Bibliográfica de Enseñanza Superior. Consultáu'l 5 marzu 2020.
- ↑ 3,00 3,01 3,02 3,03 3,04 3,05 3,06 3,07 3,08 3,09 (1997) Carlos Soublette.
- ↑ 4,00 4,01 4,02 4,03 4,04 4,05 4,06 4,07 4,08 4,09 «Hasta la Independencia-Carlos Soublette». Consultáu'l 13 de marzu de 2016.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 5,5 5,6 «Cronoloxía de Carlos Soublette». Archiváu dende l'orixinal, el 15 de marzu de 2016. Consultáu'l 14 de marzu de 2016.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 Constitución de Venezuela de 1830. 24 de setiembre de 1830.
- ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 7,4 7,5 Gómez, Antonio (Añu 1987) Historia de la República de Venezuela. Caraques-Venezuela: Fundación Editorial Salesianu.
- ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 8,4 8,5 (Añu 2015) La nuesa Historia Republicana. Caraques-Venezuela: Coleición Bicentenariu.
- ↑ 9,0 9,1 Independencia 200-1843. 2011.
- ↑ 10,0 10,1 10,2 «Carlos Soublette» (2001). Consultáu'l 13 de marzu de 2016.
- ↑ «Segunda presidencia de Carlos Soublette. (1843-1846)». Consultáu'l 14 de marzu de 2016.
Enllaces esternos[editar | editar la fonte]
Wikimedia Commons tien conteníu multimedia tocante a Carlos Soublette.
Datos: Q2497526- Multimedia: Carlos Soublette
