Vuelu ensin motor

El vuelu ensin motor (tamién conocíu como vuelu a vela), ye un deporte aéreo, que consiste en pilotar un veleru o planiador pa percorrer distancies y alzase ensin más ayuda que los movimientos de les mases d'aire nel senu de l'atmósfera.

Historia[editar | editar la fonte]

Anque hai numberosos precedentes de vuelu entamáu considerar a Otto Lilienthal como'l padre del vuelu ensin motor. Sicasí, el verdaderu empiezu d'esti deporte realizar n'Alemaña en 1920, col primer concursu de planiadores celebráu na Wasserkuppe. Alemaña sigue siendo anguaño'l país onde más prauticantes hai y onde más innovaciones téuniques prodúcense.

Los planiadores llanzar nel empiezu del deporte, nos años 20 y 30 del sieglu XX, dende lo alto d'una fastera ayudaos por un sistema de gomes elástiques. Los veleros álcense anguaño arremolcaos por un avión o por un tornu, que ye un motor qu'endolca un cable de cientos de metros al que se xune'l veleru y que esti puede soltar al llegar al altor deseyáu o a la vertical del tornu. Al llegar al altor deseyáu, el veleru se desengancha del cable que lu xune al avión o al tornu y prosigue el so vuelu.

Téunica[editar | editar la fonte]

Un veleru ye una aeronave ensin motor, polo que siempres ta baxando. Por eso, en toles modalidaes del vuelu a vela búsquense mases d'aire ascendente, que faigan alzase al veleru porque xuben más que lo que baxa de manera natural la máquina. Un exemplu: imaxinemos un planiador qu'avanza a 100 km/h y cai un metro cada segundu (1 m/s), pero'l pilotu iguar pa permanecer nuna corriente ascendente de 5 m/s mientres 60 segundos: ganaría 240 metros y percorrería daqué más de 1,6 km.

Les modalidaes básiques de vuelu a vela son el vuelu a térmica, fastera y onda de monte. Nel vuelu a térmica, corrientes térmiques producíes pol calentamientu diferencial del suelu pol Sol alzar na atmósfera, de tal manera que col planiador buscamos permanecer nel so interior pa xubir (davezu, xirando dientro d'elles). Nel vuelu de fastera, el vientu qu'incide de manera más o menos perpendicular a una fastera vese forzáu a xubir. Si la fastera tien l'abonda dimensión y el vientu ta bien empobináu cola fuercia abondo, un veleru asitiáu en posición óptima puede volar sofitáu nel vientu ensin perder altor o inclusive xubiendo.

A lo último, la onda de monte ye un fenómenu más complexu que se produz a sotaventu de cadenes montascoses sobre les qu'incide un fuerte vientu. Esti vientu anicia un fenómenu ondulatoriu más allá de los montes, nel qu'en determinaes condiciones puede volar y algamar grandes altores.

Reglamentación[editar | editar la fonte]

Cada país tien la so reglamentación pa llograr la llicencia o permisu necesarios pa pilotar planiadores. Amás, esisten títulos o diplomes reconocíos intenacionalmente pola Federación Aéronáutica Internacional ([1]) para determinaos llogros. Estos empiecen na actualidá col "C" de plata, que rique haber consiguíu 1) una distancia en llinia recta de siquier 50 quilómetros 2) una ganancia d'altor de 1000 metros y 3) una permanencia nel aire de siquier 5 hores. Los antiguos títulos A, B y C cayeron en desusu va años cuando los planiadores fueron capaces de cada vez mayores prestaciones. Otros títulos como'l C d'oru y los diplomes (por casu de 1000 quilómetros) tán pensaos pa reconocer vuelos más difíciles.

Planiadores[editar | editar la fonte]

Una midida simple del rendimientu d'un veleru ye'l coeficiente d'entamo. Trátase d'una midida de la distancia máxima que puede entamar un veleru en condiciones óptimas, dende un altor dau. Asina, un coeficiente d'entamo de 30:1 indica que'l veleru puede (teóricamente) entamar 30 quilómetros dende un altor de 1 quilómetru (1.000 metros). Na vida real hai munchos factores qu'inflúin nesa distancia (vientu a favor o en contra, estáu de l'atmósfera, llimpieza del avión, por citar dellos). Amás, tampoco ye la única carauterística del avión interesante de cara a considerar el so rendimientu. Sicasí, ye una midida fácil d'utilizar y llargamente reconocida.

Los planiadores primitivos yeren d'estructura de madera recubiertu de tela. Los adelantos téunicos dende l'entamu del deporte pueden resumise en tres etapes: 1) los veleros de madera con progresivamente cada vez más allargamientu y fineza aerodinámica, dotaos con perfiles aerodinámicos clásicos, que remataron a finales de los años 30 con veleros que teníen coeficientes d'entamo d'aproximao 30:1. 2) Nos años 50 aplíquense y desenvuelven los perfiles llaminares aumentando progresivamente el rendimientu de los veleros hasta coeficientes d'entamo de más de 40:1. 3) A finales de los años 60 xeneralízase la construcción en materiales compuestos (fibra de vidriu y plásticu, darréu tamién fibres de carbonu y kevlar), que dexen llograr superficies de vuelu muncho más llimpies aerodinámicamente, llegando hasta los coeficientes d'entamo máximos de 60-70:1 de los veleros más avanzaos de güei.

Una midida un pocu más completa ye la «polar» del veleru, una curva qu'indica, pa cada velocidá con respectu al vientu, la tasa a la que cai'l veleru, polo qu'indica tamién cuál ye'l coeficiente máximu d'entamo. Anguaño son apreciaos los veleros con una polar bastante plana, esto ye, que caltienen una baxa tasa de cayida pa velocidaes altes (200 km/h o cimeres).

L'interés de reparar la polar d'un veleru vien porque dos veleros distintos pueden tener un coeficiente d'entamo de 30:1 a una velocidá de 90 km/h, pero si unu d'ellos tien un coeficiente de 25:1 a 150 km/h, ente qu'otru tien un coeficiente de 20:1 a esta velocidá, vamos preferir el primeru, yá que nos dexa movenos más rápidu perdiendo menos altor, lo cual ye bien útil, ente otres coses, pa permanecer poco tiempu dientro de corrientes descendentes.

Tipos de planiadores[editar | editar la fonte]

Hai tres tipos de planiadores: 1ºPlaniadores primarios, usaos pa entrenamientu, tienen un armazón central al que van xuníes les ales y los dispositivos estabilizadores y de control. El pilotu asitiar nun asientu desarimáu, al frente del armazón. 2º Los veleros que se constrúin como aviones ordinarios con fuselaje y con una cabina zarrada pa una o dos persones. Tán diseñaos pa consiguir la máxima eficiencia aerodinámica. 3º Los planiadores de carga, tán diseñaos pa usu militar o civil. Son naves de gran tamañu diseñaes pa tresportar grandes pesos. Tán construyíos non pa remontase, sinón pa ser arremolcaos en grupos detrás d'un potente avión p'amontar la carga del aeroplanu. Les grandes ventayes d'esti tipu de planiador son la so capacidá pa tresportar grandes cargues y la so flexibilidá p'aterrizar a baxa velocidá que-yos dexa baxar n'espacios demasiáu acutaos pa los aviones comunes.

Estáu actual[editar | editar la fonte]

Na actualidá les llendes del vuelu a vela estendiéronse a fronteres inimaxinables va pocos años. Un exemplu: l'alemán Klaus Ohlmann superó la barrera de los 3000 km nel añu 2003 (un solu vuelu, de día, ensin motor) con un vuelu de distancia llibre usando tres puntos de viraje, nun Schempp-Hirth Nimbus 4DM. El vuelu realizóse partiendo de Chapelco, Arxentina, y volando fundamentalmente n'onda. Considérase la llende práutica de la teunoloxía actual.

Ver tamién[editar | editar la fonte]

Referencies[editar | editar la fonte]

Enllaces esternos[editar | editar la fonte]