Valentín Cañedo Miranda
Valentín Cañedo Miranda | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
22 abril 1852 - 3 avientu 1853 ← José Gutiérrez de la Concha (es)  - Juan de la Pezuela (es) →
1r marzu 1851 - 2 febreru 1852 ← Juan Villalonga y Escalada - José Luciano Campuzano y Herrera →
16 xunetu 1847 - 28 febreru 1851 ← Juan Villalonga y Escalada - Joaquín Bayona Lapeña →
27 avientu 1845 - 16 xunetu 1847 ← José Manso y Solá (es) - Felipe Rivero y Lemoine (es) → | |||||||||
| Vida | |||||||||
| Nacimientu | Uviéu, 14 de febreru de 1806[1] | ||||||||
| Muerte | Madrid, 1 d'agostu de 1856[1] (50 años) | ||||||||
| Oficiu | militar | ||||||||
| Premios |
ver
| ||||||||
 | |||||||||
_Version_with_Golden_Fleece_and_Order_of_Charles_III_Collars.svg){kind=small}
-Common_Version.svg){kind=small}
Valentín Cañedo Miranda (14 de febreru de 1806, Uviéu – 1 d'agostu de 1856, Madrid) foi un militar asturianu, Capitán xeneral de Valencia mientres el reináu d'Isabel II d'España.
Biografía[editar | editar la fonte]
Yera fíu de Nicolás Cañedo y Valdés Prado, conde d'Aguera, y Ramona Miranda Queipo.[2] En 1825 entró como alférez na Real Guardia d'Infantería y en 1827 na Corte. En 1828 foi destináu al Castiellu de Montjuïc y a la ciudadela de Barcelona. En 1830 volvió a Madrid col grau de teniente y en 1833 foi destináu al País Vascu pa lluchar na Primer Guerra Carlista, destacando en Gernika, Altsasu, Olazagutía y Mendaza, onde foi feríu. En 1834 foi nomáu ayudante de Ramon de Meer y Kindelán y en 1835 participó nos combates en Baztan, Los Arcos y Bilbao. En 1836 foi asignáu al Exércitu del Centru y ascendíu a capitán, lluchando en Guadalaxara y Ademuz contra Ramón Cabrera. En 1837 foi ascendíu a teniente coronel y destináu a Navarra y La Rioxa. En 1838 participó na captura de Peñacerrada, na batalla de Baroja y nel sitiu d'Estella, y foi ascensu a coronel. En 1839, dempués del conveniu de Bergara, foi'l encargáu de disolver l'exércitu carlista vasconavarro.
Dempués de la guerra permaneció en Pamplona hasta que en 1841 foi nomáu xefe de Estáu Mayor d'Estremadura. En 1843 foi xefe de Xeneral de Burgos y ascendíu a Mariscal de Campu, al mesmu tiempu que dio sofitu a los que se llevantaron contra Baldomero Espartero. En mayu de 1844 foi comandante militar de Cádiz y en 1845 capitán xeneral d'Aragón, onde sofitaba una revuelta y organizó partidos pa evitar la estensión de la guerra de los matores (segunda guerra carlista). En xunetu de 1847 foi nomáu capitán xeneral de Galicia.
En 1849 foi ascendíu a teniente xeneral y de 1851 a 1852 foi Capitán xeneral de Valencia. En 1852 foi nomáu capitán xeneral de Castiella la Nueva y poco dempués capitán xeneral de Cuba, onde fizo fracasar una insurrección ya intentó meyorar les condiciones de les tropes. En 1853 volvió a la península. En triunfando la vicalvarada, ofreciéron-y una vegada más la nueva capitanía de Castiella, pero nun la aceptó.[3]
Referencies[editar | editar la fonte]
- ↑ 1,0 1,1 Afirmao en: Diccionario biográfico español. Identificador DBE: 34761/valentin-canedo-miranda. Apaez como: Valentín Cañedo Miranda. Data de consulta: 9 ochobre 2017. Editorial: Real Academia de la Historia. Llingua de la obra o nome: castellanu. Data d'espublización: 2011.
- ↑ Valentín Cañedo Miranda en geneanet.gw
- ↑ Valentín Cañedo Miranda, na web de la Real Academia de la Historia
