Procrastinación

De Wikipedia
N'ocasiones, les piles de papel atropaes pueden ser un signu de procrastinación, por decisiones inconclusas.[1]

La procrastinación (del llatín procrastinare: pro, alantre, y crastinus, referente al futuru),[2] postergación o posposición ye l'aición o vezu de retrasar actividaes o situaciones que tienen d'atendese, sustituyéndoles por otres situaciones más irrelevantes o prestoses.

Trátase individualmente d'un trestornu volitivu del comportamientu que tien el so raigañu na asociación de l'aición por realizar col cambéu, el dolor o la incomodidad (estrés). Ésti pue ser psicolóxicu (na forma d'ansiedá o frustración), físicu (como'l que s'esperimenta mientres actos que riquen trabayu fuerte o exerciciu brengosu) o intelectual. El términu aplícase comúnmente al sentíu d'ansiedá xeneráu ante una xera pendiente ensin tener una fuercia de voluntá pa concluyila. L'actu que se retarda pue ser percibíu como apolmonante, griespu, esmolecedor, peligrosu, difícil, aburrible o aburríu, esto ye, estresante, polo cual se autojustifica retardalo a un futuru sine die idealizáu, en que lo importante ye supeditáu a lo urxente.

Tamién puede ser un síntoma de dalgún trestornu psicolóxicu, como depresión o TDAH (trestornu por déficit d'atención con hiperactividad).

Carauterístiques[editar | editar la fonte]

La procrastinación como síndrome que safa'l responsabilizase retardando xeres a realizar puede llevar al individuu a abellugase n'actividaes ayenes al so cometíu. El costume de retardar, magar nun se demostró cabalmente, puede xenerar dependencia de diversos elementos esternos, tales como navegar n'Internet, lleer llibros, salir de compres, comer compulsivamente o dexase absorber por demás pola rutina llaboral, ente otres, como sida pa safar dalguna responsabilidá, aición o decisión.

Esti problema de salú non necesariamente ta amestáu a la depresión o a la baxa autoestima. El perfeccionismu estremu o'l mieu al fracasu tamién son factores pa retardar, como por casu al nun atender una llamada o una cita onde s'espera llegar a una decisión.

Esisten dos tipos d'individuos qu'executen esta aición:

  • Procrastinadores eventuales, que la so actitú evasiva nun se repite davezu.
  • Procrastinadores crónicos, que la so conducta evasiva ye constante y repitida nel tiempu.

Los segundos son los que comúnmente denotan trestornos nos comportamientos antes mentaos. Dellos autores [¿quién?] afirmen qu'esisten na actualidá conductes adictives que contribúin a esti trestornu de fuximientu: refiérense, por casu, a les adicciones que, según dellos espertos, esisten a:

  • La televisión.
  • L'ordenador o ordenador, y más concretamente a Internet.
  • El teléfonu móvil.

Otros autores [¿quién?] afirmen que tales adicciones nun esisten; sicasí, magar que yá hai propuestes de tratamientu pa esti tipu de problemes conductuales (terapia cognitivu-conductual sobremanera), tratar d'una tema bien nueva, nel qu'entá fai falta realizar enforma trabayu d'investigación.

Per otra parte, el llamáu "síndrome del estudiante" (el fechu de que munchos estudiantes retarden la entrega de los sos trabayos hasta l'últimu minutu del día de la fecha llende o l'estudiu hasta'l día antes del exame) ta presente, al paecer, tamién n'otros grupos sociales: nes temporaes nes que s'avera la fecha llende pa pagar los impuestos (pa presentar les declaraciones mensuales o añales), les oficines onde se lleven a cabu esos trámites (los bancos, por casu) encher de persones qu'asisten a realizar esi trámite namái hasta l'últimu momentu. Coles mesmes, ye una conducta procrastinativa la que consiste en coleccionar munches opciones como escusa pa nun decidise por nenguna en concretu.

La procrastinaciónsobremanera, ye un problema d'autorregulación y d'organización del tiempu. La so solución consistiría, ente otres coses, en llograr una fayadiza organización del tiempu, concentrándose en realizar les xeres importantes que tienen un plazu de finalización más cercanu. Quien retarda o procrastina una decisión, por non sentise preparáu -esperando que tou resolver por sigo solo- suel aducir que lo fadrá dempués «... en cuanto tenga tiempu», colo que ta presentando,a última hora, una conducta evasiva.

Bases psicolóxiques y de personalidá[editar | editar la fonte]

William Knaus, en «Superar el vezu de retardar», propón una serie de carauterístiques personales que son mesmes de les persones con enclín a la postergación:[3]

  • Creencies irracionales: basaes nuna probe autoimagen y autoconcepto de sigo mesmos que-yos fai trate como desaparentes o incompetentes, o ven al mundu con demasiaes esixencies que nun se ven capaces de cumplir.
  • Perfeccionismu y mieu al fracasu: retardar, y xustificar un resultáu final por falta de tiempu, sirve d'escusa pa evitar el mieu al fracasu, en xeres onde nun hai garantíes d'ésitu. Son persones perfeccionistes y autoexigentes, que se marquen metes pocu realistes.
  • Ansiedá y catastrofismo: el cúmulu del trabayu supón un cúmulu correlativu del nivel d'ansiedá. La dificultá pa tomar decisiones y la busca de garantíes d'éxito antes d'empecipiar una xera provoca finalmente sentimientos catastrofistas, y como resultancia siéntense enchíos y indefensos. Pueden sentir autocompasión, escudándose en que nun son aptes pa les esixencies del mundu que los tocó vivir.
  • Rabia ya impaciencia: les esixencies escomanaes y el catastrofismo provoquen tamién rabia ya impaciencia. Pueden surdir idees del tipu «yo tendría de ser capaz de realizar esto solo» «¡qué fatu que soi!» o «¡nun puedo tolerar esta ansiedá!». Estes persones perfeccionistes, al nun cumplir coles metes que se marquen, amuésense agresives contra sigo mesmos. Terminen atrapaes nun círculu d'enfado-rebelión qu'empiora'l so rendimientu.
  • Necesidá de sentise queríu: el deséu de realizar xeres sobre la base del pagu en forma d'amor o aceptación de los demás. La creencia que subyace ye: «toos tendríen d'amar pa poder amar a mi mesmu». Basa la so valía como persona na aceptación y atención recibida. Si compénsase-yos coles sos demandes implícites siéntense fuertes psicolóxicamente y pela cueta siéntense inválides cuando nun llogren lo que deseyen. Por esi motivu estes persones acepten tou tipu de demandes de los demás col fin de prestar.

Tipos de procrastinación[editar | editar la fonte]

Esisten tres tipos de procrastinación:

  • Por fuximientu, cuando s'evita empezar una xera por mieu al fracasu. Ye un problema d'autoestima.
  • Por activación, cuando se retarda una xera hasta que yá nun hai más remediu que realizala. Ye un problema contrariu al anterior.
  • Por indecisión, típicu de les persones que, intentando realizar la xera, perder en pensar la meyor manera de faelo ensin llegar a tomar una decisión. Denominar tamién complexu de Penélope (la muyer de Ulises, que texía y destejía siempres la mesma tela pa evitar casase colos pretendientes al reinu insular d'Itaca mientres esperaba que volviera Ulises).

Referencies[editar | editar la fonte]

  1. Pearce, Robyn (2003), Getting a Grip on the Paper War: Managing Information in the Modern Office, Maruki Books, páx.81.
  2. Real Academia Española de la Llingua. «Procrastinar orixe llatín. RAI». Consultáu'l 11 de payares de 2015.
  3. [1] «Superar el Vezu de Retardar». William J. Knaus, D. RET, Revista de Toxicomaníes. Nº 13, añu 1997. Lleíu en CAT-Barcelona.

Bibliografía[editar | editar la fonte]

  • Bauman, Zygmunt (1999). Modernidá líquida. Fondu de Cultura Económica. Buenos Aires. ISBN 950-557-513-0.
  • Beswick, G., y Mann, L. (1994). State orientation and procrastination. En J. Kuhl y J. Beckmann (Eds.) Volition and personality: Action versus state orientation. Gottingen: Hogrefe y Huber.
  • Burka, J. B., y Yuen, L. M. (2008). Procrastination: Why you do it, What to do about it now. Cambridge: Da Capo Press.
  • Cuesta, R. (2007). Escapase de les prisiones interiores: La ética como procesu de lliberación. (2ª Ed.). New York: Xulon Press Incorporated.
  • Ferrari, J. R. (2001). Procrastination as self-regulation failure of performance: Effects of cognitive aponderái, self-awareness, and time limits on “working best under pressure.” European Journal of Personality, 15(1), 391-406.
  • Ferrari, J. R., Johnson, J. L., y McCown, W. G. (1995). Procrastination and task avoidance: Theory, research and treatment. New York: Plenum Press.
  • Hickman, Y. (1998). The works of Jonathan Edwards (Vols. 1-2). Bath: Bath Press.
  • Judge, T.A., y Bono, J. Y. (2001). Relationship of core self-evaluations traits−self-esteem, generalized self-efficacy, locus of control, and emotional stability−with job satisfaction and job performance: a meta-analysis. Journal of Applied Psychology, 86(1), 80-92.
  • Krause, K. y Freund, A. M. (2014). Delay or procrastination – A comparison of self-report and behavioral measures of procrastination and their impact on affective well-being. Personality and Individual Differences. 63(2014), 75-80. Recuperáu d'http://dx.dpi.org/10.1016/j.paid.2014.01.050.
  • Van Essen, Tanja y Schouwenburg, Henri C. (2004). Failo agora. Nun lo dexes pa mañana. Madrid: Ediciones Pirámide.
  • Schouwenburg, Henri C., Lay, Clarry H.,Pychyl, Timothy A. y Ferrari, Joseph. R. (Eds.)(2004). Counseling the Procrastinator in Academic Settings. Washington DC: American Psychological Association.

Ver tamién[editar | editar la fonte]


Enllaces esternos[editar | editar la fonte]