Joaquín Fernández Cortina

Joaquín Fernández Cortina
obispo de Sigüenza (es)	; 12 setiembre 1847 - ; ← Manuel Fraile y García - Francisco de Paula Benavides Navarrete (es) → ; Diócesis: Diocesis de Sigüenza (es)
obispo de Sigüenza (es)
Vida
Nacimientu	15 de payares de 1798
Nacionalidá	España
Muerte	31 de mayu de 1854 (55 años)
Estudios
Estudios	Universidá de Valladolid
Llingües falaes	castellanu
Oficiu	sacerdote católicu, obispu católicu
Premios	ver Gran Cruz de la Orde de Sabela la Católica ;
Creencies
Relixón	Ilesia Católica

Joaquín Fernández Cortina (15 de payares de 1798 – 31 de mayu de 1854) foi un eclesiásticu español.

Biografía

Primeros años

Nacíu n'Asturies "de padres bien honraos", fixo los sos primeros estudios tuteláu pol so tíu, que foi canónigu en Xaén y dempués inquisidor en Granada, y siguir na Universidá de Irache pa terminar doctorándose en 1824 en Lleis y Cánones en la de Valladolid.

Canónigu doctoral de Murcia dende 1825, foi secretariu de cámara y gobiernu del cardenal Inguanzo, por aquél entós arzobispu de Toledo. Viaxó con él a Roma p'asistir a los cónclaves de 1829 y 1830 en que fueron escoyíos papes Pío VIII y Gregorio XVI, y cuando en 1835 decayó la salú del cardenal, Fernández foi nomáu gobernador eclesiásticu de la archidiócesis, cargu que desempeñó hasta la muerte de Inguanzo en xineru del añu siguiente.^[3]

Prisión

Foi por estes feches que resultó encausáu criminalmente nun procesu que supondría'l so retiru forzosu mientres dellos años: yeren los tiempos de la Primer Guerra Carlista, na que Carlos María Isidro de Borbón pretendía arrampuñar el tronu d'España a Sabela II, inda menor d'edá, y a la rexente María Cristina de Borbón-Dos Sicilies. Nesti contestu Fernández fixo circular un rescripto de la Penitenciaría nel que s'autorizaba la exención del pagu de la bulda de cruzada a los feligreses qu'asina lo solicitaren, en cuenta de qu'apurrieren en conceutu de llimosna una cierta cantidá que tenía de ser establecida pol confesor; el casu yera que d'esta manera l'erariu públicu perdía unos ingresos de dineru importante nun momentu de grave inestabilidá política y crisis económica, y magar nel xuiciu nun se demostró que'l dineru recaldáu fora a caltener a les fuercies carlistes, foi topáu culpable d'usurpar les regalías de la corona y condergáu a seis años de cárcel, que cumplió primero en Madrid y dempués en Cádiz; darréu foi autorizáu a morar en Sevilla y Xaén, onde'l so hermanu Lorenzo yera canónigu doctoral.^[4]

Rehabilitación y obispáu

Tornó a Toledo en 1844, y pocu dempués foi nomáu vicariu eclesiásticu de Madrid y vocal de la xunta de dotación del cultu y cleru, que taba preparando'l Concordatu cola Santa Sede que se fadría efectivu en 1851. N'agostu de 1847 la reina Isabel presentó-y pa ocupar l'obispáu de Sigüenza; foi preconizáu en Roma n'ochobre por Pío IX, y recibió la consagración en febreru del añu siguiente na ilesia de San Isidro de Madrid de manes del nunciu Giovanni Brunelli, asistíu pol arzobispu de Toledo Juan José Bonel y pol de Burgos Ramón Montero, siendo'l so padrín el marqués de Gastañaga.

Dempués de la guerra civil, la desamortización de Mendizábal y la llarga vacante dende'l fallecimientu del obispu Manuel Flaire once años antes, el so episcopáu tuvo empobináu al reestablecimientu de la disciplina eclesiástica, y a la unviada de misioneros a los principales pueblos del obispáu, la restitución a la diócesis per parte del gobiernu del conventu de San Francisco y del colexu de San Jerónimo, y l'adquisición del colexu de San Antonio.

Foi condecoráu cola gran cruz de la Orde d'Isabel la Católica, y nomáu preláu domésticu de Pío IX y asistente al solio pontificiu. Dáu'l so estáu de salú, qu'acusaba'l fríu de Sigüenza, en 1850 tuvo propuestu'l so treslláu a la diócesis de Xaén o a la de Málaga, que nun llegó a verificase.^[3]

Fináu a los cincuenta y seis años d'una pulmonía cuando s'atopaba faciendo una visita pastoral en Montejo,^{[n. 1]} foi soterráu na capiya mayor de la Catedral de Sigüenza tal como había dexáu dispuestu nel so testamentu; a pidimientu del so hermanu, el so corazón, pulmones ya intestinos fueron unviaos a la ilesia de San Acisclo del so pueblu natal,^[5] y a requerimientu del conceyu de Montejo, el so celebru dir a esta llocalidá.^[6]^{[n. 2]}

Notes y referencies

↑ «Catholic-Hierarchy.org» (inglés). Consultáu'l 5 xunu 2020.
↑ Afirmao en: Catholic-Hierarchy.org. Identificador Catholic Hierarchy de persona: fernand. Data de consulta: 21 ochobre 2020. Llingua de la obra o nome: inglés.
↑ ^3,0 ^3,1 Toribio Minguella: Hestoria de la diócesis de Sigüenza y de los sos obispos Archiváu 2014-12-05 en Wayback Machine, vol. III, pp. 216-222 (1913).
↑ El procesu puede trate en Coleición de les causes más célebres... del foru español, vol. IX (1848).
↑ Ciriaco Miguel Vigil: Asturies monumental y epigráfica, p. 426, reproduz el so epitafiu en Pendueles.
↑ Antonio Herrera Casado reproduz el so escudu en Heráldica seguntina, pp. 170-171.

↑ Montejo, anguaño perteneciente a la diócesis d'Osma, foi parte de la de Sigüenza hasta 1955.
↑ La dilaceratio corporis, o costume d'estremar el cuerpu y partir los sos restos, foi una práctica frecuente ente los eclesiásticos hasta casi'l sieglu XX.

[5f9fefe2a2d1e8b059c920e93b5cd9e9f4d1d2f9-1] «Catholic-Hierarchy.org» (inglés). Consultáu'l 5 xunu 2020.

[ea09bff75ccd923c4123781aa5ec9fbcfb7a9cdb-2] Afirmao en: Catholic-Hierarchy.org. Identificador Catholic Hierarchy de persona: fernand. Data de consulta: 21 ochobre 2020. Llingua de la obra o nome: inglés.

[Minguella-3] 3,0 ^3,1 Toribio Minguella: Hestoria de la diócesis de Sigüenza y de los sos obispos Archiváu 2014-12-05 en Wayback Machine, vol. III, pp. 216-222 (1913).

[4] El procesu puede trate en Coleición de les causes más célebres... del foru español, vol. IX (1848).

[6] Ciriaco Miguel Vigil: Asturies monumental y epigráfica, p. 426, reproduz el so epitafiu en Pendueles.

[7] Antonio Herrera Casado reproduz el so escudu en Heráldica seguntina, pp. 170-171.

[5] Montejo, anguaño perteneciente a la diócesis d'Osma, foi parte de la de Sigüenza hasta 1955.

[8] La dilaceratio corporis, o costume d'estremar el cuerpu y partir los sos restos, foi una práctica frecuente ente los eclesiásticos hasta casi'l sieglu XX.

[1]

[2]

[3]

[4]

[n. 1]

[5]

[6]

[n. 2]