Impuestu de consumos

Impuestu de consumos ye la denominación d'un impuestu indireutu establecíu na España del sieglu XIX, vixente ente 1845 (la Reforma tributaria de Mon-Santillán) y empiezos del sieglu XX (la llei de supresión de 12 de xunu 1911, qu'estableció un periodu transitoriu hasta 1920); con un periodu entemediu de suspensión mientres la revolución de 1868. Tamién foi oxetu de suspensiones locales. Les sos diverses formes de xestión, y la so propia naturaleza, provocaron un altu grau de descoordinación y ineficiencia. El so pesu dientro de la facienda española yera discretu (el 12% de los ingresos ordinarios en 1874).

Foi llargamente criticáu por gravar los bienes de primera necesidá (de comer, beber y amburar): alimentos, bébores alcohóliques, combustibles y sal. Protagonizó l'alderique políticu, económicu y social ente les distintes cañes del lliberalismu español. Les protestes contra él recibieron el nome de motinos de consumos.

Fueron abolíos en 1868 pol gobiernu del Xeneral Serrano por tratase una de les más antigües reivindicaciones de les clases populares —el mesmu Canalejas considerar «una espoliación del proletariáu»—. Pero pa consiguir l'aprobación de la llei que los sustituyía por un impuestu progresivu sobre les rentes urbanes, que tendríen que pagar les clases acomodaes, Canalejas tuvo qu'emplegase a xeitu colos diputaos d'el so propiu partíu que s'oponíen al proyeutu, amenaciándo-yos con que «quien nun vote [esta llei] ta frente a mi y ta fora del partíu lliberal, sometíu a la mio xefatura pola so voluntá». Con too y con eso trenta diputaos votaron en contra.

Referencies

• Datos: Q5914586