Druidismu

El druidismu, más qu'una relixón ye una filosofía ancestral propia de los druides (los sacerdotes de los celtes). Hebo una dómina na que se barruntó qu'adoptaba dioses (Llug, Taranos, Cernunnos, Nabia, Deva, Nuada...). Angüaño, el nomáu druidismu modernu, atalanta esos nomes como elementos de la natura y non como dioses, pero entá esisten cuasi los mesmos ritos y camientos no tocante a los espíritus, y el so arreyamientu col home ta alministrao polos y poles druides. El druidismu ye mui endegueyáu d'encartichar perque nun tien documentos escritos o un llibru sacru. Los rituales son transmitíos pelos bardos, los guardes de la so tradición. Los druides creyen na reencarnación; les ánimes dos muertos van al “más alló” enantes de tornar a ñacer nun nuevu cuerpu humán, o a vegaes dixebrar o andechase con otra enerxía pa encadarmar un árbole, un animal o quiciabes espardise pol ambiente.

Güei, el druidismu sobrevive nes islles britániques áu esisten alredor de 10.000 druides (el Conceyu de Druides Británicos foi creáu en 1989 y, angüanu, esisten nel Reino Xuníu doce órdenes mayores). Tamién nos llugares de forte emigración, sobre too,d'irlandeses. Queden nantes de los sos vezos en llugares d'Asturies, Llión y Galicia pues los/es bruxos/es, meigos/es, la doyura de mitoloxía, ritos ya imaxinariu popular son los que, en parte, caltienen esi raigañu precristián.