Eleutoráu de Saxonia

	principado electoral (es)
	coat of arms of the Electorate of Saxony (en)
Alministración
Capital	Lutherstadt Wittenberg (de 1356 a 1547); Dresde (de 1547 a 1806)
Forma de gobiernu	Monarquía
	Frederick III (dende 1486 (Gregorianu))
Llingües oficiales	llatín
Miembru de	ver Sacru Imperiu Romanu Xermánicu ; ;
Xeografía
Coordenaes	51°02′00″N 13°44′00″E / 51.033333°N 13.733333°E
Demografía
Población	1 100 000 hab. (1800)

El eleutoráu de Saxonia (n'alemán: Kurfürstentum Sachsen) foi un antiguu Estáu alemán formáu a partir del ducáu de Saxonia-Wittenberg tres la dieta de Núremberg, na cual l'Emperador alemán Carlos IV estableció la organización del Sacru Imperiu Romanu Xermánicu per mediu de la Bulda d'Oru de 1356. Esti documentu concedió a los duques Ascanios de Saxonia-Wittenberg el privilexu eleutoral, esto ye, tendríen votu na Dieta Imperial pa escoyer a los nuevos emperadores.

Esbozu históricu[editar | editar la fonte]

Los Ascanios caltuvieron el ducáu hasta la muerte ensin descendencia d'Alberto IV en 1423, polo que l'emperador Segismundo III conceder a Federico IV de Meissen, de la casa de Wettin, pola so ayuda nes guerres contra los husitas, y ésti amestar a los sos amplios dominios faciendo del Eleutoráu de Saxonia un importante Estáu. Na división de los territorios de los Wettin en 1485 (División de Leipzig), l'Eleutoráu taba encuadráu nel heriedu d'Ernesto (llinia Ernestina). Sicasí, el territoriu pasó a la llinia Albertina cuando Juan Federico I el Magnánimo xunir a la lliga de Esmalcalda en contra del Emperador Carlos V, que ganó a la lliga na batalla de Mühlberg (1547), arrampuñó l'Eleutoráu a Juan Federico y apurrir al so aliáu'l Duque Mauricio de Saxonia-Meissen pola Capitulación de Wittenberg.

L'Eleutor Augusto foi un luteranu intransixente que desenvolvió la economía llocal y promulgó les Constituciones de 1572, primer llexislación constitucional d'Alemaña. Sicasí, los sos socesores fuéronse averando nel sieglu XVII al partíu católicu y, poro, a Austria. Anque nun principiu l'Eleutor Juan Jorge I aliar con Gustavo Adolfo de Suecia, llueu camudó de bandu y llegó a un alcuerdu col Emperador Fernandu II, que nel tratáu de Praga de 1635 dexó-y Lusacia. L'Eleutoráu convertir nel escenariu de la guerra de los Trenta Años, acabando afaráu y despoblado.

A principios del sieglu XVIII, l'Eleutoráu recuperara la prosperidá, y l'Eleutor Federico Augusto I anduvo a la tema con Brandeburgu nel dominiu d'Alemaña. Convertíu al catolicismu, enfrentar a Carlos XII de Suecia na Guerra del Norte pol tronu de Polonia, lo que llevó a la conquista de Saxonia polos suecos en 1706. Federico Augusto convirtió la capital, Dresde, nuna de les ciudaes más belles d'Europa ya introdució en Meissen la industria de la porzolana. Federico Augusto II alliniar con Austria en contra de Prusia, lo qu'anició los desastres de la guerra de los Siete Años na capitulación de Pirna, 1756, y la perda del tronu polacu.

Saxonia volvió recuperase con Federico Augusto III; l'exércitu pasó de 18.000 a 30.000 soldaos, y polo xeneral participó de la política prusiana. Viose obligáu a entrar na Cuarta Coalición antifrancesa mientres la Revolución francesa, pero tres la derrota na batalla de Jena (1806) contra Napoleón, alcordó la paz con Francia y foi-y otorgáu'l títulu real pol Emperador, formándose'l Reinu de Saxonia.

Llista d'eleutores de Saxonia[editar | editar la fonte]

Eleutores de Saxonia (1356-1806)

Ver tamién[editar | editar la fonte]

Referencies[editar | editar la fonte]

Saxonia. Catholic Encyclopedia. Nueva York: Robert Appleton Co., 1913. (n'inglés)