Bluebird-Proteus CN7
[[Imaxe: |285px]]El Bluebird, exhibíu en Beaulieu | |
| Fabricante | Motor Panels Ltd.[1] |
|---|---|
| Tipu | Perfil aerodinámicu totalmente envolvente en "cascu de tortúa" |
| Propulsión | Tracción a los cuatro ruedes |
| Llargu | 9100 mm[1] |
| Anchu | 1680 mm (exes delanteru y traseru) |
| Altor | 1450 mm ensin aleta, 2340 mm con aleta[2] |
| Pesu | (3657.77 kg mínimu) – (4064.19 kg máximu)[1] |
| Diseñador | Ken Norris[1] |
| Motor | Turboeje Bristol-Siddeley Proteus 705[1] |
| Tresmisión | Tracción delantera y trasera con desmultiplicación (3.6 a 1) spiral bevel gear boxes[1] |
| Producción | 1[1] |
 | |
El Bluebird-Proteus CN7 ye un vehículu propulsado por una turbina de gas conducíu por Donald Campbell. Consiguió'l récor mundial de velocidá en tierra sobre'l llechu del Llagu Eyre n'Australia el 17 de xunetu de 1964. El vehículu alzó'l récor de la FIA sobre un percorríu d'una milla a la velocidá de 403,10 milles per hora (648.73 km/h).
Diseñu y construcción
[editar | editar la fonte]
Campbell empezó en 1956 a plantegar un automóvil capaz de bater el récor de velocidá en tierra de 394 mph (630 km/h), que daquella taba en poder de John Cobb col Railton Mobil Special. Los hermanos Norris, quien diseñaren pa Campbell el hidroplano Bluebird K7 col que collechara grandes ésitos, concibieron el Bluebird-Proteus CN7 coles mires de les 500 milles per hora (800 km/h) en mente. El CN7 (Campbell–Norris 7) foi construyíu por Motor Panels Ltd en Coventry, cola supervisión de James Milner Phillips y con Ken Norris como diseñador xefe. Tuvo termináu na primavera de 1960.
El Bluebird CN7 yera'l primer vehículu concebíu pa superar el récor de velocidá en tierra qu'utilizaba un motor de turbina de gas.[2] El Bristol-Siddeley Proteus yera'l primer motor de turbina a gas producíu con ésitu pola compañía aeronáutica Bristol, y apurría una potencia de 3320 kW. Yera un turboeje de doble rodete y fluxu inverso. Puesto que les etapes de la turbina nun remanaben los pasos d'un compresor, si non que solamente faíen xirar una exa propulsora, esti motor ye dacuando clasificáu como una turbina llibre. La turbina, una Proteus 705, fuera especialmente modificada por Stanley Hooker de la Bristol pa poder remanar una exa propulsora en cada estremu del rotor. Estes exes taben coneutaos direutamente a los mecanismos de propulsión finales, dotaos con diferenciales de rellación fixa (3.6 a 1), que de la mesma apurríen tracción a los cuatro ruedes por aciu sistemes de engranajes.[3]
El vehículu pesaba 4 tonelaes y foi construyíu con paneles buecos en nial d'abeya d'aluminiu d'alta resistencia, con un sistema independiente de suspensión de doble forqueta. Les plantes allixeraes y los neumáticos de 52 pulgaes fueron fabricaos por Dunlop, que dispunxo una presión d'infláu superior a 7 kp/cm2. Cuando'l Bluebird corrió en Goodwood utilizar con 9 kp/cm2, y pa los intentos de récor alzóse la presión hasta los 11,25 kp/cm2. L'área frontera del vehículu yera de 2,4 m², y el so coeficiente aerodinámicu de 0,16, dando una área d'arrastre de 0,4 m².
Los frenos de discu taben diseñaos pola firma Girling, y asitiáronse nel interior del chásis (p'amenorgar la masa ensin suspender), actuando hidráulicamente sobre les exes de los cuatro ruedes por aciu un sistema de control neumáticu. Los discos de frenu midíen 41,6 cm de diámetru y yeren capaces de trabayar hasta una temperatura máximo de 1200 °C. Tamién disponía d'un sistema de aerofrenos estensibles hidráulicamente, asitiaos na parte trasera del vehículu. Amás, la turbina apurría aproximao 500 hp de frenu motor cuando se remanaba esti sistema a 400 mph, pero'l so efeutu menguaba a velocidaes más baxes.[4]
Goodwood, 1960
[editar | editar la fonte]
En xunetu de 1960, Campbell presentó al públicu'l so Bluebird CN7 nel circuitu de Goodwood per primer vegada (la segunda vegada foi en xunetu de 1962). El trazáu de Goodwood llindó la velocidá del coche (la direición solo podía xirar 4 graos), conformándose con algamar nuna vuelta un máximu de 100 mph na recta principal.
Bonneville, 1960
[editar | editar la fonte]
Tres les pruebes a baxa velocidá en Goodwood, el CN7 foi lleváu al salar de Bonneville n'Utah, EE.XX., escenariu del últimu récor de Malcolm Campbell (padre de Donald) en 1935. A empiezos de setiembre, el CN7 aceleró en 24 segundos dende salida parada hasta xustu per debaxo de les 400 milles per hora (640 km/h), cubriendo 1,5 milles mientres utilizaba aproximao'l 80% de la potencia total del motor. A pesar del cuantioso patrociniu de BP, Dunlop y d'otres munches compañíes britániques de la industria del motor, non pudo batese el récor, y el CN7 quedó severamente averiáu mientres un accidente a alta velocidá asocedíu'l 16 de setiembre. Campbell sufrió una quebra na base del craniu, diversos cortes y contusiones, y españar un tímpanu. Convaleció en California hasta payares de 1960. Mentanto, yá se dispunxeren los planes necesarios pa reconstruyir el CN7 con vistes a un posterior intentu.
L'enfotu de Campbell quedó severamente afeutada, careciendo llixeros ataques de llerza, y mientres dalgún tiempu duldó de si volvería intentar bater el récor. Como parte de la so recuperación aprendió a pilotar avionetes, lo que lu ayudar a recuperar l'enfotu perdíu.[5] En 1961 yá taba en víes de recuperase totalmente, confirmando la so decisión de reconstruyir el CN7.
Llagu Eyre, 1963
[editar | editar la fonte]
En 1962 completóse la reconstrucción del coche, con una serie de meyores qu'incluyíen peslleres diferenciales y una gran aleta estabilizadora vertical. Dempués de les nueves pruebes iniciales en Goodwood, reforzar con fibra de vidriu la cabina del pilotu, y el CN7 foi embarcáu escontra Australia pa un nuevu intentu de récor nel Llagu Eyre en 1963.
El Llagu Eyre foi l'allugamientu escoyíu por disponer d'un llechu secu y práuticamente planu de 1170 km², onde l'agua nun cayera nos 20 últimos años, y con un trayeutu rectilliniu de 32 km cubiertu por una tiez de sal tan dura como'l formigón, disponible pa ser utilizáu como pista pa bater el récor. Cuando Campbell llegó a finales de marzu con vistes a realizar un intentu en mayu, cayó la primer agua llixero. El Bluebird empezó a correr a primeros de mayu, pero una vegada más apaeció l'agua, enzancando'l llogru de velocidaes elevaes. A finales de mayu l'agua fíxose enchente y la cuenca del Eyre anubrióse. Una nueche, Campbell tuvo que sacar precipitadamente el CN7 del llagu pa evitar que quedara somorguiáu pola crecida de les agües. L'intentu de 1963 diérase por rematáu. El nuevu fracasu de Campbell foi bien criticáu pola prensa, magar que les condiciones meteorolóxiques fixeren imposible llograr el so oxetivu. BP atayó'l so patrociniu a la fin del añu.
Llagu Eyre, 1964
[editar | editar la fonte]
Campbell y el so equipu tornaron al Llagu Eyre en 1964, col patrociniu de la compañía petrolífera australiana Ampol, pero la superficie de sal nunca recuperó'l magníficu estáu que presentaba en 1962 y Campbell tuvo que batallar col CN7 pa llograr velocidaes récor (percima de 400 milles per hora). Dempués d'una agua llixero en xunu, el llagu finalmente empezó a ensugase lo suficiente como pa realizar un nuevu intentu. El 17 de xunetu de 1964, Campbell marcó un récor mundial de 403,10 milles per hora (648.73 km/h) pa un vehículu de cuatro ruedes (Clase A), anque quedó daqué decepcionáu con esta marca porque'l vehículu fuera diseñáu p'algamar 500 milles per hora (800 km/h). El CN7 cubrió'l terciu final de la milla a una media de 429 milles per hora (690 km/h), con un picu de 440 milles per hora (710 km/h). Si la superficie de sal tuviera dafechu endurecida y seca a lo llargo del tramu de 15 milles de llargor orixinalmente previstu, el CN7 establecería bien probablemente un récor claramente percima de les 450 milles per hora (720 km/h), y de xuru s'averara a les 500 milles per hora (800 km/h), velocidá a la que nengún coche con ruedes tractoras averóse. Campbell encargó al escritor John Pearson la crónica d'esti intentu, rellatáu nun llibru aclamáu pola crítica tituláu "Bluebird and the Dead Lake," (Bluebird y el Llagu Muertu), publicáu pola editorial Collins en 1965.
Dempués del récor
[editar | editar la fonte].jpg)
Pa celebrar el récor, Campbell condució'l CN7 al traviés de les cais de la capital d'Australia del Sur, Adelaide, nuna presentación xunto al conceyu de la ciudá ante un ensame de más de 200.000 persones. El Bluebird apaeció profusamente nos medios de comunicación d'Australia y el Reinu Xuníu dempués del so regresu en payares de 1964.
En xunu de 1966, el vehículu de Campbell realizó una demostración na base de la RAF de Debden en Essex, conducíu por Peter Bolton. El coche topetó mientres un percorríu a una velocidá non bien alta, causando daños na carrocería y na suspensión delantera. Foi reparáu, pero Campbell yá nun consiguió llograr les velocidaes que pretendía. Arriendes d'ello, siguió colos sos planes pa un nuevu coche a reacción, el Bluebird Mach 1.1, coles mires de llevar el récor hasta la velocidá del soníu. Sicasí, Campbell morrió nun accidente en xineru de 1967, cuando intentaba bater el récor de velocidá sobre l'agua na so hidroplano Bluebird K7.
El CN7 foi finalmente restauráu en 1969, pero nunca volvió a correr a plenu rendimientu otra vegada. En 1969, la vilba de Campbell, Tonia Bern-Campbell, llegó a un alcuerdu con Lynn Garrison, Presidente de Craig Breedlove y Asociaos, cola idea de que'l pilotu Craig Breedlove corriera col Bluebird nel salar de Bonneville. Esti alcuerdu foi atayáu cuando'l proyeutu paralelu de la versión supersónica del Spirit of America nun pudo atopar financiamientu.[ensin referencies]
Vencíu en 1972 a una esposición permanente nel Muséu del Motor Nacional de Beaulieu, Inglaterra, en xineru de 2017 inda s'esibía ellí.
En xineru de 2012, Adrian Newey, diseñador automovilísticu de Fórmula 1 de la escudería Red Bull y primeramente de Williams GP y McLaren, allabó'l diseñu del Bluebird CN7 na revista Racecar Engineering Magacín:
Creo qu'unu de les mayores meyores nos coches de carreres, anque puramente nun yera unu, foi'l Bluebird. Podría dicise que na so dómina yera'l vehículu más avanzáu. El "Bluebird Proteus CN7" foi'l coche usáu por Donald Campbell pa establecer el récor de 403,1 milles per hora en xunetu de 1964, l'últimu rexistru absolutu de velocidá consiguíu por un automóvil puramente dichu, impulsáu poles sos ruedes. Foi un coche revolucionariu qu'incluyó un avanzáu xasis con paneles d'aluminiu en nial d'abeya, cuntó con suspensión totalmente independiente, ya incorporó tracción a los cuatro ruedes. Tamién incorporaba un cuadru de preseos eleváu pa Campbell. "Foi'l primer coche nel que s'identificó correutamente, y utilizóse, l'efeutu suelo", diz Newey. "La instalación de les turbinas de propulsión a esquita ye una velea, y efeutuóse sobre un xasis monocasco concebíu con una gran cantidá d'estructures llixeres. Foi construyíu de la mesma manera qu'una aeronave, anque naquella dómina los equipos de coches de carreres nun taben faciendo eso. El coche se estructuró alredor del motor de turbina de gas Bristol-Siddeley Proteus, capaz de desenvolver 4.000 caballos. Yera un motor de turbina de gas de dos rodetes de fluxu inverso, que foi especialmente modificáu pa tener una exa de tresmisión en cada estremu del motor, y poder asina dixebrar les caxes de cambeos de rellación fixa de cada exa. Foi diseñáu p'algamar 500 milles per hora, pero les condiciones de la superficie pol mal tiempu en 1963 y 1964 llindaron el so rendimientu. Esto significa que'l so meyor tiempu rexistráu tuvo cuasi 100 mph per debaxo de la so capacidá hipotética. Ye interesante reparar que, si un retruque exactu construyérase anguaño, y llegárase a algamar el so potencial máximu, batería'l récor esistente de 470,444 mph establecíu pol Turbinator de Don Vesco en setiembre de 2001, ya inda sería anguaño'l coche más rápidu sobre ruedes de tracción.
Ver tamién
[editar | editar la fonte]Referencies
[editar | editar la fonte]- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 Bullivant, John. «Proteus-Bluebird Campbell–Norris 7». www.bluebirdteamracing.net. Archiváu dende l'orixinal, el 27 de mayu de 2009. Consultáu'l 112 d'ochobre de 2012.
- ↑ 2,0 2,1 «1964: Proteus Bluebird CN7 driven by Donald Campbell». unique Cars and Parts.
- ↑ staff writer (July 2002). «The four-year mile». Motor Sport Magazine.
- ↑ «Campbell-Norris-Proteus Bluebird CN7 1960». Electrick Publications (2014).
- ↑ Tonia Bern-Campbell (2002). My Speed King. Sutton Publishing. ISBN 0-7509-2931-6.
Enllaces esternos
[editar | editar la fonte]
| Control d'autoridaes |
|
|---|
Datos: Q885628
Multimedia: Bluebird-Proteus CN7