Alberto Teisaire

Alberto Teisaire
Vicepresidente d'Arxentina
senador d'Arxentina
senador d'Arxentina
senador d'Arxentina
Vida
Nacimientu	Mendoza, 20 de mayu de 1891
Nacionalidá	Arxentina
Muerte	Buenos Aires, 11 de setiembre de 1962 (71 años)
Sepultura	Cementeriu de la Chacarita
Estudios
Llingües falaes	castellanu
Oficiu	políticu, militar
Llugares de trabayu	Buenos Aires
Serviciu militar
Cuerpu militar	Armada Argentina (es)
Graduación	contralmirante
Creencies
Partíu políticu	peronismu

Alberto Teisaire (20 de mayu de 1891, Mendoza – 11 de setiembre de 1962, Buenos Aires) foi un militar y políticu masón^[1]arxentín perteneciente al Partíu Xusticialista que foi escoyíu Vicepresidente de la Nación Arxentina en 1954. Foi tamién fundador del Partíu Independiente, unu de los trés partíos que sostuvieron la candidatura presidencial de Juan D. Perón en 1946. Mientres la llamada Revolución del 43, desempeñó socesivamente los cargos de Ministru de Marina y Ministru del Interior. Foi escoyíu tamién tres veces senador nacional pela ciudá de Buenos Aires, en 1946, 1949 y 1952.^{[ensin referencies]}

Mientres la dictadura militar autodenominada Revolución Llibertadora fixo una declaración, que foi filmada, sobre los crímenes qu'atribuyía al gobiernu de Perón, que foi proyeutada en tolos cines.^[2]

Biografía

Alberto Teisaire ingresó a l'Armada Arxentina (Marina) algamando'l grau de Contralmirante.

Mientres la Revolución del 43 foi nomáu'l 29 de febreru de 1944 pol Presidente de facto Edelmiro Farrell como ministru de Marina en reemplazu del contralmirante Benito Sueyro. El 6 de xunetu del mesmu añu foi designáu ministru del Interior en reemplazu del Coronel Luis César Perlinger.^[3]

Cuando Juan D. Perón presentó la so candidatura pa les eleiciones presidenciales de 1946 Teisaire fundó, entamó y dirixó'l Partíu Independiente, unu de los trés partíos que sofitaron la candidatura de Perón (los otros dos yeren el Partíu Llaborista y la Unión Cívica Radical Xunta Renovadora). El Partíu Independiente, tamién conocíu como Centros Cívicos Coronel Perón, entamóse sobre la base de centros cívicos barriales que convocaron a los sectores conservadores desorganizados.

N'avientu de 1948 foi electu Convencional pola Capital Federal pa integrar la Convención Constituyente que s'axuntó ente xineru y marzu de 1949 y reformó la Constitución Nacional.

N'abril de 1954 presentó la so candidatura nes eleiciones convocaes pa escoyer al vicepresidente, por cuenta de la muerte en 1952 de Hortensio Quijano, resultando victoriosu sobre Crisólogo Larralde, el candidatu de la Unión Cívica Radical.

El secretariu priváu d'Alberto Teisaire foi'l periodista Bernardo Neustadt, quien depués se convertiría n'unu de los periodistes políticos más importantes del país, conocíu tamién poles sos idees antiperonistes y depués, allegaes al Procesu de Reorganización Nacional.^[4]

Participación na quema d'ilesies

Según l'informe apurríu al gobiernu, la nueche del 16 de xunu de 1955 tres grupos entamaos partieron del Ministeriu de Salú Pública, del Serviciu d'Informaciones y de un llocal del Partíu Xusticialista. Esti últimu grupu, integráu por unes 65 persones, foi'l qu'empecipió l'ataque a la Curia y la Catedral y taría so la responsabilidá del vicepresidente Teisaire, en tantu los otros atacaben otres ilesies, ensin que la policía nin los bomberos torgar.^[5]

Derrocamientu del gobiernu y declaración de Teisaire

Derrocáu Perón pol golpe d'estáu del 16-23 de setiembre de 1955 que dio orixe a la llamada Revolución Llibertadora, Teisaire fixo una declaración sobre los delitos qu'atribuyía al ex-presidente Juan Perón, filmándose una declaración de 12 minutos na que Teisaire lleó un documentu acusador de siete páxina.

La filmación foi dada a conocer el 4 d'ochobre de 1955 pol Secretariu d'Espardimientu Juan Carlos Goyeneche, disponiéndose la so exhibición nos cines.^[4]

Esa declaración motivó l'inmediatu refugo de la revista De Frente dirixida por John William Cooke y d'otros medios y políticos peronistes.^{[ensin referencies]}

Teisaire foi xulgáu, priváu del grau y del usu d'uniforme y permaneció encarceláu na islla Martín García hasta 1958, calteniéndose nel anonimatu hasta'l so fallecimientu.^[2]

Supuestu asesinatu

En dellos sitios d'Internet, incluyíu nel de Télam, l'axencia oficial d'Arxentina, publicar una investigación onde se menta que'l 12 d'ochobre de 1962, mientres el Contralmirante Alberto Teisaire, el so escolta y la so secretaria atopábense xintando nun restorán, cuando un comandu guerrilleru d'enclín peronista aprució nel llocal y abrió fueu con una ametralladora asesinando a los trés comensales mentaos.^[6]^[7]Una versión similar ye dada pol dirixente de la derecha peronista y diputáu ente 1973 y 1976, Luis Sobrino Aranda.^[8]

Pela so parte, el periodista y politólogu Fabián Bosoer refutó esta versión, con documentos qu'amuesen que Teisaire finó'l 12 de setiembre de 1963 (nueve meses dempués del supuestu asesinatu) aquexáu d'una enfermedá terminal, escaecíu polos sos vieyos adherentes y detractores.^[9]^[10]

Bibliografía

Fabián Bosoer (2013). Detrás de Perón. Historia y lleenda del almirante Teisaire

Capital Intelectual ISBN 978-987-614-426-1

Potash, Robert A. (1981). L'exércitu y la política na Arxentina; 1928-1945. Buenos Aires:Suramericana.
Troncoso, Oscar A. (1976). «La revolución del 4 de xunu de 1943», Historia integral arxentina; El peronismu nel poder. Buenos Aires: Centro Editor d'América Llatina.
Troncoso, Oscar A. (1976). «La revolución del 4 de xunu de 1943», Historia integral arxentina; El peronismu nel poder. Buenos Aires: Centro Editor d'América Llatina.

Ver tamién

Peronismu

Referencies

↑ Especial, Maxisteriu de los obispos (14 d'agostu de 2018). «alderique-aparentemente-democratico.html Desmesura nun alderique aparentemente democráticu» (castellanu). AICA. Consultáu'l 14 d'agostu de de 2018.
↑ ^2,0 ^2,1 Fabián Bosoer, "Detrás de Perón. Historia y lleenda del almirante Teisaire" (Capital Intelectual, 2013)
↑ Potash, 343-344, 354
↑ ^4,0 ^4,1 Bernardo Neustadt, el oficialista crónicu, por Roberto Bardini, Bambú Press, 13 d'agostu de 2006
↑ Gambini, Hugo (2001). Historia del peronismu vol. II. Buenos Aires. Editorial Planeta Arxentina. ISBN 950-49-0784-9.
↑ Efemérides del 12 d'ochobre
↑ Efemérides
↑ ASTROLOXÍA POLÍTICA: Boudou ye Teisaire (téunicamente). Accesu 15-12-2012.
↑ Fabian Bosoer, "Detrás de Perón. Historia y lleenda del Almirante Teisaire" (Capital Intelectual, 2013)
↑ Fabián Bosoer (Añu 8. Anuariu setiembre 2012-Agostu 2013). «La misteriosa muerte del almirante Teisaire», Llucha armada na Arxentina. Buenos Aires: Centro Editor d'América Llatina. isbn 978-987-24295-9-1.

Enllaces esternos

Predecesor: Juan Hortensio Quijano	Nominación del Partíu Xusticialista para Vicepresidente d'Arxentina 1954 (G)	Socesor: Vicente Solano Lima
Predecesor: Hortensio Quijano- vacante	Presidente de la Nación Arxentina#El vicepresidente Vicepresidente de la Nación Arxentina 1954 – 1955	Socesor: Isaac Rojas (de facto)

[1] Especial, Maxisteriu de los obispos (14 d'agostu de 2018). «alderique-aparentemente-democratico.html Desmesura nun alderique aparentemente democráticu» (castellanu). AICA. Consultáu'l 14 d'agostu de de 2018.

[Fabián_Bosoer_1-2] 2,0 ^2,1 Fabián Bosoer, "Detrás de Perón. Historia y lleenda del almirante Teisaire" (Capital Intelectual, 2013)

[3] Potash, 343-344, 354

[rodolfowalsh.org-4] 4,0 ^4,1 Bernardo Neustadt, el oficialista crónicu, por Roberto Bardini, Bambú Press, 13 d'agostu de 2006

[5] Gambini, Hugo (2001). Historia del peronismu vol. II. Buenos Aires. Editorial Planeta Arxentina. ISBN 950-49-0784-9.

[6] Efemérides del 12 d'ochobre

[7] Efemérides

[8] ASTROLOXÍA POLÍTICA: Boudou ye Teisaire (téunicamente). Accesu 15-12-2012.

[9] Fabian Bosoer, "Detrás de Perón. Historia y lleenda del Almirante Teisaire" (Capital Intelectual, 2013)

[10] Fabián Bosoer (Añu 8. Anuariu setiembre 2012-Agostu 2013). «La misteriosa muerte del almirante Teisaire», Llucha armada na Arxentina. Buenos Aires: Centro Editor d'América Llatina. isbn 978-987-24295-9-1.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]