Andrés Narvarte
Andrés Narvarte | |||
|---|---|---|---|
 | |||
20 xineru 1835 - 9 febreru 1835 ← José Antonio Páez - José María Vargas → | |||
| Vida | |||
| Nacimientu | La Guaira, 1781[1] | ||
| Nacionalidá |
 Venezuela | ||
| Muerte | Caraques, 31 de marzu de 1853 (71/72 años) | ||
| Estudios | |||
| Estudios | Universidá Central de Venezuela | ||
| Oficiu | políticu, abogáu | ||
| Creencies | |||
| Relixón | catolicismu | ||
| Partíu políticu | Partíu Conservador | ||
 | |||
 | |||
Andrés Narvarte Pimentel (1781, La Guaira – 31 de marzu de 1853, Caraques) foi un políticu y abogáu venezolanu qu'exerció los cargos de Vicepresidente y Presidente Provisional en delles oportunidaes. Foi unu de los partidiarios más fieles de José Antonio Páez nos tiempos d'apoxéu de l'acabante crear República de Venezuela.
Biografía
Fíu de Joaquín Narvarte y de María Josefa Pimentel y de la Mota, los primeros años de vida de Narvarte trescurrieron en La Guaira. A los 23 años graduóse como abogáu de la carrera de Derechu Civil na Universidá de Caraques. En 1810 xunir al movimientu independentista destináu a lliberar a Venezuela del dominiu español.
Participación na Independencia
Ente marzu de 1811 y marzu de 1812 llogró'l so primer cargu políticu de relevancia, foi designáu a los sos trenta años como suplente a la vicepresidencia sol mandatu de Cristóbal Mendoza. Darréu ente 1813 y 1814 gobernó la provincia de Trujillo. Sicasí ante la cayida de la Segunda República vese obligáu a exiliase na islla de Saint Thomas.
En 1819 hai nicios del so regresu al país al atopase residenciado en Juangriego y en 1822 asumió'l cargu d'intendente de Venezuela. Creyente de la masonería pa 1824 yá ostentaba'l rangu más altu dientro d'esa organización, el grau 33. Esi mesmu añu y, en conmemoración de la Batalla de Carabobo, entamó y fundó en Caraques «la Gran Loxa de la Gran Colombia».
Nel añu de 1830 foi electu como diputáu por Caraques pal Congresu Constituyente que-y daría identidá xurídica independiente a Venezuela. Nesa posición abogó a favor d'aquellos qu'atentaron contra la vida de Simón Bolívar en 1828 y pidió que los sos derechos como ciudadanos fueren restituyíos. A pesar d'ello'l Congresu nun aprobó dicha pidimientu. De la mesma manera solicitó al Parllamentu que Venezuela se convirtiera n'abelugu pa toos aquellos individuos que fueren espulsaos o escorríos por espresar les sos idees a favor de la llibertá.
Presidencies
Primer periodu provisional
El 20 de xineru de 1835 instaláronse les Cámares Llexislatives, y esi mesmu día efectuóse la tresmisión de poder públicu de manes del xeneral José Antonio Páez a les del Vicepresidente pa esi entós, Andrés Narvarte, quien exerció les funciones de Presidente de la República hasta'l 9 de febreru de 1835, sol títulu de "Vicepresidente de la República, encargáu del Poder Executivu".
El 6 de febreru de 1835, nel edificiu de la Capiya del Seminariu, el Congresu de la República procedió al actu del escrutiniu pa escoyer al Presidente de la República, y abiertu los Rexistros Eleutorales, los resultaos fueron los siguientes; José María Vargas, 103 Votos (50,99%), Carlos Soublette, 45 (22,77%) y Santiago Mariño 27 (13.36%).
Como nengún de los candidatos llogró les dos terceres partes riquíes pola llei, realizóse una primer vuelta eleccionaria ente los trés candidatos que llograron más votos, seya comoquier fueron necesarios dos procesos eleccionarios pa decidir al que sería'l nuevu Presidente de la República José María Vargas.
Segundu periodu provisional
Narvarte de 55 años d'edá vuelve al poder pol arrenunciu irrevocable de José María Vargas, na so condición de Vicepresidente de la República, quedó encargáu del Poder Executivu dende'l 24 d'abril de 1836, funciones qu'exerció mientres 9 meses, hasta'l 20 de xineru de 1837, fecha na que concluyó'l periodu vicepresidencial.
Escontra 1848 producióse la rotura ente los conservadores, lideraos por Páez, y José Tadeo Monagas, presidente pa esi momentu. Esto traxo de resultes el refugu per parte de Monagas de gobernar colos conservadores. Ante esta situación y debíu al estrechu venceyu de Narvarte colos conservadores, y con Páez n'especial, l'abogáu decidió retirase de la vida pública hasta la so muerte acaecida en Caraques en 1853.
Bibliografía
- Morón, Guillermo (1993). Los presidentes de Venezuela, 1811-1994. Editorial Planeta. ISBN 980-271-205-1.
Ver tamién
- Presidentes de Venezuela
- Partíu Conservador (Venezuela)
- Conservadorismu en Venezuela
- Rectores de la Universidá Central de Venezuela
Referencies
- ↑ Afirmao en: Faceted Application of Subject Terminology. Identificador FAST: 346858. Apaez como: Andrés Narvarte. Data de consulta: 9 ochobre 2017.
Enllaces esternos
Datos: Q2487449
Multimedia: Andrés Narvarte