Haxografía

L'haxografía ye la biografía d'un santu. L'autor de l'haxografía ye l'haxógrafu.

Anque'l términu s'usaba namás pa esti fin na tradición cristiana dende l'aniciu de l'Antigüedá tardía, y inclusive se refería más propiamente al estudiu coleutivu de los santos (vides de santos) por cuenta d'ún solu en particular, anguaño úsase de forma estendida pa referise non solo a les biografíes de figures equivalentes de relixones non cristianes, sinón a les de persones que, pal so biógrafu, axunten méritos tan escepcionales y tán a un nivel tan xebráu del restu que na práutica trátalos como santos. L'usu del términu, nestos casos, suel ser peyorativu, pol que quier criticar la falta d'oxetividá del so autor.

Nel sieglu IV, tres la conversión de Constantín, compiláronse munchos martiroloos, narrando (munches vegaes con gran realismu y dramatismu, lo que contribuyó bien al so bon éxitu) les escepcionales circunstancies de los mártires nes persecuciones. Les vides de santos lleíense como sermones y catalogábense en calendarios anuales o menaion (de menaios, mes en griegu), de los que facíen versiones curties, del santu de cada día, o synaxarion. Les haxografíes escoyíes por un compilador pa escribir nun llibru de vides de santos, nomábense paterikon (del griegu pater, padre).

N'Europa occidental, l'haxografía más divulgada na Baxa Edá Media y nel Renacimientu foi la Lleenda Áurea de Jacopo da Varazze y metanes la Edá Moderna, les Acta Sanctorum escomenzaes pol xesuita Jean Bolland.

Referencies

Enllaces esternos