Catenaccio

Catenaccio d'Helenio Herrera: 5-4-1

El Catenaccio ye un esquema táuticu usáu nel fútbol italianu dende los años 40 hasta la primer metá de los años 70. La introducción del Catenaccio se remonta al téunicu austriacu Karl Rappan, que propunxo per primer vegada esti esquema en 1932 cuando entrenaba al Servette. El Sistema proporcionaba trés defensores, dos defenses completes y un defensa central nomáu tapón, xeneralmente involucrao nuna marca d'home; Rappan, pa llograr una mayor cobertoria defensiva, tuvo la idea de quitar un xugador del centro'l campu y posicionalu detrás de la llinia de los defenses, lliberándolu de cualquier xera; el llibre taba destináu a doble marcáu y a recuperar les pelotes que se-yos escapó a los compañeros de departamentu. Rappan propunxo'l Catenaccio, nomáu en llingua francesa como verrou, tamién nel campeonatu del mundu 1938 cuando liderada a la Seleición Nacional de Suiza; con esta variación frente al clásicu Sistema, la modesta seleición elvética figuró bien nel tornéu, esaniciando a Alemaña na primer ronda y llegando a los cuartos de final, nos cualos perdió escontra Hungría, futura finalista.

N'Italia'l Catenaccio foi usáu per primer vegada na temporada 1941-42 del entrenador de la Triestina Mario Villini, y Ottavio Barberos repitiólo col Spezia nel campeonatu Altu Italia de 1944. Darréu lo adoptaron Gipo Viani, téunicu de la Salernitana nel 1947-48, y Alfredo Foni, téunicu del Inter nel 1952-53. Sicasí los esponentes de mayor ésitu del Catenaccio foron l'italianu Nereo Rocco y l'arxentín Helenio Herrera.

El Catenaccio ye l'esquema táuticu que dio entamu al denomináu fútbol a la italiana, una doctrina de xuegu basáu na naturaleza física d'unes maniobres, cobertories de fierru y repeticiones eficaces.

Enllaces esternos

• Datos: Q861958