Villavicencio de los Caballeros

Villavicencio de los Caballeros
Alministración
País	España
Autonomía	Castiella y Lleón
Provincia	provincia de Valladolid
Partíu xudicial	Medina de Rioseco
Tipu d'entidá	conceyu d'España
Alcalde de Villavicencio de los Caballeros (es)	Alberto de Paz Rueda
Nome oficial	Villavicencio de los Caballeros (es)
Nome llocal	Villavicencio de los Caballeros
Códigu postal	ver 47676;
Xeografía
Coordenaes	42°03′34″N 5°14′14″O / 42.059444444444°N 5.2372222222222°OCoordenaes: 42°03′34″N 5°14′14″O / 42.059444444444°N 5.2372222222222°O
	Villavicencio de los Caballeros Villavicencio de los Caballeros (España)
Superficie	36 km²
Altitú	720 m
Demografía
Población	232 hab. (2022); - 116 homes (2019); - 129 muyeres (2019)
Porcentaxe	0%; 0.01%; 0.04% d'España; Castiella y Lleón; provincia de Valladolid
Densidá	6,44 hab/km²
Más información
Estaya horaria	UTC+01:00 ; UTC+02:00

Villavicencio de los Caballeros ye una villa y conceyu perteneciente a la provincia de Valladolid, na comunidá autónoma de Castiella y Llión (España). Tien una superficie de 36,06 km² con una población de 255 habitantes y una densidá de 7,07 hab/km².

Historia[editar | editar la fonte]

El so primitivu asentamientu tuvo allugáu nel denomináu Tesu del Capo, un cuetu qu'apodera sobre'l ríu Valderaduey, onde se toparon restos arqueolóxicos dataos ente la Edá del Fierro y la dómina romana.

El primer señor documentáu de Villavicencio foi Miguel Fernández de Villavicencio, ricohombre de Castiella mientres el reináu d'Enrique I, y que'l so hijo García Rapa de Villavicencio participó na batalla de las Navas de Tolosa (1212).

Darréu, nel añu 1221, a Villavicencio fuéron-y daos fueros propios.^[1]

En 1712 el rei Felipe V d'España dio'l Marquesáu de Casa Villavicencio a Lorenzo de Villavicencio y Negrón.

Cola creación de les actuales provincies en 1833, Villavicencio de los Caballeros quedó encuadráu na provincia de Valladolid, dientro de Castiella la Vieya.^[2]

Monumentos[editar | editar la fonte]

Dientro de los sos monumentos destaquen la torre de la ilesia de San Pelayo, d'estilu mudéxar, y les ilesies de San Pedro y de Santa María, dambes del sieglu XVI, que caltienen un retablu de la escuela de Gaspar Becerra y Esteban Xordán y una copia de San José, de Gregorio Fernández. Otros monumentos son la casa-palaciu de los Franco y la fachada del antiguu Prioratu, que perteneció al Real Monesteriu de San Benitu de Sahagún.

Fiestes[editar | editar la fonte]

Celebra les sos fiestes patronales el 14 de setiembre n'honor del Cristu de la Gracia, y ye conocida la so festividá de la Selmana Santa, na que celebren la Tercer orde de San Francisco.