Villacastín
 Villacastín | |||||
|---|---|---|---|---|---|
 | |||||
| |||||
| Alministración | |||||
| País |  España | ||||
| Autonomía |  Castiella y Lleón | ||||
| Provincia |  provincia de Segovia | ||||
| Tipu d'entidá | conceyu d'España | ||||
Alcalde de Villacastín (es)  | Jesús Grande Lozano | ||||
| Nome oficial | Villacastín (es)[1] | ||||
| Códigu postal |
40150 | ||||
| Xeografía | |||||
| Coordenaes | 40°46′50″N 4°24′49″W / 40.780555555556°N 4.4136111111111°O | ||||
  Villacastín Villacastín (España)  | |||||
| Superficie | 109 km² | ||||
| Altitú | 1099 m | ||||
| Llenda con | |||||
| Demografía | |||||
| Población |
1530 hab. (2023) - 775 homes (2019) - 706 muyeres (2019) | ||||
| Porcentaxe |
1% de provincia de Segovia 0.06% de Castiella y Lleón 0% de España | ||||
| Densidá | 14,04 hab/km² | ||||
| villacastin.es | |||||
 | |||||
.svg){kind=small}
Villacastín ye una llocalidá española de la provincia de Segovia perteneciente a la Comunidá Autónoma de Castiella y Llión.
Toponimia[editar | editar la fonte]
El topónimu del llugar foi oxetu de diverses teoríes populares pero los estudios formales apunten que "Castín" o "Castil" ye lo mesmo que Castillo, deriváu del llatín Castrum d'igual manera qu'asocede con Castiella, y que significa campamentu fortificáu. Nun ye d'estrañar que tenga la mesma procedencia que Foncastín (Valladolid) al cuál refiérense dellos escritos como PontCastilla. Tampoco puede pasase per alto la condición fronteriza que tenía esti llugar nel sieglu XI, lo qu'apunta a que la so denominación provenga de Villa Castiella, quiciabes entendiéndose Castiella como llugar fortificáu o bien atendiendo a que "les incursiones cristianes vinieron de la Billa de Castiella".
Los dos castiellos qu'apaecen nel so escudu podríen debese a la fuerte adhesión y llealtá d'esti llugar a la Corona y al Reinu de Castiella.
Demografía[editar | editar la fonte]
| 2000 | 2002 | 2004 | 2006 | 2008 | 2010 | 2012 | 2014 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1506 | 1535 | 1572 | 1600 | 1627 | 1653 | 1637 | 1542 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| (Fonte: INE) | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Prehistoria[editar | editar la fonte]
Esiste un xacimientu de gran importancia paleontolóxica datáu nel Pleistocenu Mediu, nel que s'atoparon restos de mamíferos (por casu, el primer exemplar de turón na península) y d'evidencies de presencia humana (homínidos) como lasques y güesos pulíos. Foi afayáu en 1986 por Alfonso Arribas Herrera (Fac. Ciencies Xeolóxiques, UCM).
En 2001 les obres de construcción de l'AP-51 afayaron otru xacimientu datáu na Edá de Piedra y ocupáu hasta la dómina visigoda.
Historia[editar | editar la fonte]
.jpg)
=== Reconquistar En xunetu del añu 939, el gruesu del exércitu omeya con el mesmu califa Abd al-Rahmän III al frente, crucia la frontera pol Ballät Humayd (Balatome, güei Tablada nel puertu de Guadarrama) destruyendo tou al so pasu dende Villacastín hasta Simancas, onde ye ganáu polos cristianos.[2] Nel sieglu XI cuando los cristianos ganaron la iniciativa, rexuntar nesti llugar p'atacar la zona de Mayrit (Comunidá de Madrid), un sistema defensivu formáu por talayes y fortaleces (como la talaya de Torrelodones) que fuera creáu polos musulmanes pa protexer Toledo. Los Caballeros cristianos utilizaron la sierra como defensa natural y l'allugamientu de Villacastín, protexida pol valle del Piezga y indivisable dende'l sur, pa realizar incursiones contra los "infieles" del otru llau. Nesta dómina la población tuvo formada principalmente por homes d'armes y relixosos. Partíes pol nucleu urbanu había hasta catorce crucies (vía crucis) que lo arrodiaben, de les que güei namái queden unes poques, la más importante atopar al sur nel altu según sálese escontra Madrid y ye conocida como cruz de Santiago.
Na actualidá, el nome d'una de les cais principales, la cai de Los Caballeros y la Cruz de la Orde de Santiago qu'apaez en dalgunos de los escudos nobiliarios, recuerden a los castellanos que llibraron batalla contra l'exércitu musulmán.
Baxa Edá Media[editar | editar la fonte]
A lo llargo de la Edá Media la so población foi creciendo conforme facer la so boyante economía hasta convertise nel nucleu rural más densamente pobláu de tola provincia de Segovia. El Quejigar, la Matilla, Alamea, Collada, Rioviejas, Fresneda ó Maniel, fueron pequeñes aldegues surdíes arriendes de la repoblación cristiana, que desparecieron al treslladase los sos pocos vecinos al nucleu de población principal.
La Cruz de Santiago despidía a los Caballeros de Castiella..jpg)
Orde de Santiago. Blasón de la familia La Torre na cai de Los Caballeros.Ente los años 1327 y 1466 la villa xube en relevancia. En Villacastín asitiáronse les arques del Honráu Conceyu de la Mesta que tuvieron una enorme influencia (esisten dellos grabaos que faen referencia a esto nes pontes de Valsordo y de Santa Yusta en Cebreros). La Ponte del Campu Azálvaro sobre'l ríu Voltoya sirvió pa cuntar les cabeces ovinas que yeren tosquilaes y pal cobru de les alcabales a los ganaderos.
Navalpino, la población vecina asitiada a 5 km, contemplara mientres décades cómo los sos vecinos camudábense progresivamente a Villacastín atraíos poles sos oportunidaes económiques, y cómo gran parte del so términu municipal yera adquiríu polos poderosos nobles de la Mesta residentes na villa. Por ello, en 1450 el conceyu de Navalpino robla un tratáu de fusión con Villacastín pol que Navalpino sume. La espansión de la villa amena rocees ente los ituereños que taben xuníos al conceyu de Villacastín dende 1437, y deciden "desamarrar y desfaer la vecindá" el 31 de marzu de 1497. Aconceyaos nomen trés xueces que resuelven que se pongan moyones "...un fierro del castiellu por Billacastin y un fierro en forma de F por Fituero..." en cada cotu. Los moyones fueron expoliados. El emblema del conceyu villacastinense, el castiellu, perdura nes esquines cimeres de la Casa Consistorial.
El nucleu urbanu llegó a cuntar con 5000 vecinos (bien alzáu pa la dómina), y un indetermináu númberu de trabayadores de temporada, amás del pasu de viaxeros qu'ellí pernoctaban. La so ufierta d'emplegu atraía inclusive a trabayadores alemanes. Llegó a andar a la tema n'importancia cola ciudá de Segovia. Prueba d'ello ye que mientres el sieglu XV, María d'Aragón, reina de Castiella ente 1418 y 1445 pol so casoriu con Xuan II, vivió un númberu indetermináu d'años en Villacastín hasta la so muerte na villa. El so fíu heredó'l tronu castellanu como Enrique IV mientres que'l so reináu, en xunu de 1473, rexuntar en Villacastín a los procuradores de la Hermandá Xeneral del Reinu na denomada "Xunta de Villacastín", col fin de crear una institución d'ámbitu nacional capaz de combatir el crime, la falta d'autoridá y a los malfechores. Estes primeres lleis civiles fueron conocíes como "Lleis de Villacastín". La muerte del monarca provocó que nun se punxeren en marcha, pero sirvieron como antecedente y puntu de partida por que los Reis Católicos crearen la Santa Hermandá Nueva en 1476.
Edá Moderna[editar | editar la fonte]
La bonanza económica y el plenu emplegu en Segovia gracies a la fabricación de los paños segovianos, conocíos internacionalmente, fizo que bien pocos de los sos habitantes arriesgar nel descubrimientu d'América. Sicasí, hasta 22 villacastinenses buscaron fortuna al otru llau del Atlánticu. Nel sieglu XVI, nel Imperiu Hispánicu nun se ponía'l sol, lo que coincide cola dómina de mayor rellumanza d'esta población. En 1512, naz Fray Antonio de Villacastín, Apareyador del Monesteriu d'El Escorial y home d'enfotu del rei Felipe II.
Na Guerra de les Comunidaes de Castiella, les clases medies y altes de les ciudaes castellanes sulevar contra'l rei pola progresiva perda de la so influencia sobre'l pueblu llanu, en favor del poder real. Villacastín na so rivalidá con Segovia, nun se suleva. El rei da la independencia temporalmente a les llocalidaes que-y sofiten: Villacastín y El Espinar. Nel únicu episodiu que tuvo llugar un grupu de rebeldes qu'avanzaron escontra Villacastín pel noroeste, retirar ensin presentar batalla tres trate superaos en númberu y contundencia, llevando a cabo sabotaxe y amburando los montes de 'La Segoviana' y 'Valdechín' nel intre de la so fuxida. L'exércitu imperial atayó la revuelta na batalla de Villalar de 1521.
Villacastín caltuvo'l favor de la monarquía dende'l sieglu XI hasta'l sieglu XVIII, pero aquello que resalta na historia d'España ye la so gran importancia industrial nesta dómina. Cola puxanza de la Mesta y la so llocalización privilexada nel centru del Reinu, nel llugar onde conflúin la Cañada Real Lleonesa Oriental y la Cañada Real Soriana Occidental, fíxo-y cuntar cola mayor producción industrial de llana y quesu de tola península Ibérica. Ensame de nobles treslladáronse ellí pa instalar la so propia casa de esquileo. Esistíen llavaderos de llana en tol términu municipal. Colos enormes ingresos, en 1529 el conceyu empecipia les obres d'una maxestosa ilesia-catedral acorde cola importancia de la urbe. La construcción de la Ilesia de San Sebastián enllargóse mientres casi un sieglu. La peste de 1599 fixo estragos na población. El 28 de setiembre de 1608, el rei Felipe II da la Cédula Real de Villacastín pola que confirma l'Alcaldía Mayor de la ciudá de Tegucigalpa.
Mientres los sieglos XVI y XVII, dellos villacastinenses ocuparon altos cargos na corte del Imperiu español como ye'l casu del Conde de Molina d'Herrera, don Pedro Messía de Tobar (Conseyeru de Facienda) y de don Miguel Moreno (Notariu Real). Por ello, estos y munchos otros viéronse obligaos a afincase definitivamente en Madrid onde s'asitiara la corte imperial, ciudá na que tuvieron la so descendencia, anque na so muerte fixeron dase sepultura en Villacastín. Munchos otros colonizaron les tierres del Nuevu Mundu y dalgunos d'ellos convirtiéronse nos máximos dirixentes de Venezuela.
El 2 de setiembre de 1626, el Rey Felipe IV da un mandatu pol qu'espacha a Villacastín de la xurisdicción de Segovia, pasando a ser villa independiente'l 28 de marzu de 1627. En 1639, el villacastinense Frai Mauro de Tovar ye l'obispu de Venezuela. El llugar llegó a tener hasta 14 ermites, 1 hospital, 2 monesterios y un gran númberu de cases nobiliaries, amás de les más diverses construcciones industriales: molinos de too tipu, llavaderos, cases ó palacios de esquileo, batanes, palombares, etc.
Na Guerra de Socesión española produzse'l sucesu de consecuencies más negatives pa la llocalidá. Los díes 16 y 17 de xunu de 1706, l'exércitu de La so Maxestá'l Rey Felipe V ta apostáu en Villacastín (Borbónicos). La traxedia asocédese a otru día. El 18 de xunu de 1706 l'exércitu anglu-portugués (Austracista) entra en Villacastín emplegando la fuercia, quemando molinos, batanes y ferramientes, dexando amás el pósito vacíu.
La decadencia de la transhumancia, el decremento de los ingresos procedentes de la guerra y del descubrimientu d'América, les epidemies, la crisis na industria testil y que Madrid se convirtiera na capital del Reinu fueron les razones que desaguaron nuna grave crisis demográfica que terminó cola rellumanza de Villacastín nos sieglos XVII y XVIII, que yá nunca volverá ser tan importante como foi. A partir d'entós, sume de la historia d'España y la so hexemonía queda nel olvidu.
Historia Contemporánea[editar | editar la fonte]
Na Guerra de la Independencia tuvo un destacamentu francés. Napoleón quedó atrapáu por un temporal de nieve'l 24 d'avientu de 1808 al mandu d'unos 60.000 soldaos. Agospiar na actual casa del párrocu onde la so muerte foi atayada. Les guerrilles lideraes por 'El Puchas' y 'El Cocineru' fixeron esmornia sobremanera nel destacamentu francés asitiáu en San Rafael.
En 1833 acondiciónase'l Camín Real que lleva a Madrid, conocíu como Carretera de Castiella. En 1860 constrúyese la Carretera Nacional Villacastín-Vigo.
Na Guerra Civil Española, el 22 de xunetu de 1936, la Columna Serrador (nacional) procedente de Valladolid, pasa por Villacastín onde se-y xunen fuercies de Segovia cola misión de tomar el Alto del Llión. Dos díes más tarde, la Columna Mangada (republicana) ocupa Villacastín procedente de Navalperal de Pinares, a onde retiráronse dempués de qu'un batallón d'espedicionarios dieren muerte en Labajos al líder falanxista castellán Onésimo Redondo. Ye entós cuando dos escuadrones del reximientu de caballería acorazada Calatrava de Salamanca tomen esti importante nuedu de comunicaciones hasta'l final de la guerra. El xeneral Emilio Mola (nacional) entamó l'Estáu Mayor del Exércitu del Norte en Villacastín cuando les sos tropes llegaron al ríu Guadarrama. La llocalidá atopar dende un principiu nel plan estratéxicu de la sulevación militar.
En 1944, la Federación Nacional d'Apareyadores y el Conceyu de Villacastín alcen un monumentu en memoria de Fray Antonio de Villacastín.
En 1961 foi inauguráu'l Parador Nacional de Turismu que foi cerráu en 1983.
En 2001 allugó'l Campeonatu del Mundu de Raid ecuestre.
En 2002 inaugúrase l'Autopista Villacastín-Ávila (AP-51).
Actualidá[editar | editar la fonte]
Na actualidá, sigue siendo un llugar estratéxicu que xune Segovia, Ávila y Madrid al traviés de les carreteres:
Los sos habitantes dedíquense a los sectores de la construcción y servicios principalmente. Tien una bien importante actividá industrial dedicada a la fabricación d'embutíos y productos cárnicos de gran calidá, y ye unu de los principales productores de la Indicación Xeográfica Protexida (Denominación d'Orixe) Chorizu de Cantimpalos. De les sos canteres estrayen materiales de construcción de diverses tipoloxíes, siendo'l principal y el más abondosu'l granitu carauterizáu pol so gran durez y calidá, que foi estremáu con una denominación propia, el Granitu Gris Villa.
La so importancia na historia d'España ye inorada polo xeneral. Namái'l gran volume de la so ilesia parroquial fai abarruntar d'un brillante pasáu que foi fondiáu nel desconocimientu hasta tal puntu de ser escaecíu pola sociedá contemporánea. Magar la so bella redolada urbana y a la restauración de les obres artístiques de los edificios relixosos, el patrimoniu industrial que nel pasáu dio-y fama internacional a Villacastín, atópase güei abandonáu y n'estáu ruinosu. El casu más significativu ye'l de los llavaderos de llana conocíos como Les Balses. Son enormes estanques que retienen l'agua del iviernu pa ser utilizada na dómina de esquileo.
En 2008 la Xunta de Castiella y Lleón empecipia les obres d'un Parque Empresarial de 614.000 metros cuadraos con una inversión envalorada de más de 7 millones d'euros, amás de la construcción d'un institutu de Y.S.O. Simultáneamente una sociedá formada poles industries cárnicas más importantes de la provincia constrúi'l Centru Integral Cárnico (C.I.C.) de Segovia, un macrocomplejo destináu al tresformamientu y fabricación de productos cárnicos.
Alministración y política[editar | editar la fonte]
| Llexislatura | Nome | Partíu |
|---|---|---|
| 1979-1983 | Carlos González San Frutos | A.Y. |
| 1983-1987 | ||
| 1987-1991 | ||
| 1991-1995 | Gonzalo Moreno Bachiller |  PSOE
|
| 1995-1999 | Miguel Ángel Molina Delgado | APV (Agrupación pol Progresu de Villacastín) |
| 1999-2003 | Jerónimo Lázaro Merinero |  PP
|
| 2003-2007 | Emiliana Lozano Jiménez[3] | AIV (Agrupación Independiente de Villacastín) |
| 2007-2011 | José Antonio Pérez Garzón[4] | PP
|
| 2011-2015 | Jesús Grande Lozano | PP
|
| 2015-2019 | Jesús Grande Lozano | PP (2016) independientes |
| 2019-2023 | n/d | n/d |
| 2023- | n/d | n/d |
Monumentos[editar | editar la fonte]
Ilesia de San Sebastián[editar | editar la fonte]
Ilesia d'estilu herreriano que recuerda la obra d'El Escorial. Xeneralmente viense atribuyendo esta obra a frai Antonio de Villacastín, sicasí por una simple constatación de feches nun ye facedera tal autoría, por cuanto'l monxu arquiteutu de la orde Jerónima, cuntaba con dieciséis años d'edá en 1529, que ye cuando s'empecipia la construcción de la "Catedral de la Sierra" como-y gustaba dicir al Marqués de Lozoya.
Otros monumentos[editar | editar la fonte]
- Fonte de San Juan con arcos de mediu puntu, yera un bebederu romanu.
- Casa de la Familia de La Torre, con escudu de la Orde de los Caballeros de Santiago.
- Palaciu de Los Madrazo.
- Palaciu de los Condes d'Alba Real, na Plaza de Los Caños. Tien el so escudu picáu.
- Fonte medieval de Los Caños.
- Palaciu de los Condes del Campu Alanje, en rehabilitación, foi'l Parador Nacional.
- Casa de los Pérez de la Concha, na Plaza Mayor.
- Casa de esquileo de don Diego López de Perella, reconvertida en sala de fiestes.
- Llavaderos de llana de Perella, conocíos como Les Balses.
- Ponte del Campu Azálvaro, o Ponte de Les Merines.
- Casa Consistorial, con portalaes castellanes, ye la sede del Conceyu dende 1575.
- Monesteriu de La nuesa Señora de Los Angeles (1632), habitáu por monxes clarises.
- Ermita de la Virxe del Carrascal (1595).
- Ermita de los Esclavos.
- Ermita de la Caridá (1751).
- Ermita del Santu Cristu del Valle, con artesonado mudéxar.
- Ermita del Cristu de la Veracruz.
- Antiguu Monesteriu de Franciscanos descalzos, conocíu como La Casona.
- Monolitu a Fray Antonio de Villacastín (1944).
- La portada del Parador Nacional de Gredos en Navarredonda de Gredos (Ávila) pertenez a un Palaciu del sieglu XV de Villacastín. Ye bien similar a la del Palaciu de los Condes d'Alba Real asitiáu na Plaza de Los Caños.
Villacastinenses pernomaos[editar | editar la fonte]
- Fray Antonio de Villacastín "Fray Antón" (1512-1603), Maestru Mayor de la obra del Monesteriu d'El Escorial y home d'enfotu de Felipe II. Ye'l fíu predilectu d'esta villa y el máximu esponente del oficiu d'Arquiteutu Téunicu o Apareyador.
- Pedro Mexía de Tovar y Velázquez "Pedro Messía de Tobar" (?-1637), primer Conde de Molina d'Herrera, Caballeru de la Orde de Santiago, Vizconde de Tobar, Mayordomu del Cardenal-Infante, Capitán de les Milicies d'Ávila, Conseyeru del Conseyu y Contadoría de Facienda de Felipe IV. Foi'l padre de don Pedro de Tovar y Paz, Caballeru d'Alcántara y Embaxador de Castiella en París, y d'Antonio de Tovar y Paz, Caballeru de Santiago y embaxador en Francia, Venecia, Holanda ya Inglaterra. Los sos restos xacen xunto a los de la so esposa doña Luisa Clara de Paz nuna cripta del Conventu de La nuesa Señora de Los Angeles en Villacastín, curiaos por monxes de clausura. De los criaos que lu sirvieron, nació en Madrid el poeta y dramaturgu frai Gabriel Téllez, que fizo llamase col nomatu de Tirso de Molina.
- Francisco Martínez de Madrid descubridor, Rexidor, Gobernador y Capitán Xeneral de Venezuela. De los sos descendientes nació Simón Bolívar, llibertador de Venezuela. El so herederu, el villacastinense Lorenzo Martínez de Madrid y González foi unu de los homes más poderosos de la dómina.
- Francisco de Ribera "El Padre Ribera" (1537-1591), Xesuita, confesor y biógrafu de Santa Teresa de Jesús.
- Francisco Hernández Ortiz-Pizarro (1555-1613), Maestre de Campu, descubridor de tierres chilenas. El Capitán villacastinense fundó la ciudá de Calbuco.
- Francisco Dávila de Rivera "El Viejo", Alcalde Mayor del Honráu Conceyu de la Mesta.
- Alonso Mexía de Tovar (1561-1636), Obispu d'Astorga y Mondoñedo. Fíu de los Condes de Molina d'Herrera, ta soterráu na capiya de La Concepción de la Ilesia de San Sebastián.
- Miguel Moreno (¿1596?-1655), escritor y poeta del Sieglu d'Oru. Notariu Real y Secretariu del rei Felipe IV.
- Fruto Delgado González (1626-?), miembru del Conseyu de La so Maxestá, formó parte de l'Audiencia de Nuevu Méxicu y Capitán Xeneral de les provincies de Yucatán, Campeche, Cozumel y Tabasco.
- Frai Mauro de Tovar, obispu de Venezuela (1639).
- Bonifacio de Blas (1827-1880), ministru d'Estáu nel Gabinete Sagasta. Embaxador d'España nos Países Baxos.
Cronoloxía[editar | editar la fonte]
1284 - El rei Sancho IV de Llión y Castiella enancha'l alfoz de Villacastín.
1327 - Carta de Mercé. Cédula del Rei Alfonsu XI a los homes bonos (conceyales) de Villacastín.
1445 - El 18 de febreru fina en Villacastín María d'Aragón (reina de Castiella).
1450 - Anexón de Navalpino, la siguiente población del Camín Real de Castiella.
1473 - Ordenances de Villacastín. Antecedentes de la Santa Hermandá y de la Guardia Civil.
1510 - Real Cédula de los Reis Católicos pola que se exime a Villacastín del deber d'agospiar tropes.
1626 - El 2 de setiembre'l rei Felipe IV dispensa a Villacastín de la xurisdicción de Segovia.
1627 - El 28 de marzu Villacastín pasa a ser Villa independiente.
1808 - El 24 d'avientu Napoleón queda atrapáu en Villacastín por un temporal de nieve.
1836 - La desamortización de Mendizábal afecta al monesteriu de San Francisco.
1944 - El Apareyadores y ayudantes d'Inxeniería alcen un monolitu n'honor de Fray Antonio de Villacastín.
1961 - Inaugúrase'l Parador Nacional de Turismu na antigua casa de los Condes de Campu Alanje.
2001 - El 8 de setiembre celebró'l Campeonatu del Mundu de Raid ecuestre.
Fiestes[editar | editar la fonte]
- N'agostu son les Fiestes Patronales. El penúltimu domingu celébrase San Sebastián Mártir. Les fiestes empiecen el día anterior y terminen una selmana dempués.
- En mayu, el día de l'Ascensión de la Virxe celebra la romería de la Virxe del Carrascal, patrona de la llocalidá.
- El 20 de xineru, festividá de San Sebastián Mártir, patrón de Villacastín.
- El 5 de febreru, celébrase Santa Águeda, patrona de les muyeres. Ye tradición qu'esti día les muyeres tomen el mandu del conceyu, n'alcordanza a la so contribución na Reconquista del Alcázar de Segovia.
- El 25 de xunetu, festividá de Santiago'l Mayor, celébrase la fiesta de la mocedá o de los Quintos.
Ciudaes hermaniaes[editar | editar la fonte]
Calbuco (Chile). El protocolu de hermanamiento roblóse'l 24 d'abril de 2014.
Ver tamién[editar | editar la fonte]
Referencies[editar | editar la fonte]
- ↑ Afirmao en: Llista de Conceyos y los sos Códigos por Provincies a 1 de xineru de 2019. Data d'espublización: 8 febreru 2019. Editorial: Institutu Nacional d'Estadística.
- ↑ Aceifa de Abd al-Rahmän III. "Les Fronteres de los Reinos". Ibn Hayyan. Biblioteca del Palaciu Real de Rabat Cronoloxía Histórica Consultáu en payares de 2012
- ↑ Llistáu d'alcaldes nes eleiciones del 2003
- ↑ Llistáu d'alcaldes nes eleiciones del 2007
Bibliografía[editar | editar la fonte]
- Martín Martín, Félix: Villacastín, pueblu ya ilesia, Segovia, 1992, ISBN 84-604-1933-9
- Martín Martín, Félix: Datos sobre Villacastín, Segovia, 1991, ISBN 84-404-9470-X
- Fernández de la Pena, Eloy: Fray Antonio de Villacastín, San Lorenzo de El Escorial, 1988, ISBN 84-87011-00-4
- Martín Martín, Félix: Sociedá y política llocal en Villacastín y la crisis del sieglu XVII, Segovia, 1984, ISBN 84-398-2667-2
- Martín Lázaro, Ángel: Cofraderíes de Villacastín, Segovia, 1978, Estudios segovianos, ISSN 0210-7260, Nᵘ85, páxs. 351-386
- Barrio Moya, José Luis: El conde de Molina d'Herrera y l'hospital de Villacastín, Segovia, 1978, Estudios segovianos, ISSN 0210-7260, Nᵘ85, páxs. 387-406
- Bermejo Cabrero, José Luis: Villacastín, d'aldega a villa, Segovia, 1972, Estudios segovianos, Nᵘ70, páxs. 105-119
- García Sanz, Ángel y Pérez Moreda, Vicente: Analís históricu d'una crisis demográfica: Villacastín de 1466 a 1800, Segovia, 1972, Estudios segovianos, Nᵘ70, páxs. 120-146
- Montero Padilla, José: Napoleón en Villacastín, Segovia, 1972, Separata d'Estudios segovianos, Instituto Diego de Colmenares
- Asociación d'Amigos de la Historia Militar: Atentáu atayáu contra Napoleón en Villacastín, Madrid, xineru de 1995, Revista Drágona
- Hestoria de la Guardia Civil, Imprenta y Litografía militar del ATLES, Madrid, 1858
Enllaces esternos[editar | editar la fonte]
Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Villacastín 
.
Datos: Q1766562- Multimedia: Villacastín