Teunoloxía furtiva

Les teunoloxíes furtives (stealth del inglés), llamaes popularmente d'invisibilidá, cubren delles téuniques de tapecimientu, la mayoría usaes n'aviones y barcos, pa face-yos menos visibles al radar. Esta teunoloxía fíxose bultable en guerres como la del Guerra del Golfu Golfu en 1991, anque daos les recién meyores nos algoritmos de filtros bayesianos, usaos pa procesar los datos recibíos polos radares, según les meyores nos mesmos radares y sensores, perdió efectividá. Sicasí, tantu Estaos Xuníos como Rusia y otros países siguen desenvolviendo ya investigando teunoloxíes furtives. L'enclín actual ye integrar teunoloxíes furtives sobre equipu más convencional, sol conceutu denomináu baxa observabilidad.

Les teunoloxíes d'invisibilidá nun son nueves. Los comandos d'infantería d'operaciones especiales siempres la usaron, inclusive los aviones faciendo usu del so maniobrabilidad, siguiendo'l perfil del terrén o usando contramedidas electróniques. Pero les teunoloxíes d'invisibilidá refiérense más al diseñu y composición del vehículu p'amenorgar drásticamente l'ecu radar que reflexen.

Una misión llevada a cabu por un vehículu qu'usa teunoloxíes d'invisibilidá va se-yos afayada (por casu) cuando l'oxetivu sía destruyíu. Atacar utilizando'l factor sorpresa, faelo a gran velocidá y maximizar l'usu de teunoloxíes d'invisibilidá maximiza la efectividá del ataque, lo que fai que l'enemigu tenga menos probabilidaes de defendese nesi y futuros ataques. Otra manera, les concesiones de diseñu qu'implica faer una arma totalmente furtiva faen que, en casu de ser detectada, nun tenga apenes probabilidá d'escapatoria.

Principios[editar | editar la fonte]

Les teunoloxíes furtives son una combinación de delles téuniques, especialmente:

Forma del avión

Dende los 60 tiense conocencia de que la forma de los aviones ye un factor importante a la de ser representáu nun radar. El bombarderu nuclear Avro Vulcan tenía un ecu radar bien pequeñu comparáu col so enorme tamañu, y n'ocasiones sumía del radar. Per otru llau ta'l bombarderu estratéxicu soviéticu Tupolev 95 ('Bear' en designación OTAN) qu'apaez realmente bien nun radar. Güei día sábese que los motores turbohéliz y reactores son una gran fonte d'ecu radar que fai apaecer a los aparatos bien claramente nel radar.

La forma más eficiente de reflexar les radiaciones del radar ye con dos pieces de metal que formen un ángulu rectu y que tean en posición perpendicular a les ondes del radar. Esta configuración ye común nos empenajes y nes góndoles subalares, tantu n'aviones militares como n'aviones civiles. Un avión furtivu tien d'usar configuraciones distintes, como'l F-117 Nighthawk, F-22 Raptor o YF-23 Black Widow II que les sos les superficies de cola tienen una configuración en "V", o'l bombarderu B-2 Spirit, que nun tien empenajes de cola. Otros factores importantes son les ales, o les tomes d'aire de los motores y les salíes de les mesmes. El fuselaje del avión de la mesma nun tien de tener bárabos, ten de ser lo más llimpio posible pa menguar el so ecu radar. Esto significa que les armes, el combustible y pod han de dir en bodegues internes. Cuando un avión furtivu recarga en vuelu convertir en visible al radar modificar drásticamente la so forma.

Los aviones furtivos lleven dacuando los cantos de delles partes del fuselaje en forma de sierra, como por casu tomar d'aire, lo que mengua l'ecu radar d'estes seiciones, como por casu el YF-23 o'l B-2.

Estes configuraciones aerodinámiques realícense a cuenta de les prestaciones de vuelu del aparatu, y esto trai de resultes la incapacidá de realizar munches maniobres propies de los aviones militares non furtivos.

Usu de materiales non metálicos o compuestos pal cascu del avión.

Los materiales compuestos son tresparentes al radar, ente que los metales reflexen escontra'l radar tou la radiación que reciben si formen ángulos rectos o si nun tienen una forma fayadiza. L'usu de materiales compuestos, como la fibra de carbonu, que s'emplega como revestimiento, dexa amenorgar el pesu de l'aeronave arriqueciendo les sos prestaciones.

Pintura radar-absorbente, especialmente nes terminaciones de materiales metálicos. Estes pintures -en realidad películes adesives- demostraron ser bien problemátiques en situaciones d'altu mugor, hasta'l puntu d'esprendese en vuelu.

Teunoloxíes p'amenorgar otru patrones d'emisiones como la infrarroxa, ruiu, etc. Los aviones furtivos han de volar a velocidaes subsóniques pa evitar el estampido sónicu que se produz al superar la barrera del soníu, y tamién tienen d'amenorgar el so patrón d'emisiones térmiques. Esto resuélvese xeneralmente usando toberas d'escape non circulares y entemeciendo los gases de salida col ambiente. De resultes, les prestaciones rellacionaes cola potencia resulten amenorgaes.

Sensores pasivos. Cualquier emisión realizada nel campu de batalla delata al emisor ante numberosu sistemes del enemigu. Por ello, el F-117 Nighthawk usa sistemes infrarroxos pasivos pa la navegación y el F-22 Raptor utiliza un sistema de radar llamáu Low Probability of Interception LPI (Baxa Probabilidá de Interceptación) que puede allumar aviones con poques probabilidaes ser detectáu. A cambéu, les capacidaes de detección del aparatu sufren una importante perda, namái compensada pola coordinación con unidaes de reconocencia (aviones AWACS, satélites, etc).

Táctiques[editar | editar la fonte]

Aviones furtivos como'l F-117 son xeneralmente usaos contra oxetivos terrestres altamente fortificaos y defendíos como centros de mandu y control o bateríes de misiles antiaéreos. Los radares cubren tol espaciu aereu qu'arrodia estes zones, inclusive asolapándose, faciendo imposible la entrada d'un avión non furtivu nesa área. Los aviones furtivos pueden ser detectaos, pero namái si pasen mui cerca de los radares, de cuenta qu'hasta para estos aviones esisten riesgos. Sicasí, un avión furtivu volando a una altitú fayadiza y según un plan de vuelu preparáu puede atacar con seguridá aparcar radar. Una vegada qu'estes estaciones fueron destruyíes, aviones convencionales pueden empezar a operar sobre la zona.

Na actualidá, sicasí, el conceutu de «furtividad estricta» que llevó a la construcción del F-117 y el B-2 considérase yá obsoleto por cuenta de les meyores en sistemes de teledetección y analís dixital de señales.

El primer caza con un eleváu nivel de furtividad ye'l F-22 Raptor que'l so complementu ye'l F-35 JSF. Asumiendo una carga de combate afecha, nun hai nada que torgue qu'estos dos aviones lleven a cabu remanes de combate similares a les del F-117 (ataque al suelu). Sicasí'l combate aereu implica ciertes diferencies. Un avión furtivu puede averase a un oxetivu aereu con mayor probabilidá de nun ser detectáu, dexándo-y llograr una meyor posición pa les sos armes empuestes. Ciertos tipos d'armes son susceptibles de ser evitaes por esti tipu d'aviones. Con alta teunoloxía (común nos caces modernos) complementada con escáneres electrónicos activos (AESA) los aviones furtivos pueden actuar como centros de control AWACS pa otros aviones. Los aviones furtivos son tamién una bona escolta p'aviones d'ataque al suelu.

Ver tamién[editar | editar la fonte]

Referencies[editar | editar la fonte]

Enllaces esternos[editar | editar la fonte]

Wikimedia Commons tien conteníu multimedia tocante a Teunoloxía furtiva.