Siete maravíes del Dauphiné
Les siete maravíes del Dauphiné (francés: sept merveilles du Dauphiné ) ye'l nome col que se conoz a un grupu d'intereses naturales de la xeoloxía alpina o antigües construcciones significatives. Toes tan allugaes nel actual departamentu d'Isère, salíu nel añu 1790 a partir de l'antigua provincia del Dauphiné (Delfináu).
Orixe
[editar | editar la fonte]Llamábase asina, dacuando, a los intereses naturales que debíen la so sonadía a la credulidad popular, a les lleendes o a la imposibilidá en que s'atopaba entós la ciencia pa esplicar el so orixe. La llista foi esbozada per primer vegada nel sieglu XIII y foi retomada nel sieglu XVI por Symphorien Champier, historiógrafu del Teniente xeneral del Dauphiné, Pierre Terrail de Bayard, antes de ser reproducida con munchos detalles por Denys de Salvaing de Boissieu, primer presidente de la Cámara de Cuentes del Dauphiné, en Delphinatus Septem Miracula (1638). Nicolas Chorier va siguir nel so Histoire générale du Dauphiné, en 1661, y tamién pol llibreru A.M. Saugrain na so obra Nouveau voyage en France, en 1720.[1]
Descripción
[editar | editar la fonte]Imaxe | Nome de la maravía | Descripción |
---|---|---|
Monte Aiguille | El monte Aiguille, na comuña de Chichilianne, antes conocíu como'l monte Inaccesible, pasaba por haber allugáu a Venus y us vírxenes o ser la morada d'ánxeles. | |
La Fontaine Ardente | La fonte Encesa, nel llugar llamáu «-y hameau des Pierres» [el caserío de les Piedres], na comuña de Gua, ufierta'l fenómenu de cuspir una llingua de fueu que nun s'apaga nunca. | |
La tour sans venin | La torre ensin venenu, na comuña de Seyssinet-Pariset, cerca de Grenoble, sería un santuariu d'Isis, onde nun habría nin reptiles o arañes. Dalgunos inclusive llegaron a afirmar que la tierra que la arrodia sería lleváu dende París por Roland , sobrín de Carlomagno. | |
les Cuves de Sassenage | La lleenda de la fada Melusina ta amestada, ente otros sitios, a esta formación soterraña.[2] | |
Covarones de la Balme | Los covarones de la Balme, na comuña de La Balme-les-Grottes, onde Louis Mandrin guareceríase. Estos covarones alluguen estrañes estalactites y estalagmites. | |
Ponte Lesdiguières de Claix | Esta ponte devasaba'l ríu Drac y atopábase na so totalidá na comuña de Claix, antes de la creación de la comuña de Pont-de-Claix na marxe derecha del Drac en 1873. Trátase d'una construcción bien coraxosa puesta en serviciu en 1611 gracies al duque de François de Bonne de Lesdiguières, y consta d'un solu arcu de 46 m d'abertura, 16 m percima del ríu. Según la lleenda, la ponte abriga'l covarón de Mandrin, y él habríase refundiáu dende lo alto de la ponte col so caballu pa escapar de los sos persiguidores. En 1874, foi construyíu a pocos metros una segunda ponte pa recibir el tráficu más intensu de finales del sieglu XIX, incluyendo una llinia de tranvía dende 1897. | |
La Pierre Percée | La Piedra Percée, na comuña de Pierre-Châtel, que la so figura, modelada pola erosión, paez una enorme bisarma agazapada, que dio orixe a munches lleendes de dragones. |
Na llista publicada por Salvaingt de Boissieu en 1638, mentábense otros dos llugares, que güei nun son consideraos como una de los siete maravíes del Dauphiné:
- El Maná de Briançon. Trátase d'un velu bien finu que podía vese na mañana sobre los montes d'alerces nos Alto Alpes. Esti velu taba compuestu de granos azúcarados y blancos procedentes de les deyecciones de los pulgones que s'alimenten de la cazumbre de alerce, constituyendo una mielada recoyida poles abeyes.
- Les Piedres Oftálmicas de Sassenage, tamién moteyaes les "llárimes de Melusina" ("larmes de Mélusine") o les "piedres de golondrina" (pierres d"hirondelle). Atribuyíase-yos el poder de curar los güeyos agafaos pol polvu. Trátase d'orbitolinas, fósiles lenticulares que la so forma, tamañu y color corresponder coles descripciones realizaes polos antiguos, con una apolazadura bien fina y bien nidies al tactu. Atopar nos montes alredor de Sassenage.
Referencies
[editar | editar la fonte]- ↑ Según Paul Dreyfus en Histoire du Dauphiné, páx. 125.
- ↑ Les información espeleologicas relatives al accesu tán nel sitiu de la comisión departamental de vencer Isère.Ver en comité départemental de spéléologie de l'Isère Archiváu 2018-10-04 en Wayback Machine
Enllaces esternos
[editar | editar la fonte]- Isère annuaire Archiváu 2012-06-26 en Wayback Machine