Scott Hamilton

De Wikipedia
Scott Hamilton
Vida
Nacimientu Providence12 de setiembre de 1954[1] (69 años)
Nacionalidá Bandera de Estaos Xuníos d'América Estaos Xuníos [2]
Residencia Florencia
Estudios
Llingües falaes inglés[3]
Oficiu saxofonistamúsicu de jazz
Xéneru artísticu Jazz
Crossover jazz (es) Traducir
Instrumentu musical saxofón
saxofón tenor (es) Traducir
Discográfica Concord Records (es) Traducir
scotthamiltonsax.com
Cambiar los datos en Wikidata

Scott Hamilton (12 de setiembre de 1954Providence) ye un saxofonista de jazz d'Estaos Xuníos, venceyáu cola corriente denomada neo tradicionalismu.

Historial[editar | editar la fonte]

Hamilton aprendió a tocar primeramente'l pianu, anque a los diecisiete años decidir pol saxo tenor. Treslladáu a Nueva York, en 1976, va llograr los sos primeros trabayos de la mano de Roy Eldridge, tocando con Hank Jones, la cantante Anita O'Day y la big band de Benny Goodman. En 1977, graba'l so primer álbum, que lo convierte nel primer cabezaleru del neo tradicionalismu,[4] y nos años siguientes, va siguir collaborando con músicos de swing, como Joe Venuti, Warren Vaché o Connie Kay. Dempués va formar un tríu estable, que lu va acompañar en grabaciones y xires, y va collaborar colos "Newport All star" de George Wein.

Estilu[editar | editar la fonte]

AMuchos autores señalen la paradoxa de que Hamilton, qu'apriende a tocar el saxo na dómina post-Coltrane, desenvuelva un estilu propiu, calorosu ya inventivu, basáu casi puramente nes escueles anteriores a Charlie Parker. Especialmente, ta influyíu por saxofonistas de soníu reciu, como Coleman Hawkins, Chu Berry o Ben Webster.[5]

Discografía[editar | editar la fonte]

D'esquierda a derecha : Junior Mance, Eddie "Cleanhead" Vinson, Lou Donaldson, Scott Hamilton, Martin Rivera y Harry "Sweets" Edison, en mayu de 1980
Scott Hamilton, 2014, Antony (Francia)

Hamilton grabó alredor de cuarenta álbumes como líder, la mayor parte d'ellos en Concord Records, salvo los que tán espresamente señalaos.

  • Scott Hamilton Is a Good Wind Who Is Blowing Us Non Ill (1977)
  • Scott Hamilton 2 (1978)
  • With Scott's Band in New York City (1978)
  • Grand Appearance (1978) (Progressive Records)
  • Non Bass Hit (1978)
  • Tenorshoes (1979)
  • Tour De Force (1982)
  • Close Up (1982)
  • In concert (1983)
  • The Second Set (1984)
  • A First (1984)
  • Uptown (1985)
  • A Sailboat in the Moonlight (Ruby Braff y Scott Hamilton) (1986)
  • Soft Lights & Sweet Music (Gerry Mulligan y Scott Hamilton) (1986)
  • Major League (1986)
  • The Right Time (1986)
  • A Sound Investment (1987)
  • Scott Hamilton Plays Ballads (1989)
  • Radio City (1990)
  • At Last (1990) with pianist Gene Harris
  • Scott Hamilton with Strings (1992), con arreglos d'Alan Broadbent
  • Groovin' High (1996), con Spike Robinson y Ken Peplowski
  • East of the Sun (1993)
  • After Hours (1997)
  • Rede Door: Remember Zoot Sims (1998)
  • Blues, Bop and Ballads (1999)
  • Jazz Signatures (2001), col tríu de John Bunch
  • Live in London (2003)
  • Back in New York (2005)
  • Nocturnes and Serenades(2006)
  • Zootcase (2006) con Alan Barnes y David Newton (Woodville Records)
  • Across the Tracks (2008)

Bibliografía[editar | editar la fonte]

Notes y referencies[editar | editar la fonte]

  1. Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Data de consulta: 6 mayu 2014. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
  2. «LIBRIS» (26 marzu 2018). Consultáu'l 24 agostu 2018.
  3. Afirmao en: CONOR.SI. Identificador CONOR.SI: 20432995.
  4. Berendt: op. cit., páx. 405.
  5. Carles, Clergeat y Comolli: op. cit., páx. 426.

Enllaces esternos[editar | editar la fonte]