Sésil
El términu sésil (del llatín sessĭlliriu, aptu pa sentase)[1] o sentada suelse utilizar en botánica pa espresar la falta d'un órganu que sirva de pies o soporte. Una fueya ye sésil si escarez de la so unión col tarmu o pecíolo, nel casu de la flor, si escarez de pedúnculu, y l'antera llámase sésil si nun tien filamentu o ye bien curtiu.
El términu sésil úsase tamién en zooloxía pa referise a un organismu acuáticu que crez xuntáu, agarráu o enraigonáu nel so sustrato, del que nun se dixebra y sobre el que nun se mueve. Munchos organismos del bentos lo son. Como exemplos tenemos les esponxes, los corales, dalgunos moluscos bivalvos, como les ostres o los moxones (pero non les amasueles), los briozoos o los braquiópodos. Ente los crustáceos, los del orde cirrípedos, como percebes y balanos, ser tamién.
Ver tamién[editar | editar la fonte]
Referencies[editar | editar la fonte]
- ↑ Real Academia Española y Asociación de Academias de la Lengua Española (2014), «sésil : (Del lat. sessĭlliriu, aptu pa sentase).», Diccionario de la lengua española (23.ª edición), Madrid: Espasa, ISBN 978-84-670-4189-7, http://dle.rae.es/s%C3%A9sil, consultáu 'l 27 de mayu de 2015
