Saltar al conteníu

Ramón Fernando de Garay Álvarez

De Wikipedia
Ramón Fernando de Garay Álvarez
maestru de capiella Catedral de l'Asunción de Xaén, España

22 mayu 1789 -
Vida
Nacimientu Avilés[1]27 de xineru de 1761[2]
Nacionalidá  España
Muerte Xaén8 de xineru de 1823[3] (61 años)
Estudios
Estudios colexata de Nuestra Señora de Cuadonga
Llingües falaes castellanu
llatín
Oficiu compositormaestru de capiella
Emplegadores Catedral de l'Asunción de Xaén  (1787 –  1823)
Cambiar los datos en Wikidata

Ramón Fernando de Garay Álvarez, conocíu a cencielles como Ramón Garay, foi un compositor español que vivió ente los años 1761 y 1823, autor de música relixosa fundamentalmente.

Biografía

[editar | editar la fonte]

Ramón Garay nació en Sabugo, Avilés (Asturies, España) el 27 de xineru de 1761 y foi bautizáu na ilesia de Santu Tomás de Cantorbery. El so padre yera músicu d'oficiu y ante les dotes del neñu instruyólu primeramente, probablemente solféu, cantar y órganu, y dempués na Real Colexata de Cuadonga. Sería neñu cantor nel coru del conventu de la Mercé. A los 18 años d'edá entra como cantor de la capiya de la catedral d'Uviéu, salmista y depués organista titular de la mesma. Recibe clases d'órganu dende xunetu de 1783 del so titular anterior, Juan Andrés de Lombida, y dempués harmonía y composición del maestru de capiya aragonés Joaquín Lázaro. Vivió n'Asturies hasta los 24 años.

Salió d'Uviéu'l 17 de febreru de 1785 y permaneció mientres dos años en Madrid, siendo alumnu del organista salmantino José Lidón, maestru de la Real Capiya y direutor de la orquesta de la condesa de Benavente, y taba en contautu cola obra de Haydn, autor qu'influyiría nes sos sinfoníes.

Con ciertu discutiniu Ramón Garay ye nomáu maestru de capiya de la Catedral de Xaén, ocupando'l so nuevu cargu'l 22 de mayu de 1789, y dende 1792 tamién ye nomáu rector del Colexu de San Eufrasio. Mientres 36 años foi maestru de capiya de la catedral de Xaén. Nesta ciudá permaneció hasta la so muerte, salvu contaes salíes: en 1789 pa visitar al so padre, en 1814 pa reponese d'una enfermedá y en 1815 pa dirixir la orquesta de la Capiya Real, a pidimientu del rei Fernandu VII.

Los sos seis primeres sinfoníes daten del periodu entendíu ente los años 1790 y 1791. En dalgunes utiliza un estilu concertante, como na primera, qu'a xuiciu del violinista Ara Malikian, ye un verdaderu conciertu pa violín y orquesta. Les otres cuatro fueron compuestes ente los años 1797 y 1817, incluyendo nelles dos clarinetes tal que fixera Mozart. Como tantos otros compositores del sieglu XVIII español, la figura y, sobremanera, la obra Ramón Garay permaneció nel más absolutu olvidu. Formáu musicalmente na Real Colexata de Cuadonga, onde'l so padre yera organista, y tres una curtia estancia en Madrid onde caltuvo contactos colos círculos musicales más vanguardistas de la corte de la Condesa-Duquesa de Benavente Osuna, en 1785 coló a Xaén pa ocupar la plaza de maestru de Capiya de la so catedral que ganara nunes aldericaes oposiciones. En tierres andaluces pasó Garay el restu de la so vida dedicáu dafechu a la enseñanza, la direición de los oficios llitúrxicu-musicales de la sede y la composición. Ente'l so ampliu catálogu d'obres, con un predominiu casi absolutu, como ye lóxicu, de la música sacra, destaca un corpus de 10 sinfoníes escrites ente 1790 y 1817. Son pieces d'una gran guapura melódica d'evidentes traces clasicistes, ensin finalidá llitúrxica aparente y estructuradas nos avezaos cuatro movimientos (sacante la Sinfonía 3, que lo ta en trés). El so descubrimientu, edición al cargu de Pedro Jiménez Cavallé y agora grabación por José Luis Tarreces supón pa la cultura española una importante aportación que, ensin dulda, va dexar l'afayu de nueves ayalgues musicales agora ocultos.

En 1815 estrenar en Madrid el so ópera alegórica “Compendiu sucinto de la revolución española”, sobre l'acabante terminar Guerra de la Independencia Española; nun volvería representar se en Madrid hasta'l 8 d'avientu de 2008 y n'Asturies el 10 d'avientu siguiente, por cuenta de les conmemoraciones del bicentenariu de la revuelta.

Finó en Xaén (Andalucía, España) el 8 de xineru de 1823.

  • 10 Sinfoníes (1790-1791 y 1797-1817)
  1. Sinfonía nᵘ 1 en si bemol mayor, 1790
  2. Sinfonía nᵘ 2 en re mayor, 1791
  3. Sinfonía nᵘ 3 en si bemol mayor con violín, 1791
  4. Sinfonía nᵘ 4 na mayor, 1791
  5. Sinfonía nᵘ 5 en do menor con fagó obligáu, 1791
  6. Sinfonía nᵘ 6 en do mayor con oboe solista, 1791
  7. Sinfonía nᵘ 7 en do mayor, 1797
  8. Sinfonía nᵘ 8 en do mayor, 1817
  9. Sinfonía nᵘ 9 en mi bemol mayor, 1817
  10. Sinfonía nᵘ 10 en si bemol mayor, 1817

Redescubrimientu de la so obra

[editar | editar la fonte]

El so recién descubrimientu como compositor deber a les investigaciones Raúl Arias del Valle (archiveru de la Catedral d'Uviéu) sopelexaes y ampliaes por Justo Ureña (cronista oficial d'Avilés), y darréu al trabayu de Pedro Jiménez Cavallé, catedráticu de Música de la Universidá de Xaén.[6] En 1996 publicáronse les primeres sinfoníes del compositor, edición terminada pol Institutu Complutense de Ciencies Musicales de Madrid (ICCMU) y qu'inclúi toles sos partitures. El proyeutu de la grabación de la so obra foi posible pol patrociniu de la Fundación BBVA,[7] editada en tres discos pol sellu ‘’Trato’’ el 21 de marzu de 2011[8] y presentada en Madrid el 24 de marzu de 2011. Les grabaciones de los sos diez sinfoníes tuvieron al cargu de la Orquesta de Córdoba cola direición de José Luis Tarreces. Garay queda entendíu ente'l final del Barrocu y el Rococó y el Clasicismu n'España. Conmemórase asina'l 250 aniversariu de la so nacencia.[9]

Entá nun s'estrenaron ante'l públicu toles sos sinfoníes, pero la so obra yá foi interpretada por orquestes como la Orquesta Barroca de Sevilla, la de la Comunidá de Madrid, la Orquesta de Cámara d'Israel, l'Alcuerdo Brandemburg de Berlín y La grande Chapelle.

Los sos manuscritos caltener nos archivos de Xaén, Uviéu, Monesteriu de San Llorienzo d'El Escorial (Madrid) y otros llugares.

Reconocencies

[editar | editar la fonte]
  • Tien una cai dedicada nel conceyu d'Avilés nel Reblinco en 1985.
  • En payares de 2012 alcuérdase denominar al Conservatoriu Profesional de Música de Xaén como "Ramón Garay".

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. Identificador DBE: 41864/ramon-fernando-garay-y-alvarez.
  2. Biblioteca Nacional de Francia. «autoridaes BNF» (francés). Consultáu'l 10 ochobre 2015.
  3. Afirmao en: Diccionario biográfico español. Identificador DBE: 41864/ramon-fernando-garay-y-alvarez. Apaez como: Ramón Fernando Garay y Álvarez. Data de consulta: 9 ochobre 2017. Editorial: Real Academia de la Historia. Llingua de la obra o nome: castellanu. Data d'espublización: 2011.
  4. Arte Sacro, XXI Festival 2011: “Oratoriu al Santísimu, de Ramón Garay” (notes al programa y testu completu Archiváu 2016-03-03 en Wayback Machine, consultáu'l 31 de marzu de 2011
  5. Diverdi: “El sellu Trato rescata los diez sinfoníes de Ramón Garay”, de 29 de marzu de 2011, consultáu'l 31 de marzu de 2011
  6. Diariu Ideal: “El Centru de Documentación Musical recupera la obra de Ramón Garay”, por Ángela Gómez, de 3 de xunetu de 2010, consultáu'l 31 de marzu de 2011
  7. «Fundación BBVA: “Ramón Garay. Les 10 sinfoníes”». Archiváu dende l'orixinal, el 2015-05-18.
  8. Versu (Classic World Sound): “Ramón Garay. Les 10 sinfoníes” (detalles del discu) Archiváu 2011-07-24 en Wayback Machine, consultáu'l 31 de marzu de 2011
  9. El Comercio Digital: “El músicu Ramón Garay tamién recupera legáu”, de 31 de marzu de 2011, consultáu'l 31 de marzu de 2011

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]