Saltar al conteníu

Química de los polímeros

De Wikipedia

La química de polímeros ye una ciencia multidisciplinaria que remana les síntesis químicas y les propiedaes químiques de los polímeros. Acordies colos encamientos de la Unión Internacional de Química Pura y Aplicada, los polímeros correspuenden a les cadenes individuales de molécules y pertenecen al ámbitu de la química. Les propiedaes xenerales d'estos materiales correspuenden al campu de la física de polímeros, subcategoría de la física.

Polímeros y les sos propiedaes

[editar | editar la fonte]

Esquemáticamente los polímeros subdividir en biopolímeros y polímeros sintéticos según el so orixe. Cada unes d'estes clases de compuestos puede subdividise de la mesma en categoríes más específiques en rellaciones al so usu, propiedaes y carauterístiques físicu-químiques.

La bioquímica y la química industrial son disciplines que tán interesaes nel estudiu de los aspeutos químicos de los polímeros.

Los trabayos de Henri Braconnot en 1811 y Christian Schönbein en 1845, fueron los pioneros nel descubrimientu de la nitrocelulosa que, cuando yera tratada con alcanfor producía un polímeru, conocíu como celuloide, que pasó a ser el primer termoplásticu. La nitrocelulosa disuelta n'éter o acetona convertir en colodión. Ésti yera usáu como vendaje dende la Guerra de Secesión.

El acetato de celulosa sintetizar en 1865. En 1834, Friedrich Ludersdorf y Nathaniel Hayward de forma independiente afayaron qu'añadiendo azufre al cauchu n'estáu natural ayudaba a prevenir que'l material aportara a pegañosu. En 1844, Charles Goodyear patentó la vulcanización del cauchu con azufre y añadiendo calor. Thomas Hancock tamién patentara'l mesmu proceso un añu antes, pero nel Reinu Xuníu.

En 1884, Hilaire de Chardonnet creó la primer planta artificial basada en celulosa refecha, o rayón mafosu, como un sustitutu de la seda, pero yera bien inflamable. En 1907, Leo Baekeland creó'l primera polímeru sintéticu, un polímeru termoestable fechu con fenol-formaldehídu, conocíu como Baquelita. El celofán foi inventáu en 1908 por Jocques Brandenberger, quién bañó a les fueyes de rayón mafosu n'ácidu.

En 1922, Hermann Staudinger foi'l primeru en proponer que los polímeros consisten nuna llarga cadena d'átomos sosteníes xuntes por enllaces covalentes. Él propunxo nomar a estos compuestos macromolécules. Antes d'eso, los científicos creíen que los polímeros yeren grupos de molécules llamaes coloides, ensin masa molecular definida sosteníes xuntes por dalguna fuercia desconocida. Staudinger recibió'l Premiu Nobel de Química en 1953. Wallace Carothers inventó'l primera cauchu sintéticu llamáu neoprenu en 1931, al igual que'l primer poliéster, el nailon en 1935, como sustitutu de la seda. Paul Flory foi-y concedíu'l Premiu nobel de Química en 1974 pol so trabayu nel polímeru random coil na década de 1950. Stephanie Kwolek desenvolvió l'Aramid, o un nailon arumosu llamáu Kevlar, que foi patentáu en 1966.

Na actualidá esisten un gran númberu de polímeros a nivel comercial, incluyendo materiales compuestos, como fibra de carbonu-epoxi, poliestireno-polibutadieno o (HIPS), acrilonitrilo-butadieno-estireno o (ABS), ente otros que se combinen pa llograr los meyores resultaos. Tamién esisten polímeros diseñaos pa trabayar a altes temperatures en motores d'automóviles.


Referencies

[editar | editar la fonte]

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]