Pseudo Aristóteles

Pseudo Aristóteles ye la denominación que se dio a los autores de diverses obres que trataron de faese pasar por escritos d'Aristóteles, ensin selo, o que fueron atribuyíes en dalgún determináu momentu a él y darréu comprobóse que tal atribución yera errónea.

Dalgunos d'estos llibros pueden asitiase nun marcu temporal contemporaneu de Aristóteles, otros fueron ellaboraos nos sieglos posteriores ya inclusive dalgunos surdieron nel mundu árabe mientres la Edá Media.

Dientro d'estes obres que se consideren falsamente atribuyíes a Aristóteles pueden estremase les que s'integraron nun primer momentu nel llamáu Corpus aristotelicum y les que nun figuraron nél.

Del Corpus aristotelicum

Nome n'español	Nome en griegu	Nome en llatín	Observaciones
Del mundu	Περὶ κοσμοῦ	De mundu	Hasta la Edá Media considerar de Aristóteles pero dende Erasmu de Rotterdam envalórase que ye obra d'un escépticu del sieglu I.
Del espíritu	Περὶ πνεύματος	De spiritu	Supúnxose que ye obra del sieglu III e.C.
De los colores	Περὶ χρωμάτων	De coloribus	Atribuyir a Teofrasto o a un peripatéticu de la so redolada.
De los oyibles	Περὶ ἀκουστῶν	De audibilibus	Supuestamente ye del sieglu III e.C.
Fisiognómica	Φυσιογνωμονικῶν	Physiognomonica	Anque les tesis que defende tienen el so orixe en Aristóteles, la redaición de la obra nun ye aristotélica.
De les plantes	Περὶ φυτῶν	De plantis	El testu que se caltuvo ye una traducción llatina d'un testu árabe que foi nuevamente traducíu al griegu. Ye atribuyíu por dalgunos a Nicolás de Damascu.
Oyibles almirables	Περὶ θαυμασίων ἀκουσμάτων	Mirabilibus auscultationibus	Probablemente ye del sieglu III e.C.
Mecánica	Προβληματα μηχανικά	Problemata mechanica	Suel asitiase a principios del sieglu III e.C.
De la indivisibilidad de les llinies	Περὶ ἀτόμων γραμμῶν	De lineis insecabilibus	Diógenes Laercio atribuyir a Teofrasto.
Sitios y nomes de los vientos	Ἀνέμων θέσεις καὶ προσηγορίαι	Ventorum situs et cognomina	Supónse que foi escritu por un autor peripatéticu de la dómina de Teofrasto o posterior.
Sobre Meliso, Jenófanes y Gorgias	Περὶ Μελισσου, Ξενοφάνους, Γοργίου	De Melisso, Xenophane, Gorgia	Alderícase la so autenticidá: dellos historiadores creen que sí puede ser de Aristóteles anque suel atribuyise a un peripatéticu del sieglu III e.C. o a un peripatéticu eclécticu del sieglu I.
De virtúes y vicios	Περὶ ἀρετῶν καὶ κακίων	De virtutibus et vitiis	Vien de la dómina de Teofrasto.
Económicos	Οἰκονομικῶν	Oeconomica	Tratáu estremáu en tres llibros que pudieron ser realizaos por distintos autores, dende peripatéticos hasta estoicos. Foi ellaboráu probablemente ente los sieglos II y I e.C.
Retórica p'Alejandro	Ῥητορικὴ πρὸς Ἀλέξανδρον	Rhetorica ad Alexandrum	La obra atribuyir a Anaxímenes de Lámpsaco y pertenez al sieglu IV e.C. La carta de dedicatoria a Alexandru Magnu que figura nella nun se considera auténtica, dende tiempos de Erasmu de Rotterdam.

Fora del Corpus aristotélicu

Nome n'español	Nome en griegu	Nome en llatín	Observaciones
Llibru de les causes		Liber de causis	Alberto Magno considerar de Aristóteles.
Llibru de la mazana		Liber de pomo
Problemes ensin publicar		Problemata inedita	Supónse que ye obra d'un compilador posterior a Alejandro de Afrodisias.
El secretu de los secretos		Secretum secretorum
Llibru de les piedres		De lapidibus	Conocida al traviés del mundu árabe.
Teoloxía de Aristóteles		Theologia aristotelica	Conocida al traviés del mundu árabe.
Castigos de Aristóteles a Alexandru Magnu

Notes y referencia

• Franco Volpi, Enciclopedia d'obres de filosofía, volume 1, pp.147-151, Barcelona: Herder (2005), ISBN 84-254-2398-8.

Enllaces esternos

• Secretu de los secretos
• ἜΛΕΓΧΟΣ na Retórica a Alejandro: ¿Prueba o refutación?