Pelusina del ombligu

Pelusina del ombligu
Frisado (es)
Pelusa (es)

La pelusilla del embelicu, tamién llamada borra del embelicu o borrita del embelicu, ye l'acumuladura de fibres sueltes nel embelicu.

Muncha xente afaya que, de primeres y a la fin del día, apaeció una pequeña bola de pelusa na so embelicu. El porqué foi oxetu de conxetures mientres munchos años, pero en 2001 el doctor Karl Kruszelnicki de la Universidá de Sydney (Australia) realizó una encuesta na so páxina web pa llograr datos sobre la pelusa del embelicu. Los sos principales afayos fueron los siguientes:

• La pelusa del embelicu consiste principalmente nes fibres sobrantes de la ropa, entemecíes con piel muerta y daqué de vellu.
• La pelusa muévese de baxo enriba y non al aviesu como sería más "creíble". El procesu migratoriu ye la resultancia del resfregón del vellu corporal cola ropa interior, qu'abasna les fibres sueltes escontra l'embelicu.
• Les muyeres tienen menos pelusilla nel embelicu por cuenta que'l so vellu corporal ye más finu y curtiu. Pol mesmu motivu, los homes mayores, por tener vellos más aspros y numberosos, atropen una mayor cantidá de pelusa.
• La coloración azul deber a la esistencia de fibres azules na mayor parte de les prendes de vistir.
• La esistencia de pelusilla nel embelicu nun reviste nengún peligru pa la salú.

La dedicación del doctor Kruszelnicki pa resolver esti misteriu valió-y una pagu en 2002, cuando recibió'l premiu Ig Nobel pola Investigación Interdisciplinar.

Graham Barker, de Perth (Australia), ta nel llibru Guinness de Récores por atropar la mayor cantidá de pelusa umbilical. Tuvo coleccionando la so propia pelusilla casi tolos díes dende'l 17 de xineru de 1984, y produz alredor de 3,03 mg acaldía. Al contrariu de lo que diz l'estudiu del doctor Kruszelnicki, la so pelusa tien un tonu más bien acoloratáu, a pesar de que nun suel llevar ropa colorao.

En 2009, la revista Medical Hypotheses publicó un trabayu del químicu Georg Steinhauser, basáu en 503 muestres del so propiu embelicu, que conclúi que la composición de la pelusilla contién, amás de fibres de texíu, célules muertes, grasa y proteínes, aventurando la hipótesis de que podría tener una función na llimpieza d'esta zona del abdome. Coles mesmes, repara un papel crucial del vellu na so formación, siendo por tanto menor nes muyeres, y nun apaeciendo tres la depilación. Como datu interesáu, l'estudiu tamién inclúi la observación de que los texíos vieyos producen menos pelusilla que los nuevos.

Proyeutu «Bioma del embelicu»

Un proyeutu realizáu por investigadores de la Universidá Estatal de Carolina del Norte, el Belly Button Diversity Project (BBDP), que dende'l 2010 investiga'l «bioma del embelicu», identificó nel frotis de 60 embelicos un total de 2368 especies distintes de bacteries, más de 1400 de los cualos yeren desconocíos.

Coles mesmes, ciruxanos en Xapón realizaron estudios sobre les muestres de la pelusilla en 24 pacientes, n'afayando la presencia de Pseudomonas aeruginosa. Les resultancies revelaron la presencia d'una diversidá sorprendente de bacteries».

Como datu estadísticu de la masa de les peluses, la revista Medical Hypotheses señala que, estadísticamente, la moda ta ente 1,20 y 1,29 mg, ente que el permediu (una midida estadística bien sensible a los estremos) ye de 1,82, por cuenta de qu'atopáronse un par de pelusillas de magnitú mayor.

Referencies na cultura popular

Hai una copla de Jerónimo Granda dedicada a esta tema:

- ¿Para qué sirve l'embelicu?
Dicíame a mi Enriqueta.
- Pa guardar la pelusilla
que suelta la camiseta.

Ver tamién

• pelusa

Enllaces esternos

• Páxina de Graham Barker, quien tien el récor n'acumuladura de pelusa
• Últimos descubrimientos. Un químicu austriacu "resuelve l'enigma" de los fragmentos de pelusa del embelicu