Partíu Comunista de la Federación Rusa

De Wikipedia
Partíu Comunista de la Federación Rusa
Коммунистическая партия Российской Федерации
Acrónimu КПРФ
Fundadores Guennady Ziuganov y Valentín Kuptsov (es) Traducir
Presidente Guennady Ziuganov
Secretaría xeneral Guennady Ziuganov
Fundación 14 de febreru de 1993
Precedíu por Partíu Comunista de la República Socialista Federativa Soviética de Rusia
Sede Moscú
Estáu

{{Xeodatos  Rusia | bandera iconu-país | nome =  Rusia | variante = | tamañu = | alt =

}}
Afiliaos 570 000 (2015)
Ideoloxía política Comunismu[1]
Marxismo-leninismu[2]
Socialismu[2]
Internacionalismu[2][3]
Posición nel espectru Izquierda
Afiliación internacional Alcuentru Internacional de Partíos Comunistes y Obreros (EIPCO)
Páxina web www.kprf.ru
Cambiar los datos en Wikidata

El Partíu Comunista de la Federación Rusa (rusu: Коммунистическая партия Российской Федерации, КПРФ, treslliteráu: Kommunistícheskaya Pártiya Rossíyskoi Federátsii) ye un partíu políticu rusu d'ideoloxía marxista-leninista. Ye'l segundu mayor partíu políticu na Federación de Rusia y considerar socesor del KP RSFSR, la seición rusa del Partíu Comunista de la Xunión Soviética. Forma parte de la Unión de Partíos Comunistes, una organización qu'apigura a los principales partíos comunistes de países que formaben parte de l'antigua Xunión Soviética.

En toles eleiciones presidenciales dende la disolución de la Xunión Soviética, el candidatu comunista terminó en segundu llugar. Dende 2008 el Partíu Comunista sigue siendo'l segundu partíu más grande en Rusia, según el mayor partíu d'oposición. El Serviciu de Rexistru Federal de Rusia diz que 164.546 votantes rexistráronse nel Gobiernu como los miembros del PCFR.[4]

Historia[editar | editar la fonte]

Fundación y primeros años[editar | editar la fonte]

El PCFR foi fundáu en febreru de 1993 nun II Congresu Estraordinariu, declarándose a sigo mesmu como "el socesor del Partíu Comunista de Rusia".[5]

El so líder, Gennadi Ziugánov, cofundador del Partíu a principios de 1993 xunto a otros ex altos cargos de la Xunión Soviética como Yegor Ligachov y Anatoli Lukyánov, ente otros. Ziugánov foi un críticu d'Aleksandr Yákovlev, el "padrín de la glásnost", nel Comité Central del Partíu Comunista de la Xunión Soviética (PCUS), y tres el colapsu de la URSS en 1991 fíxose activu nel movimientu "nacional-patrióticu" rusu,[6][7] siendo'l presidente del Frente de Salvación Nacional (por eso dellos autores calificar de nacionalista[8]). Ente los primeros collaboradores esternos del PCFR taba'l filósofu eurasianista Aleksandr Dugin, qu'ayudó a redactar los primeros documentos del Partíu y emburrió al mesmu na direición del nacionalismu.[ensin referencies]

Llogró'l 12,4% de los votos a la Duma nes primeres eleiciones llexislatives de 1993, y darréu llogró una fuerte crecedera, más que nengún otru partíu, llogrando'l 22% nes eleiciones llexislatives de 1995.

La Unión Popular Patriótica de Rusia[editar | editar la fonte]

El 7 d'agostu de 1996 el PCFR impulsó un nuevu movimientu d'izquierdes: la Unión Popular Patriótica de Rusia (UPPR), qu'apiguraba a más de 30 organizaciones socialista,[9] como la Unión de tol Pueblu Rusu, liderada por Serguéi Baburin. Foi sofitada pol destacáu intelectual Aleksandr Zinóviev (un antiguu disidente soviéticu que se convirtió en partidariu del comunismu nel momentu de la Perestroika). Otru prominente partidariu del PCFR ye'l físicu Zhorés Alfiórov, quien recibió'l Premiu Nobel de Física nel añu 2000.

Ziugánov foi'l candidatu a la Presidencia de la Federación Rusa nes eleiciones presidenciales de 1996, nes que llogró'l 32% de los votos, apenes per debaxo de Boris Yeltsin con 35%.

Nes eleiciones parllamentaries de 1999 el PCFR llogró'l 24% de los votos.

Nes eleiciones presidenciales del añu 2000 el PCFR volvió allegar na Unión Popular Patriótica, con Ziugánov como candidatu. Sicasí, los votos amenorgar llixeramente a un 29%, llogrando Vladímir Putin una aplastante victoria col 53% de los votos.

Cayida y recuperación eleutoral[editar | editar la fonte]

Los sofitos eleutorales del PCFR menguaron considerablemente nes eleiciones llexislatives de 2003, nes que los comunistes llograron práuticamente la metá de los votos llograos nos anteriores comicios, llegando malapenes el 13%, con 51 de los 450 escaños. Ziugánov describió aquelles eleiciones como un "espectáculu repugnante", y acusó al Kremlin de crear un "partíu Potiomkin" (Rodina) pa roba-y los sos votos.

Ente los ex-miembros del PCFR atópense munchos políticos populares, que se dixebraron dempués de que les sos ambiciones nel partíu principal topetaron coles de Ziugánov, quien tenía un mayor sofitu. Gennadi Selezniov en 2001, Serguéi Gláziev en 2003 y Gennadi Semiguin en 2004 fueron los más notables "disidentes". Delles comentaristes políticos caractericen l'ala dominante de Ziugánov nel PCFR como "nacionalista"[10] o de 'popular-patrióticu' (términu que de cutiu ye utilizáu polos mesmos militantes del Partíu), en llugar de marxista-leninista (entendiendo'l términu de manera ortodoxa). Otru observadores consideren que namái la minoritaria fracción de Richard Kosolápov ye realmente comunista ideológicamente.[11]

Una fracción criticó la decisión de llevar como candidatos a "millonarios" (como Serguéi Sobko, direutor xeneral y dueñu de la empresa TEKHOS) nes llistes del PCFR, daqué que foi vistu como una contradicción cola ideoloxía comunista y les polítiques antioligárquicas del Partíu.

En xunetu de 2004 una fracción desvenceyada escoyó a Vladímir Tíjonov como'l so líder. La fracción más tarde fundó'l Partíu Comunista del Futuru de toa Rusia, pero la operación nun tuvo ésitu y apocayá el partíu de Tíjonov suspendió les operaciones actives, buscando un regresu al PCFR.

Nes eleiciones presidenciales celebraes el 14 de marzu de 2004 el sofitu a Putin xubió al 71% y el candidatu que sofitaba'l PCFR, Nikolái Jaritónov, llogró apenes el 14% de los votos. Jaritónov, miembru destacáu del Partíu Agrariu Rusu, yera consideráu un candidatu "simbólicu", polo qu'ésti foi un resultancia meyor de esperar, amosando que'l PCFR inda tenía una importante base de sofitu.

En febreru de 2005 el PCFR llogró bater a Rusia Xunida, el partíu oficialista del Kremlin, nes eleiciones pa la llexislatura rexonal del Distritu Autónomu de Nenetsia, llogrando'l 27% del votu popular. Nes eleiciones pa la Duma celebraes el 4 d'avientu de 2005, el PCFR llogró'l 16,75% y 4 escaños. Este foi'l meyor resultáu pa los comunistes rusos en Moscú. D'acordies con dellos observadores, l'ausencia del partíu Rodina contribuyó al ésitu de los comunistes.

Celebración del XIII Congresu del PCFR en Moscú, 2008.

El 11 de marzu de 2007 celebráronse les eleiciones pa llexislatures rexonales y locales. El PCFR tuvo un resultáu bien bona y aumentó los sos votos na mayoría de los territorios; llogró'l segundu llugar nel Óblast d'Oriol (23.78%), el Óblast de Omsk (22,58%), el Óblast de Pskov (19.21%), el Óblast de Samara (18,87%), el Óblast de Moscú (18,80%), el Óblast de Múrmansk (17.51%) y el Óblast de Tomsk (13.37%).[12] Estes resultancies demostraron que los comunistes consolidábense como'l partíu d'oposición más importante de Rusia.

El 21 de mayu de 2007 el PCFR llogró un importante ésitu nes eleiciones municipales de Volgográu. El candidatu comunista Román Grebénnikov foi electu como alcalde col 32'47% de los votos. Grebénnikov ye l'alcalde más nuevu d'una capital rexonal de Rusia. Sicasí, desque ésti camudó la so llealtá a Rusia Xunida, agafó a munchos comunistes que lu acusen d'usar el PCFR como una ferramienta pa ser escoyíu alcalde.

El PCFR tamién foi sofitáu pola Unión del Pueblu (dende 2008 forma parte del partíu Unión de tol Pueblu Rusu) de Serguéi Baburin pa les eleiciones llexislatives ruses de 2007,[13] nes que llogró un 11,6% de los votos y un leve descensu en puntos porcentuales, anque la eleición resultó nun aumentu nel númberu de votos llograos pol Partíu (más de 8 millones) y nel númberu d'escaños ocupaos pol mesmu. El PCFR esfrutó d'un altu sofitu nel Óblast de Tambov (19.17%), el Óblast d'Oriol (17.58%) y nel Óblast de Briansk (17.09%).

Denuncies por fraude eleutoral[editar | editar la fonte]

Nes eleiciones presidenciales de 2008 Ziugánov presentóse nuevamente como candidatu a la presidencia, llogrando'l segundu llugar con un 17,8% (13,243,550 votos). Ziugánov inclusive llogró vencer a Dmitri Medvédev, el candidatu de Rusia Xunida, en dellos pequeños pueblos y ciudaes. Dempués de la eleición, Ziugánov dixo que los sos partidarios habíen descubiertu numberoses irregularidaes y que tendríen de llograr siquier el 30% de los votos, amestando que pondríen n'entredichu los resultaos nos tribunales. Delles selmanes más tarde, la Comisión Eleutoral Central de Rusia almitió que la mayoría de les quexes del PCFR al respective de les violaciones mientres les eleiciones fueron bien fundaes y xustificaes,[14] pero nun camudaría la resultancia de les votaciones.

El 7 d'abril de 2011, el candidatu comunista Ilyá Potápov ganó les eleiciones municipales na ciudá de Berdsk, con una victoria aplastante sobre'l candidatu de Rusia Xunida.

Tres les eleiciones presidenciales de 2012 el PCFR denunció les irregularidaes eleutorales nes eleiciones llexislatives ruses de 2011, participando nes manifestaciones masives d'avientu de 2011. Iván Mélnikov, responsable de la oficina de campaña del Comité Central del PCFR, defendió a los manifestantes que salíen a la cai a denunciar el fraude, yá que nun creíen na victoria de Putin porque "nun conocíen a naide que votara per Rusia Xunida". Sicasí, el Partíu tamién denunció la esistencia d'elementos ultraliberales que trataben de sacar provechu políticu de los disturbios.

Ideoloxía[editar | editar la fonte]

La ideoloxía oficial del partíu ye'l marxismo-leninismu y el socialismu. A diferencia del PCUS dempués de 1956, el PCFR celebra'l gobiernu de Stalin.[3] N'ocasión del cumpleaños de Stalin, el 21 d'avientu de 2010 Ziugánov pidió la "re-estalinización" de la sociedá rusa nuna carta abierta al entós presidente Dmitri Medvédev.[15] Según un voceru del partíu en 2011, el PCFR estrémase fuertemente d'elementos lliberales acomuñaos coles protestes ruses de 2011.[16]

Resultaos eleutorales[editar | editar la fonte]

Resultaos del PCFR nes eleiciones llexislatives.
Resultaos del PCFR n'eleiciones llexislatives rexonales
Rexón 2003-2005
 % 		2009
 %
Óblast de Arjángelsk 8.61 16.67
Óblast de Briansk 18.57 22.76
Óblast de Vladímir 20.33 27.75
Óblast de Volgográu 25.83 23.57
Kabardia-Balkaria 8.69 8.36
Karacháyevo-Cherkesia 15.57 10.07
Distritu autónomu de Nenetsia 25.86 20.51
Tatarstan 6.34 11.15
Jakasia 7.04 14.69
Total 12.79 15.88
Resultaos del PCFR nes eleiciones nacionales
Rexón 2003
 % 		2007
 % 		2011
 %
Óblast de Múrmansk 7.44 17.47 21.76
República de Komi 8.72 14.23 13.46
Óblast de Vólogda 8.77 13.44 16.78
Óblast de Leningráu 9.05 17.07 17.31
San Petersburgu 8.48 16.02 15.50
Óblast de Pskov 15.17 19.41 25.13
Óblast de Moscú 9.67 18.81 19.35
Óblast d'Oriol 16.28 17.58 31.98
Óblast de Samara 17.38 18.39 23.13
Krai de Stávropol 13.70 14.28 18.40
Daguestán 18.31 6.64 8.38
Óblast de Omsk 16.23 22.90 21.87
Óblast de Tiumén 9.94 8.43 11.74
Óblast de Tomsk 12.60 13.37 22.39
Nacional[17][18][19] 12.61 11.57 19.20

Eleiciones llexislatives[editar | editar la fonte]

Eleiciones Cabeza de llista # de votos % Escaños Estatus Notes
1993 Guennadi Ziugánov 6.666.402 12,40%
42/450
1995 Guennadi Ziugánov 15.432.963 22,30%
157/450
 Mayoría simple
1999 Guennadi Ziugánov 16.196.024 24,29%
67/450
2003 Guennadi Ziugánov 7.647.820 12,61%
52/450
 Non Oposición
2007 Guennadi Ziugánov 8.046.886 11,57%
57/450
 Non Oposición
2011 Guennadi Ziugánov 12.599.507 19,19%
92/450
 Non Oposición
2016 Guennadi Ziugánov 7.019.752 13,34%
42/450
 Non Oposición

Eleutoráu[editar | editar la fonte]

El PCFR tien el so bastión nes grandes ciudaes, nos centros industriales y científicos importantes (los llamaos "naukogrados") y nes pequeñes ciudaes alredor de Moscú.[20] Por casu, unu de los llugares eleutorales que'l PCFR llogró ésitu mientres les eleiciones llexislatives ruses de 2007, foi na Universidá Estatal de Moscú.[21]

L'eleutoráu del partíu compónse principalmente de xubilaos, obreros industriales y emplegaos de les organizaciones ensin fines d'arriquecimientu.[ensin referencies] Nos últimos años tamién vieron una crecedera nel so sofitu de los grupos de mozos d'izquierdes, como la Vanguardia de la Mocedá Colorada. Un representante del PCFR tuvo presente na Conferencia de "La Otra Rusia" de los partíos d'oposición en 2006.[ensin referencies] Tamién les eleiciones recién de 2007 fueron testigu d'un númberu creciente d'eleutores non izquierdistes que dieron los sos votos pal partíu yá que nun atoparon otra alternativa tanxible.

Según Mikhaíl Rémizov, presidente del Institutu d'Estratexa Nacional, "L'eleutoráu del Partíu Comunista de Rusia ye cada vez más variáu. Agora nun son namái los vieyos pensionistes llorando pola URSS. La nueva clase descontenta ta tomando forma ente los potenciales votantes y la mayor parte de los sos votos va al Partíu Comunista, que caltién la reputación de ser la principal fuercia d'oposición, y esto afecta a la so popularidá."[22]

Crítiques[editar | editar la fonte]

Acordies con l'analista de la Fundación Gorbachov Dmitri Furman, les "carauterístiques fascistoides [del partíu] son tan sobresalientes qu'unu tien que ser ciegu y sordu pa nun notales."[23] El teóricu marxista Borís Kagarlitski escribió: "Ye abondu recordar que dientro del propiu movimientu comunista, el partíu de Ziugánov de primeres nun yera la única organización, nin el más grande. Sicasí, adulces, el restu de les otres organizaciones comunistes fueron espulsaes de la vida política. Esto asocedió non porque les organizaciones en cuestión yeren débiles, sinón porque foi'l PCFR quien recibió l'aprobación oficial del Kremlin como la única oposición reconocida."[24] Andréi Brézhnev, nietu del líder soviéticu Leonid Brézhnev, criticó l'abandonu del ateísmu per parte del PCFR y l'acercamientu de Ziugánov a la Ilesia ortodoxa rusa.[25] Sicasí, dende l'añu 2004 Andréi ye miembru del PCFR.[26]

Ver tamién[editar | editar la fonte]

Referencies[editar | editar la fonte]

  1. ↑ Kuzio, 2014, p. 196.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 «Programa del PCFR (2008) (n'inglés)». kprf.ru.
  3. ↑ 3,0 3,1 Thousands pay respects to Stalin. BBC News. 6 de marzu de 2003. http://news.bbc.co.uk/1/hi/world/europe/2822029.stm. Consultáu'l 6 de xunu de 2008. 
  4. ↑ «Serviciu Federal de Rexistru de la Federación de Rusia». Consultáu'l 31 de marzu de 2017.
  5. ↑ American University (Washington, D.C.), y Moskovskiĭ gosudarstvennyĭ universitet im. M.V. Lomonosova. Demokratizatsiya: Diariu de la Democratización Post-Soviética, Volume 4. Washington, D.C.: Quality Press of the Southern Tier Inc, 1996. p. 174
  6. ↑ «Who Are You, Comrade Zyuganov?». Archiváu dende l'orixinal, el 23 d'avientu de 2009. Consultáu'l 31 de marzu de 2017.
  7. ↑ The Communist Party in Post-Soviet Russia, by Luke March.. Books.google.ru. Consultáu'l 19 de febreru de 2011.
  8. ↑ Russian politics and society - Google Books. Books.google.com. Consultáu'l 19 de febreru de 2011.
  9. ↑ Ziugánov, escoyíu líder de la Unión Popular Patriótica, El País, 8 d'agostu de 1996.
  10. ↑ Ethnic Nationalism in the Russian Federation por Anatoly M. Khazanov; Daedalus, Vol. 126, 1997
  11. ↑ Andrey Shabaev. «Российская многопартийность. Глава 5». Partinform.ru. Consultáu'l 19 de febreru de 2011.
  12. ↑ «??????????? ???? ????». Cprf.ru. Archiváu dende l'orixinal, el 23 de marzu de 2007. Consultáu'l 19 de febreru de 2011.
  13. ↑ Andrey Shabaev. «Партинформ. Материал последнего номера». Partinform.ru. Consultáu'l 19 de febreru de 2011.
  14. ↑ [1]
  15. ↑ Communists lay carnations for Stalin. AFP. 22 d'avientu de 2010. http://www.news.com.au/breaking-news/communists-lay-carnations-for-stalin/story-y6frfku0-1225974765203. Consultáu'l 21 d'avientu de 2010. 
  16. ↑ Error de cita: La etiqueta <ref> nun ye válida; nun se conseñó testu pa les referencies nomaes NYTCommunist
  17. ↑ [2], artículu de Wikipedia n'inglés "Russian legislative election, 2003"
  18. ↑ [3], artículu de Wikipedia "Eleiciones llexislatives de Rusia de 2007"
  19. ↑ [4], artículu de Wikipedia "Eleiciones llexislatives de Rusia de 2011"
  20. ↑ «Оренбургский Областной Комитет КПРФ» (rusu). Archiváu dende l'orixinal, el 28 d'agostu de 2009. Consultáu'l 5 de febreru de 2009.
  21. ↑ «Агентство Политических Новостей» (rusu). Consultáu'l 14 d'avientu de 2007.
  22. ↑ https://web.archive.org/web/20120129133614/http://english.ruvr.ru/2011/08/30/55400647.html (n'inglés)
  23. ↑ Russian fascism por Stephen Shenfield. p. 51
  24. ↑ Name: * (17 de xineru de 2001). «RUSSIA: Is there life for KPRF after Yeltsin? 17 de xineru de 2001 BY BORIS KAGARLITSKY». Greenleft.org.au. Archiváu dende l'orixinal, el 29 de xunu de 2012. Consultáu'l 19 de febreru de 2011.
  25. ↑ «THE SATURDAY PROFILE; A Different Kind of Brezhnev in the Making». The New York Times. 10 d'agostu de 2002. http://www.nytimes.com/2002/08/10/world/the-saturday-profile-a-different-kind-of-brezhnev-in-the-making.html?pagewanted=all. Consultáu'l 28 de marzu de 2010. 
  26. ↑ (en rusu) Как живут дети, внуки и правнуки брежневского Политбюро. 21 d'ochobre de 2004. http://kp.by/daily/23387/33219/. Consultáu'l 16 d'avientu de 2010. 

Bibliografía[editar | editar la fonte]

Enllaces esternos[editar | editar la fonte]




Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Partíu_Comunista_de_la_Federación_Rusa&oldid=4179718»