Palaciu de la Llexislatura de la Ciudá de Buenos Aires
| Palaciu de la Llexislatura de la Ciudá de Buenos Aires | |
|---|---|
| edificiu | |
 | |
| Llocalización | |
| País |  Arxentina |
| Ciudá |  Buenos Aires |
| Direición |
Avenida Presidente Julio Argentino Roca (es)  |
| Coordenaes | 34°36′34″S 58°22′28″W / 34.6094°S 58.3744°O |
  Palaciu de la Llexislatura de la Ciudá de Buenos Aires Palaciu de la Llexislatura de la Ciudá de Buenos Aires (Arxentina) | |
| Arquiteutura | |
| Estilu |
Beaux Arts (es) Neoclasicismu |
| Pisos | 5 |
| Patrimoniu | |
| Web oficial | |
 | |
El Palaciu de la Llexislatura de la Ciudá de Buenos Aires (tamién conocíu como Palaciu Ayerza) ye unu de los edificios más grandes y llamativos de la Ciudá de Buenos Aires. Inauguráu'l 3 d'ochobre de 1931, nél constituyóse, en 1943, la Secretaría de Trabayu y Previsión empobinada pol entós coronel Juan Domingo Perón. Por cuenta de esto en 1951 el Congresu de la Nación Arxentina declarar Monumentu Históricu; sicasí, en 1955 tal declaración foi derogada, y nuevamente declarada en 2011 por decretu presidencial. En 1946 foi sede del Ministeriu de Trabayu de la Nación, y ente 1947 y 1955 allugó a la Fundación Eva Perón.
En 1977, foi incluyíu nel Área de Proteición Histórica, y en 2000, el Códigu de Planiamientu Urbanu catalogar como Área de Proteición Histórica con nivel de proteición integral (APH 1).
Dende 1984 funciona nel edificiu allegante, que fuera orixinalmente la residencia particular de Victoria Aguirre, y que nesi momentu pertenecía a la socesión de Enriqueta Lynch, l'Edificiu Anexu de la Llexislatura de la Ciudá de Buenos Aires.[1]
Historia[editar | editar la fonte]
En 1917 el conceyal socialista Alfredo Spinetto plantegó formalmente la necesidá d'edificar una sede propia pal Conceyu Deliberante. Dos años dempués, siendo presidente del cuerpu Saturnino J. García Añero n'exerciciu provisional de la Intendencia Municipal, unvió un proyeutu postulando'l treslláu del Poder Executivu juntamente col Conceyu Deliberante a una mazana frente a la Plaza Once de Setiembre, reflotando la idea qu'afalara en 1911 l'Intendente Joaquín de Anchorena.
El Presidente de la Nación Hipólito Yrigoyen el 4 d'avientu nomó Intendente de la Ciudá a José Luis Cantilo y el temariu de convocatoria a Sesiones Estraordinaries incluyía l'allugamientu del nuevu palaciu Municipal. Sicasí, les propuestes de llocalización nun espolletaron y la tema nun se definía, pos a mediaos de 1921 los conceyales Spinetto, Villarreal y González Maseda aportunen y con despachu de la comisión d'Obres Públiques y Seguridá sanciónase una Ordenanza que dispunxo la confección de los planos y eleición del terrén. Daquella atopamos qu'otru de los llugares pretendíos yera la esquina de Corrientes y Carlos Pellegrini. Al añu siguiente l'Intendente Juan B. Barnetche unvió al Conceyu Deliberante planos y presupuestu relativos al nuevu edificiu, sicasí García Añero repitió la so aspiración de construyir na superficie entendida ente les cais Rivadavia, Jujuy, Victoria y Catamarca. Con cuenta de añu foi asignada una partida presupuestaria específica pa edificar la sede propia.
En 1923 concretóse un nuevu reclamu formal al Poder Executivu Nacional por que reintegrase a la Ciudá l'inmueble del Archivu Xeneral de la Nación, y hubo un intentu de recuperar les propiedaes de la comuña en cai Maipú N° 124-148. Nesi añu tamién se constituyó una Comisión Especial pro-edificiu integrada por conceyales representativos de los sectores políticos de la dómina que funcionó, con avatares, hasta'l cumplimientu del so cometíu en 1931. N'agostu finalmente llógrase'l terrén de 2.883 m² entendíu ente l'Avenida Presidente Xunetu Arxentín Roca y les cais Chacabuco y Alsina. Un decretu autoriza'l concursu de planos, proyeutu, premios y l'apertura d'una cuenta especial nel Bancu Municipal de Préstamos pa depósitu de partíes presupuestaries añales de gastos de l'alministración con esi fin. Al añu siguiente l'Intendente Dr. Carlos M. Noel realiza xestiones ante direutivu del Bancu de la Nación Arxentina y el Bancu Hipotecariu Nacional que dexen definir la llocalización de la nueva sede parllamentaria na superficie de 2.781 m² conformada pela Avenida Presidente Xunetu Arxentín Roca y les cais Perú y Victoria onde a última hora, se realizó l'allugamientu.
Efeutivamente el terrén atopar ente tres arteries importantes del cascu históricu de la Ciudá: l'Avenida Presidente Xunetu Arxentín Roca llamada asina en memoria de quien fora mientres dos periodos – 1880 a 1888 y 1898 a 1904 - presidente constitucional arxentín; antes del añu 1914 denominábase Diagonal Sur, la cai Perú, nomada asina dende 1857 n'homenaxe a la república americana independizada pol xeneral arxentín José de San Martín (antes llamóse Santísima Trinidá, depués Unquera, San José, De Perú y Representantes) y la tercera Hipólito Yrigoyen, denomada asina dende l'añu 1946 n'homenaxe al líder de la Unión Cívica Radical que resultara electu Presidente de la Nación tamién en dos oportunidad, 1916 y 1928. En tiempos de la colonia llamóse Cabildru, depués Villota y más tarde Victoria. La cortil foi incluyíu na primera delimitación del ejido urbanu efeutuada en 1580 por Juan de Garay.
Construcción[editar | editar la fonte]
.jpg)
L'edificiu foi previstu por que fuera sede del Conceyu Deliberante por esto hasta qu'en 1995 foi redenominado Palaciu de la Llexislatura de la Ciudá de Buenos Aires conocióse-y y entá se-y llama como'l Conceyu Deliberante».
En 1925 fíxose'l llamáu a concursu públicu de proyeutos y el 29 d'avientu resultó escoyíu'l que diseñó l'arquiteutu Héctor Ayerza a quien-y foi asignada la Direición de la Obra. Otru arquiteutu participante nel concursu foi'l francés Edouard Le Monnier, que la so propuesta presentada ye idéntica al edificiu de Ayerza, y dellos investigadores sostienen que polo tanto tamién ye autor del Palaciu.[2][3]
La idea respuende a un procesu de modernización qu'empezó a implementase a fines del sieglu XIX sol control y ordenamientu de l'alministración pública que tresformó urbanísticamente la redolada de la Plaza de Mayu acutar a los grandes edificios públicos, bancos ya importantes cases comerciales. Tamién a una concepción xeneralizada na dómina, pos les llinies del academicismu francés predominaben nel llinguaxe formal de l'arquiteutura oficial. Francia yera'l paradigma del modelu de nación deseyáu nesos años pola clase dirigencial. Anque n'Europa la belle époque concluyera en 1914 cola Primer Guerra Mundial, n'Arxentina entá se calteníen los sos ecos, reforzaos nos años 1920 pol art deco.
Ayerza estudiara na Facultá d'Arquiteutura de la Universidá de Buenos Aires de la que egresó en 1916, perfeccionándose en París. Recibió influencies, ente otres del prestixosu arquiteutu francés Edouard Le Monnier – diseñador ente otres obres del Palacio Fernández Anchorena, actual Nunciatura Apostólica y el Yatch Club Arxentín - que'l so estilu signó la concepción del proyeutu ganador. Nun escapa a ello ciertu eclecticismu cosmopolita evidenciado na adopción d'elementos representativos de diverses tradiciones arquiteutóniques, por casu la so carauterística torre campanil que recuerda a los belforts, torres cíviques o beffrois flamencos. Como parte de l'ayalga bibliográfica del Palaciu Llexislativu caltiénse un álbum con más d'un centenar de fotografíes iguáu por Ayerza qu'amuesa'l procesu constructivu ente 1926 y 1931. Nun yera ésta una novedá pal mozu arquiteutu, anque sí la oportunidá d'executar la so obra maestra. Dende 1920 fuéren-y encargaos a Ayerza proyeutos pa edificios na Ciudá, ente los executaos atópense'l de callar Llamargues 829/43 – que concluyó dos meses primero que'l Palaciu Llexislativu - y el de les Aveníes Callao y Alvear. El miércoles 10 de payares de 1926 na Presidencia del Conceyu Deliberante dar# en l'apertura de los sobres coles propuestes presentaes poles empreses constructores.
La piedra fundamental foi asitiada nel marcu del Primer Congresu de Municipalidaes de la República Arxentina, el 18 de payares de 1926. Del actu participaron el Presidente de la Nación, Dr. Marcelo Torcuato de Alvear – fíu de quien fuera primer Intendente de la Ciudá -; en representación del Intendente Municipal Dr. Noel, facer el Dr. Emilio Ravignani, y el Presidente del Conceyu Deliberante, Dr. Horacio Cascu, ente otres autoridaes. Pa la ocasión acuñóse una plaqueta conmemorativa. Na sesión del 14 d'avientu aprobóse sobre tables l'axudicación a la empresa constructora Luis Falcone qu'empezó la obra'l 19 de setiembre de 1927. Los trabayos, ente otros motivos, enllargar por cambeos nos planos orixinales –inclusión del sosuelu, alteraciones na planta baxa y nos cimientos-; mientres les escavaciones apaecieron túneles y pozos soterraños de la dómina colonial qu'escurríos polos xesuites comunicaben la Mazana de les Lluces col Cabildru; amás, hubo diferencies d'interpretación contractual qu'obligaron a una instancia d'arbitraxe a cargu del inxenieru Sebastián Ghigliazza. En 1929, pola Ordenanza N° 3647 destinóse la superficie de 3.116 m², entendida ente l'Avenida Presidente Xunetu Arxentín Roca y calle Perú y Victoria, por que fuera construyida la sede llexislativa.
Inauguración[editar | editar la fonte]
El palaciu inauguró'l sábadu 3 d'ochobre de 1931 al mediudía. Contradictoriamente, el cuerpu deliberativo de la ciudá nun taba en funciones porque'l 6 de setiembre del añu anterior produxérase una interrupción institucional por un golpe militar encabezáu por José Félix Uriburu. De manera que l'austeru actu oficial foi presidíu pol Intendente Municipal designáu pol gobiernu, José Guerrico, integrante de la Comisión Especial encargada de la construcción del edificiu, en presencia del Ministru del Interior de la Nación Octavio Pico. Y a otru día realizóse una campanuda fiesta na que participó'l titular del Poder Executivu de la Nación. Les actividaes llexislatives na Mazana de les Lluces concluyeron el 16, col reintegro al Gobiernu Provisional de la Nación d'esi espaciu que pasaría a ser utilizáu poles Facultaes de Ciencies Exactes, Físiques y Naturales de la Universidá de Buenos Aires. El 10 de xineru de 1932 realizóse la eleición de 30 conceyales municipales. Convocada pol Gobiernu provisional de la Nación qu'a otru día terminaba les sos funciones, el 19 de febreru concretó la Sesión especial d'Instalación presidida pol conceyal de mayor edá, Agustín Carbone, del Partíu Socialista Independiente. El 1 de marzu del mesmu añu tuvo llugar la primer Sesión Ordinaria so la presidencia del conceyal Andrés Xusto perteneciente al bloque del Partíu Socialista. Estos actos formalizaron la inauguración funcional del flamante Palaciu Llexislativu.[3]
La sede en democracia[editar | editar la fonte]
La Sede Llexislativa, recuperáu'l funcionamientu de les instituciones democrátiques, nel añu 1984 ampliáronse les instalaciones que respondíen al proyeutu orixinal del arquiteutu Héctor Ayerza, cola incorporación del edificiu amiesto allugáu n'Avenida Presidente Roca y Hipólito Yrigoyen. Diez años dempués, cola reforma de la Constitución Nacional, la Ciudá de Buenos Aires pasó a tener un réxime de gobiernu autónomu con facultaes propies de llexislación y xurisdicción.
En 1996, al eslleise definitivamente'l Conceyu Deliberante cola consagración constitucional de l'autonomía de la Ciudá de Buenos Aires, l'edificiu foi destináu a sede de la Llexislatura. Por esa razón remocicar integralmente considerando que se topa entendíu nel Área de Proteición Histórica, en grau d'intervención 1, ye dicir dientro d'una zona, espaciu o conxuntu urbanu que tien carauterístiques particulares nes que se reconoz a un legáu del pasáu non necesariamente remotu y con influencies de variáu orixe. El refaimientu efeutuar ente xunetu de 1998 y marzu de 1999, punxo en valor y articuló l'edificiu amiesto al palaciu, sicasí dellos trabayos quedaron pendientes.
Actualidá[editar | editar la fonte]
Cola sanción de la llei N° 1444, en setiembre de 2004, los Diputaos de la Ciudá aprobaron el Plan d'Obres Complementaries de Remodelación y Puesta en valor del Palaciu Llexislativu. A esos efeutos, la llei creó una Comisión especial pa “entender na planificación, execución y alministración de tolos aspeutos relativos a les obres d'infraestructura que tienen de llevase alantre na mesma, xestionando la construcción de nueva infraestructura y recuperando y faciendo eficiente la esistente, en tou de conformidá colo dispuesto a propósito por Resolvimientu Nº 369/98.” La Comisión que ye responsable de l'alministración d'un fondu creáu especialmente por aciu la suscripción d'un contratu de fideicomiso con un bancu del sector públicu, ta compuesta por un Conseyu d'Alministración presidíu pol Secretariu Alministrativu de la Llexislatura y seis miembros, dos en representación del Poder Executivu y cuatro pol parllamentu. D'ella depende la Unidá Executora d'Obres.[4]
El 26 de setiembre de 2011, por aciu el Decretu 1495/11, la presidenta Cristina Fernández de Kirchner declaró al Palaciu de la Llexislatura como Monumentu Históricu Nacional (MHN), nel marcu del aniversariu 80 de la so inauguración.[5]
Descripción[editar | editar la fonte]
L'edificiu ta conformáu por un sosuelu, planta baxa, pisu principal, cuatro plantes y una torre central de 97 metros.
Asonsañando un detalle propiu del estilu neoclásicu Lluis XVI tien na so parte cimera, al nivel del cuartu pisu, una gran cornisa que conclúi nun áticu coronáu qu'en dos de los sos frentes tien un complexu artísticu de 26 estatues (Cariátides) que fueron creaes por autores arxentinos o estranxeros naturalizaos. Cada estatua foi dixebrada en dos partes ensamblables y simbolicen diversos aspeutos de la vida urbana:[6]
- Sobre la cai Perú, escontra Roca:
Navegación, Proteición a la Infancia, Orde Social, Vixilancia y Providencia, Poder y Derechu, Ciencies Médiques y Químiques, Comerciu (toes de Troiano Troiani) - Sobre Irigoyen escontra la interseición con Julio A. Roca:
Mercaos, Mataderos (de Juan Carlos Oliva Navarro). La Música y la Historia (Luis Perlotti). Arquiteutura (Torcuato Tasso). Atletismu y Pintura (Héctor Rocha). - Sobre Roca:
Progresu, Estética, Vulcano (Juan Bautista Leone). Ponderación, Calter (Roberto Juan Capuuro). Xusticia, Soterrañu (Pedro Tenti). Pomona, Arquiteutura, Edilicia, Industria. (Santiago Berna)
Son numberoses les obres d'arte que nél s'atopen, na so mayoría d'arxentinos, pero tamién d'otres nacionalidaes, especialmente la uruguaya, que ta representada por numberoses pintures nel mentáu salón Ciudá de Montevideo.
Los Salones[editar | editar la fonte]
- Salón Doráu
Refier al Salón de los Espeyos del Palaciu de Versalles en Francia. Llegar a él xubiendo pola Escalera d'Honor. Columnes con capiteles d'orde xónicu arrodien la so área central y sostienen una galería que forma, per mediu d'arcaes, un balcón sobre'l sector central. Destacar al fondu un palcu-bandexa d'honor col escudu Nacional qu'enfrenta al emblema Municipal, na otra punta. Ta allumáu por seis gatuñes de 45 veles y 14 arañes de diez lluces so galería. El salón ye utilizáu pa les Audiencies Públiques, receiciones y eventos. Nordiska Kompaniet SA ganó'l concursu pa realizar la decoración interior d'esti salón, diseñada pol mozu arquiteutu francés Paul Louis Marcel Groisil, egresado de la École Boulle y de la École des Arts Décoratifs de París, quien foi contratáu especialmente pa esti trabayu en Francia. Foi'l mesmu Paul Groisil quien supervisó la restauración que se fixo nel añu 1987 pol equipu empobináu nesi entós pol arquiteutu Carlos Moreno y la so collaboradora, l'arquiteuta Elizabeth Kries. Un datu interesáu sobre Groisil ye que, una vegada n'Arxentina, nunca volvió a Francia, siguiendo la so vida profesional nel país llatinoamericanu hasta'l so fallecimientu.[6]
-
Antigua semeya del Salón. -
Salón Doráu na actualidá. -
Salón Doráu na actualidá.
.jpg)
.jpg)
- Salón Montevideo
Ye'l hall d'accesu al Salón Conceyales. Recuerda a les xornaes comunales de Montevideo y Buenos Aires que se realizaben cada añu pa intercambiar idees sobre como ameyorar l'orde Municipal de dambes ciudaes. Suel ser utilizáu como salón pa conferencies. - Salón de los Pasos Perdíos o Presidente Perón
Esti salón sirve de receición y espera. La so parte central ta arrodiáu de columnes de mármol que formen una galería per mediu d'arcaes. - Salón San Martín
Tien una chimenea en mármol de Grecia color verde, con aplicaciones de fierro forxáu en relieve. Hai amás una filera de columnes en orde dóricu que sostién una galería. La enorme araña central tien 40 lluces en diversos planos reflectadas por caireles de cristal. Esti salón, al igual que'l Salón Doráu, foi diseñáu pol mesmu arquiteutu d'interiores francés Paul Groisil. Tamién foi restauráu pol mesmu equipu d'arquiteutos que trabayó nel Salón Doráu. - Salón Eva Perón
Atopar ente los despachos del Presidente y del Vicepresidente primeru de la Llexislatura. Ellí funcionó la Fundación Eva Perón que presidió María Eva Duarte de Perón mientres la presidencia del so maríu Juan Domingo Perón. Caltiénse'l so moblame y dalgunos de los oxetos personales qu'utilizó, como'l tinteru y el portapapeles. Hai amás dos bahiuts, estilu Lluis XIV, construyíos pol ebanista Tarris, col escudu municipal grabáu nes sos puertes. Dambos soporten dos xarrones de cristal de Baccarat y de bronce. Les sos parés tán recubiertes con boiseries de madera de carbayu. - Salón de Conceyales
La cortil d'esti salón, con forma d'hemiciclu, tien un artesanáu (boiserie) de nozal italianu y columnates de mármol de Grecia. El cielorraso ye abovedáu, con una gran claraboya central. - Salón Comedor d'Honor
En realidá nunca foi utilizáu como comedor. Tien arañes de cristal y muebles d'estilu Lluis XVI. - Sala d'esposiciones
Nel sosuelu recuperar dende 2007, un centru d'esposiciones y un muséu del patrimoniu de la Llexislatura.
La entrada suel ser llibre y gratuita.
La Biblioteca Esteban Echeverría[editar | editar la fonte]
.jpg)
Nel pisu principal atópase la Biblioteca que la so sala de llectura destacar poles sos boiseries y les sos llámpares del tipu arañes con munchos caireles. La biblioteca cunta con 35 000 exemplares que pueden ser consultaos pol públicu polo xeneral. La so orientación ye xurídicu-llexislativa. Puede aportase a los exemplares venceyaos a les temátiques de les Comisiones y sobre el desenvolvimientu urbanísticu, cultural y sociu-históricu de la ciudá. Pueden realizase consultes virtuales.[6]
La Biblioteca cunta con tres servicios qu'empresta o árees que la sofiten: Atención al públicu, Procesos Téunicos y Taller de restauración y preservación.
Hai una Sala de Llectura pa consulta de Llexisladores, autoridaes, personal de la Llexislatura y públicu polo xeneral. Serviciu d'Enllaz Llexislativu que dexa'l siguimientu de la información solicitada y la busca de la mesma n'otros archivos en casu de que nun se cunte col material n'a biblioteca.
Destácase una coleición de volumes antiguos que s'atopa na Biblioteca Ayalga. Son más de 2.000 llibros (dellos dixitalizaos) publicaos dende'l sieglu XVII al sieglu XIX. Dalgunes d'elles son la Llexislación Antigua de los Reis Godos d'España, Les Lleis d'Indies, Alcuerdos del Escastáu Cabildru de Buenos Aires, Los Planos más Antiguos de Buenos Aires y l'Álbum Fotográficu del Centenariu de la Revolución de Mayu.
Esiste un archivu gráficu audiovisual sobre la documentación rellacionada cola presencia d'Eva Perón nel Palaciu y de les instituciones qu'executaron les polítiques sociales ente 1943 y 1955.
El "Archivo Tango" tien más de 250 partitures, llibros y folletos sobre esta música.
En xunu de 2012 unos 13 000 llibros (nengunu d'ellos pertenecíen a la coleición d'incunables) resultaron estropiaos pel agua proveniente d'una perda del pisu cimeru que provocó filtraciones dende'l techu pola boisserie qu'anubre les parés de la sala y el anegamiento del pisu de parqué. El fechu nun foi afayáu al intre pos asocedió mientres una fin de selmana.[7] Gracies a la cooperación de téunicos de la Universidá de Buenos Aires (UBA), de la Universidá del Muséu Social Arxentín (UMSA) y de la Escuela Téunica Otto Krause pudieron realizase los arreglos y restauraciones. Aprovechóse amás p'ameyorar les instalaciones llétriques ya incorporar sensores y detectores aptos pa prevenir accidentes. De los 33.210 exemplares que tuvieron de ser camudaos (2000 quedaron nel so llugar) 5112 fueren algamaos pel agua direutamente. D'ellos, 3462 fueron ensugaos y devueltos a los estantes. 100 llibros resultaron irrecuperables, pero informóse que seríen repuestos.[8]
La Hemeroteca José Hernández[editar | editar la fonte]
La hemeroteca tien patrimoniu informativu, cultural y históricu compuestu por coleición de publicaciones periódiques de distribución nacional que daten de 1870.
Cuenta cola coleición de periódicos microfilmeados del diariu L'Arxentina, qu'arrinca en 1902 y llega hasta 1947 (completa y única en Suramérica). Tamién cunta coles coleiciones del diariu La Nación (dende 1870 a 1995), del diariu La Prensa (1892 - 1995) y del diariu La Razón (la más completa qu'esiste) dende 1906 hasta 1987. Otres son La Opinión (1971-1979); Tiempu Arxentín (1982-1986); Ámbitu Financieru (dende 1990); Páxina 12 (dende 1987); El Cronista (dende 1968); dos años del diariu Democracia (1953-1954); Corréu de la Tarde (1958-1959); el curtiu periodu del vespertín La Tarde (1976); Extra (1990-1992) y Nuevu Sur (1989-1990).
Pueden topase les revistes enllibraes: Mercáu; Noticies; La Maga; El Periodista; Extra; La Opinión; Dinamis; Humor ; Revista XXIII y les sos antecesores, XXII y XXI de la mesma editorial, Tres puntos; Páxina 30; La Selmana; Siete Díes; Leoplán; y Xente ente otres.
Tamién cunta con carpetes que contienen información periodística de temes como: "Atentaos Embaxada d'Israel y AMIA", Güeles de Plaza de Mayu, "Reserva Ecolóxica" etc.
La Torre y el Carrillón[editar | editar la fonte]
La espectacular torre de más de 95 metros d'altor ye d'un estilu que recuerda a les beffroi de Flandes teniendo un reló comandu de melodía Westminster, con un carrillón de cinco campanes que los sos nomes son: La Santa María, La Pinta, La Neña, La Porteña y; la más grande con 1800 kg de pesu, L'Arxentina. Los cuatro cuadrantes tienen un diámetru de cuatro metros cincuenta. El reló tien un sistema que controla la marcha d'otros 80 relós distribuyíos nel restu del edificiu y ye consideráu'l más altu de la ciudá de Buenos Aires.[9][6]
Puede reparase amás un carillón alemán que tien 30 campanes qu'en xunto pesen 27 350 quilos (la mayor supera les 4 tonelaes), y que cuando s'inauguró yera'l más grande de Suramérica.[10][6]
Les campanes caltiénense suspendíes, en forma fixa, d'un armazón de fierro de 11 m d'altor y 18 tn de pesu. Una pianola de madera fino que brinda 30 notes musicales dexa executar cualquier melodía a mano por aciu un tecláu o por aciu un dispositivu de rollos furaos conectáu al reló que dexa asina tañir les campanes n'hores determinaes.[6]
Foi tocáu en situaciones especiales, como en 1933 cuando reprodució la marcha aciaga al realizase les exequias del ex intendente José Guerrico, y que foi veláu na Llexislatura.
En 1998 el carillón foi reparáu xunto col restu del edificiu.
Referencies[editar | editar la fonte]
- ↑ Acta de la 14ª Sesión Ordinaria de la Llexislatura de la Ciudá de Buenos Aires (12 de xunu de 2008) Sitio web de Diana Maffía
- ↑ CEDODAL; Le Monnier. Arquiteutura Francesa na Arxentina Cedodal, Universidá d'Alcalá de Henares. España, 2001
- ↑ 3,0 3,1 «El Palaciu Llexislativu, historia y arquiteutura esquisites». Diariu La Razón. Llexislatura Porteña: p. 4. 28 de setiembre de 2012.
- ↑ Historia Oficial del Palaciu Llexislativu (http://www.legislatura.gov.ar/documento/prensa/palaciolegislativo.pdf)
- ↑ El Palaciu Llexislativu cumple 80 años y declarar Monumentu Históricu Diariu Clarín, 28/09/2011
- ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 6,5 (1981) «IV Gobiernu Municipal», Institutu Históricu de la Ciudá de Buenos Aires: Manual informativu de la Ciudá de Buenos Aires (en castellanu). Municipalidá de la Ciudá de Buenos Aires, páx. 213.
- ↑ biblioteca-de-la llexislatura anubrióse la biblioteca de la Llexislatura, por Angeles Capo Diariu La Nación, 13/06/2012
- ↑ [1] Editorial del Diariu La Nación 24/072012
- ↑ Tres 20 años, volvió funcionar el tercer reló más altu de la Ciudá, Por: Pablo Novillo Diariu Clarín. 25/10/2007
- ↑ Diego M. Zigiotto (2008). Los mil y un intereses de Buenos Aires. Grupu Norma. ISBN 978-987-545-483-5.
Bibliografía[editar | editar la fonte]
- Nani A. Incollá (Idea, Coordinación Xeneral y Direición Editorial). Guía Patrimoniu Cultural de Buenos Aires. Direición Xeneral de Patrimoniu.
- "Un 19 d'agostu...", Diariu Clarín, 19/08/95.
- Folletos emitíos por cuenta de una esposición sobre la construcción del Palaciu Llexislativu nel sosuelu del mesmu (2008).
Enllaces esternos[editar | editar la fonte]
Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Palaciu de la Llexislatura de la Ciudá de Buenos Aires.- Páxina web de la Llexislatura de la Ciudá de Buenos Aires
- Fueya de datos en Towerclocks.org
| Control d'autoridaes |
|
|---|
Datos: Q4833194- Multimedia: Palacio de la Legislatura de Buenos Aires