Palaciu de Mon

Palaciu de Mon
	palaciu
Llocalización
País	España
Autonomía	Principáu d'Asturies
Provincia	provincia d'Asturies
Conceyu	Samartín d'Ozcos
Coordenaes	43°16′11″N 6°54′55″W / 43.26968°N 6.91521°O
	Palaciu de Mon Palaciu de Mon (Asturies)
Arquiteutura
Estilu	barrocu
Patrimoniu

El palaciu de Mon asitiáu nel conceyu de Samartín d'Ozcos (Asturies) ye un conxuntu palaciegu del sieglu XVIII, venceyáu al estilu barrocu asturianu d'influencia gallega, anque los oríxenes del palaciu pueden remontase a los sieglos XVI o XVII, cuando constrúyese'l torruxón asitiáu nel sureste del conxuntu.

Descripción[editar | editar la fonte]

El palaciu de Mon ye un palaciu de planta irregular, estructuráu alrodiu un patiu central. La fachada principal, orientada al sur, presenta un cuerpu central de menor altor, ente dos torruxones de planta cuadrada. El torruxón de la drecha, orientada al sureste, ta construida a basa de mampuestu y perfái'l nucleu orixinariu del palaciu, datáu probablemente del sieglu XVI, mentantu que'l restu l'edificiu, allevantáu a finales del sieglu XVII o XVIII, foi construíu con sillares.

La parte más valoratible ye'l cuerpu central, onde afáyase la entrada principal flanqueada per ventanes adintelaes. Nel pisu superior de la fachada principal hai un voladizu con balaustraes de fierru forxáu y dos grandes escudos d'armes. Nel primer de'ellos, partíu, nel cuartelu de la drecha, les armes de la casa de Valledor, na bordura " La casa de Valledor es antigua y de gran valor, cavalleros de este apellido, no le pongais en olvido"; nel cuartelu de la izquierda les armes de la casa d'Ibias, na bordura "Ibias Ibias, Dios me ayude". Nel segundu, tamién partíu, nel cuartelu de la drecha, les armes de la casa de Mon, na bordura "Estas armas y blasón son de la casa de Mon, como fuerte las gané y así las defenderé"; y nel cuartelu de la izquierda les armes de la casa de Velarde, na bordura "Velarde que la sierpe mató con la infanta se casó". Na fachada posterior, sobre la puerta, una llabra más pequeña coles armes de Mon. Les teyes son de pizarra, como ye vezu na fastera, a dos y a cuatro vertientes.

L'esplendor del palaciu foi a finales del sieglu XVIII. Na dómina de la saga de los cuatro hermanos Mon, fíos del señor del mayoralgu Fernando Manuel Mon y Valledor casáu con María Francisca Velarde Prada Malleza y Cienfuegos: Arias Mon y Velarde (1740-1811) aportó ser gobernador interín del Conseyu de Castiella; José Antonio Mon y Velarde (1742-1818) foi miembru del Conseyu de Castiella y conde del Pinar por so casamientu con Isabel María de la Concepción del Hierro y Alós; Juan Antonio Mon y Velarde (1747-1791) foi funcionariu n'Indies, xuez y visitador de la provincia d' Antioquia nel virreinatu de Nueva Granada y presidente de l'Audiencia de Quito; finalmente, Romualdo Mon y Velarde (1749-1819) foi arzobispu de Zaragoza y, más llueu, de Sevilla. Participaron del movimientu ilustráu con so pariente Xovellanos y formaron parte de tou esti moviemientu políticu ya intelectual, sobre tou nes Sociedaes d'Amigos del País.

Bibliografía[editar | editar la fonte]

El conteníu d'esti artículu amiesta material de la declaración del Bien d'Interés Cultural publicáu nel BOE Nº 191 el 11 d'agostu de 2006, que s'alcuentra nel dominiu públicu arriendes a lo dimpuestu nel artículu 13 de la Llei de Propiedá Inteleutual española (castellán).
Alvárez Castrillon, José A., La Casa de Mon. Memoria de un linaje (ss.XV-XIX), Universidad de Oviedo, 2017.

Referencies[editar | editar la fonte]

Enllaces esternos[editar | editar la fonte]