Palaciu d'Iviernu

Palaciu d'Iviernu
	palaciu
Llocalización
País	Rusia
Ciudaes federales	San Petersburgu
Municipal okrug of Saint Petersburg (en)	Dvortsovy Municipal Okrug (en)
Coordenaes	59°56′25″N 30°18′50″E / 59.9403°N 30.3139°E
	Palaciu d'Iviernu Palaciu d'Iviernu (Rusia)
Historia y usu
Apertura	1754
Comisariu	Pedru'l Grande
Usu	residencia oficial
Usuariu	Muséu del Hermitage
Arquiteutura
Arquiteutu/a	Francesco Bartolomeo Rastrelli (es)
Estilu	Barroco isabelino (es)
Patrimoniu
	Web oficial

El Palaciu d'Iviernu (rusu: Зимний дворец) que s'atopa en San Petersburgu, Rusia, foi ente 1732 y 1917, la residencia oficial de los zares de Rusia. Anguaño ye la sede del Muséu del Hermitage.

Allugamientu

Atopar ente l'avenida Dvortsóvaya Náberezhnaya que bordia'l ríu Nevá y la Plaza del Palaciu, cerca del sitiu nel cual atopábase allugáu'l Palaciu d'Iviernu primixeniu de Pedro El Grande; el Palaciu d'Iviernu actual ye'l cuartu que se construyó y que sufrió continues remodelaciones ente fines de 1750 y 1837, cuando foi seriamente estropiáu por una quema siendo reconstruyíu de forma inmediata.^[1] L'ataque al palaciu en 1917 convertir nun iconu de la revolución rusa.

Diseñu

El palaciu foi construyíu nuna escala monumental que'l so oxetivu yera ser el reflexu del grandor y el poder de la Rusia Imperial. Dende'l palaciu, el zar y autócrata de toles rusias gobernaba sobre un territoriu de 22.400.000 km² (casi 1/6 de la superficie continental terrestre) y sobre 176,4 millones de persones. Ye'l productu del diseñu de numberosos arquiteutos, ente los que se destacar el trabayu de Bartolomeo Rastrelli, no que se denominó l'estilu barrocu isabelín (pola dómina del reináu de Sabela I de Rusia); el palaciu verde y blancu tien la forma d'un rectángulu allargáu. El palaciu tien 1.786 puertes, 1.945 ventanes, 1.500 habitaciones y 117 escaleres. El so fachada principal mide 150 m de llargor y 30 m d'altor. La reconstrucción de 1837 nun modificar l'apariencia esterior, pero se rediseñaron grandes sectores del so interior nuna variedá d'estilos y gustos, polo cual el palaciu ye descritu como "un palaciu del sieglu XIX inspiráu nun modelu d'estilu rococó."^[2]

En 1905, el palaciu foi l'escenariu de la masacre del Domingo sangrientu, anque pa esta fecha la familia imperial yá optara por afitar la so residencia nel Palaciu d'Alejandro que s'atopa más retiráu y más seguru en Tsárskoye Seló, y namái tornaba al Palaciu d'Iviernu pa ocasiones bien especiales o de naturaleza formal. Tres la Revolución de febreru de 1917, mientres un curtiu tiempu'l palaciu foi la sede del Gobiernu Provisional Rusu, lideráu por Alexander Kerensky. Darréu esi mesmu añu, el palaciu foi atacáu por un grupu de soldaos y marineros del exércitu coloráu— no que foi un momentu definitoriu na nacencia del estáu soviéticu.

La hestoria del Palaciu d'Iviernu ta bien rellacionada cola del Muséu del Hermitage, unu de los más importantes del mundu. Les obres d'arte usaes pa la so decoración, tres munchos avatares históricos, son les bases del les coleiciones del muséu. Asina mesmu'l palaciu ye'l principal edificiu, xunto a otros, del complexu que lu formen.

Referencies

↑ Esisten ciertes diferencies al respective de la cantidá de Palacios d'Iviernu. La mayoría de les referencies utilizaes na confección d'esti artículu identifiquen al palaciu actual como'l cuartu. La llista entiende: Trezzini, 1711 (I); Mattarnovy, 1721 (II); Trezzini, 1727 (III) y Rastrelli, 1732 (IV). Polo tanto d'acordies cola mayoría y porque caúna d'estos cuatro versiones yeren caúna d'elles "palacios" esencialmente distintos del so predecesor sicasí de cambeos o recreaciones, este ye'l númberu que s'utiliza equí. Sicasí, otres fontes consideren a la cabaña de madera de Pedro'l Grande como'l primer palaciu, ente qu'otros nun consideren la reconstrucción de Trezzini en 1727 y otros cunten a la reconstrucción de 1837 como'l quintu Palaciu d'Iviernu. Una fonte (non utilizada equí) inclúi na cuenta a una estructura de madera temporaria construyida p'allugar a la corte mientres el periodu de construcción del palaciu actual.
↑ Budberg, p. 200

Bibliografía

Budberg, Moura (1969). Great Palaces (The Winter Palace. Pages 194–201). Londres: Hamlyn Publishing Group Ltd. ISBN 0600 01682 X.

Cowles, Virginia (1971). The Romanovs. Londres: William Collins,Sons & Company Ltd. ISBN 0 00 211724 10.

de Custine, Marquis (1854). Russia (Abridged from the French). Londres: Longman, Brown, Green and Longmans.
Esploraciones en San Petersburgu Consultáu'l 15 d'avientu de 2011. Publicáu en 1996–2005 interKnowledge Corp
How the Bolsheviks took the Winter Palace (n'inglés) Consultáu'l 15 d'avientu de 2011. Publicáu por The Guardian.

Hughes, Lindsey (1998). Russia in the Age of Peter the Great. New Haven, Connecticut: Yale University Press. ISBN 0300075397.

(1926). A History of Russia (transl. C J Hogarth). Londres: Dent.

King, Greg (2006). The Court of the Last Tsar. John Wiley & Sons. ISBN 0-471-72763-7.

Kurth, Peter (1995). Tsar: The Lost World of Nicholas and Alexandra. Londres: Little, Brown and Company (UK) Ltd. ISBN 0-316-50787-3.

Andrei Maylunas, Sergei Mironenko (1996). A Lifelong Passion. Londres: Orian Publishing Group Ltd. ISBN 0 297 81520 2.

Norman, Geraldine (1998). The Hermitage: The Biography of a Great Museum. Nueva York: Fromm International Publishing. ISBN 0-88064-190-8.
The Great War (enllaz rotu disponible n'Internet Archive; ver l'historial y la última versión). by Orlando Figes, Cambridge University. Consultáu'l 15 d'avientu de 2011.

Massie, K. Robert. Nicholas and Alexandra. Atheneum. New York. 1967.

Radziwill, Princess Catherine (1931). Nicholas II, The Last of the Czars. Londres: Cassell.
The Russian Revolution A Gallery Of Photos Archiváu 2010-04-17 en Wayback Machine Consultáu'l 15 d'avientu de 2011. Publicáu por Oksanas's Ltd. 2006.
Valse des fleurs by Sacheveral Sitwell] Consultáu'l 15 d'avientu de 2011.
The State Hermitage Museum Consultáu'l 15 d'avientu de 2011. Publicáu por The State Hermitage Museum.

Mackenzie Stuart, Amanda (2005). Consuelo and Alva. Harper Collins. ISBN 0007216874.

Petrakova, A Russian Antique Publicáu'l 3 d'ochobre de 2001. Consultáu'l 15 d'avientu de 2011.

Stuart, D. (1982). Dear Duchess: Millicent, Duchess of Sutherland (1867–1955).. Londres: Victor Gollancz Ltd.. ISBN 0575030208.
St Petersburg: Swiss Architecture on the Nieva (Domenico Trezzini 1727) Archiváu 2008-12-16 en Wayback Machine Publicáu por Presence Switzerland, Berna, Suiza. Consultáu'l 11 de payares de 2008

Vorres, Ian. The Last Grand Duchess, Londres, Finedawn Publishers, 1985 (tapa dura)

Ver tamién

Muséu del Hermitage usu actual del edificiu del Palaciu d'Iviernu *

Palaciu d'Alejandro

Palaciu de Catalina

Enllaces esternos

[1] Esisten ciertes diferencies al respective de la cantidá de Palacios d'Iviernu. La mayoría de les referencies utilizaes na confección d'esti artículu identifiquen al palaciu actual como'l cuartu. La llista entiende: Trezzini, 1711 (I); Mattarnovy, 1721 (II); Trezzini, 1727 (III) y Rastrelli, 1732 (IV). Polo tanto d'acordies cola mayoría y porque caúna d'estos cuatro versiones yeren caúna d'elles "palacios" esencialmente distintos del so predecesor sicasí de cambeos o recreaciones, este ye'l númberu que s'utiliza equí. Sicasí, otres fontes consideren a la cabaña de madera de Pedro'l Grande como'l primer palaciu, ente qu'otros nun consideren la reconstrucción de Trezzini en 1727 y otros cunten a la reconstrucción de 1837 como'l quintu Palaciu d'Iviernu. Una fonte (non utilizada equí) inclúi na cuenta a una estructura de madera temporaria construyida p'allugar a la corte mientres el periodu de construcción del palaciu actual.

[Budberg,_p.200-2] Budberg, p. 200

[1]

[2]