Nomenclatura IUPAC
| Nomenclatura IUPAC | |
|---|---|
| Nomenclatura química | |
 |
La Nomenclatura IUPAC ye un sistema de nomenclatura de compuestos químicos y de descripción de la ciencia y de la química polo xeneral.
Les regles pa nomar compuestos orgánicos ya inorgánicos tán conteníes en dos publicaciones, conocíes como'l Llibru Azul y el Llibru Coloráu, respeutivamente. Una tercer publicación, conocida como'l Llibru Verde, describe los encamientos pal usu de símbolos pa cantidaes físiques (n'asociación cola IUPAP), ente que'l cuartu, el Llibru Doráu, contién les definiciones d'un gran númberu de términos téunicos usaos en química. Una compilación similar esiste pa la bioquímica (n'asociación col IUBMB), el analís químicu y la química macromolecular. Estos llibros tán complementaos por unes curties encamientos pa circunstancies específiques les cualos son publicaes de xemes en cuando na Revista de Química Pura y Aplicada.
Oxetivos de la nomenclatura química[editar | editar la fonte]
La función principal de la nomenclatura química ye asegurar que la persona qu'oya o llea un nome químicu non albergue nenguna dulda sobre'l compuestu químicu en cuestión, esto ye, cada nome tendría de referise a una sola sustancia. Considérase menos importante asegurar que cada sustancia tenga un solu nome, anque'l númberu de nomes aceptables ye llindáu.
Ye tamién preferible qu'un nome traiga daqué d'información sobre la estructura o la química d'un componente. Los númberos CAS formen un exemplu estremu de nome que nun tomen en cuenta estos encamientos: cada unu referir a un componente en particular pero nun contién información de la estructura.
Historia[editar | editar la fonte]
La nomenclatura empezó probablemente validaes hasta ciertu puntu, ye notable que'l primer sistema “modernu” de la nomenclatura química apaeciera coles mesmes que la distinción de Lavoisier ente elementos químicos y compuestos químicos, a principios del sieglu XVIII, na so obra Tratáu elemental de química.
El químicu francés Louis-Bernard Guyton de Morveau publicó los sos encamientos en 1782,[1] esperando que'l so métodu constante de denominación” “ayudaría a la intelixencia y relevaría la memoria”. El sistema foi refináu en collaboración con Berthollet, Antoine François de Fourcroy y Lavoisier, y promovíu pol postreru nun llibru de testos que sobreviviría de llargu dempués de la so muerte.
En 1913 establecióse una comisión del Conseyu de l'Asociación Internacional de Sociedaes Químiques, pero'l so trabayu foi atayáu pola Primer Guerra Mundial. Dempués de la guerra, la xera pasó a l'acabante formar Unión Internacional de Química Pura y Aplicada, que designó comisiones pa la nomenclatura inorgánica, orgánica y bioquímica en 1921 y sigue hasta los nuesos díes.
Referencies[editar | editar la fonte]
- ↑ Guyton de Morveau, L. B. (1782). J. Phys. 19, 310.
Bibliografía[editar | editar la fonte]
- Nomenclature of Organic Chemistry, Oxford:Pergamon Press, 1979; A Guide to IUPAC Nomenclature of Organic Compounds, Recommendations 1993, Oxford:Blackwell Scientific Publications, 1993. (ISBN 3-540-41138-0)
- Nomenclature of Inorganic Chemistry, Recommendations 1990, Oxford:Blackwell Scientific Publications. (1990) (ISBN 0-85404-487-6, 2nd ed)
- Quantities, Units and Symbols in Physical Chemistry (2nd Edn.), Oxford:Blackwell Scientific Publications. (1993)
- Compendium of Chemical Terminology, IUPAC Recommendations (2nd Edn.), Oxford:Blackwell Scientific Publications. (1997)
- Biochemical Nomenclature and Related Documents, London:Portland Press, 1992.
- Compendium of Analytical Nomenclature, Definitive Rules 1997 (3rd Edn.), Oxford:Blackwell Scientific Publications, 1998.
- Compendium of Macromolecular Nomenclature, Oxford:Blackwell Scientific Publications, 1991.
- Guyton de Morveau, L. B.; Lavoisier, A. L.; Berthollet, C. L.; de Fourcroy, A. F. (1787). Méthode de Nomenclature Chimique, Paris.
- Lavoisier, A. L. (1801). Traité Elémentaire de Chimie (3y edn.), Paris:Deterville.
- Berzelius, J. J. (1811). J. Phys. 73, 248.
- Bull. Soc. Chim. (Paris) 3(7), xiii. (1892)
