Nobatia
| ||||
|---|---|---|---|---|
| estáu desapaecíu | ||||
| Alministración | ||||
| Capital |
Faras (es)  | |||
| Forma de gobiernu | Monarquía | |||
| Relixón oficial | cristianismu | |||
| Xeografía | ||||
| Coordenaes | 22°12′N 31°28′E / 22.2°N 31.47°E | |||
 | ||||
 | ||||
Nobatia o Nobadia, foi un antiguu reinu africanu esistente na rexón a la cual dio nome (Nubia), a partir del añu 350, la capital del mesmu yera la ciudá de Pajoras. El reinu de Nobatia foi en gran midida'l socesor de Napata (del cual derivaría'l nome Nobatia) y —especialmente— del antiguu Reinu Meroíticu o Reinu de Meroe y del "reinu" del Iam.
Historia[editar | editar la fonte]
La rexón anguaño llamada Nubia recibió dende l'antigüedá fuertes influxos culturales dende'l Antiguu Exiptu, pela so parte los antiguos nubios llegaron a ocupar en dellos periodos el territoriu exipciu. Depués del influxu cultural exipciu fíxose fuerte l'influxu cultural griegu y darréu romanu. D'esta miente escontra'l sieglu v aportaron a la Tebaida (Alto Exiptu) eremites —como los Padres del Desiertu— y monxos qu'espublizaron el cristianismu pol Valle del Nilu al sur del primer Tabayón, el términu Nobatia deriva de la población llamada nobates a la cual convidó nel 297 l'emperador romanu Diocleciano p'ayudar a repeler les incursiones que los blemios realizaben na entós provincia romana del Exiptu, tou indica que los nobates tuvieron ésitu nesta misión yá que una inscripción de Silko rei de los nobates proclama trunfar sobre los blemmíes y refugalos escontra los desiertos orientales, la población nobate xenéticamente baxaba mayoritariamente de l'antigua cultura Ballana, los primeros monarques de Nobatia convertir al cristianismu tres l'actuación del patriarca exipciu llamáu Longinos, ayudáu pol obispu Theodoro de Filé.
La capital, Pajoras (actual Faras (Nubia)), foi alzada ente los sieglos IV y V.
Los primeros reis de Nobatia conocíos anguaño fueron el citáu Silko (una inscripción atopada en Nubia da-y el títulu en griegu de basilikos, rei) reinó aproximao ente'l 536 y el 555 y Eirpanomos quien reinó depués del 555 y antes del 590. El reinu de Nobatia estender de norte a sur pol Valle del Nilu aproximao ente'l Primer Tabayón y el Tercer Tabayón.
Nel 640 la ocupación per parte de los árabes yá musulmanes del Exiptu hasta entós bizantín aislló a los reinos cristianos del nordés africanu (Nobatia, Makuria, Alodia, Reinu Etíope Axumita) del restu de los estaos cristianos, la unificación de Nobatia (agora fronteriza colos árabes establecíos n'Exiptu) con Makuria foi una manera de caltener la identidá cultural y étnico de dambos estaos ante la meyora islámica.
Ye asina qu'escontra l'añu 652 Nobatia xunir al otru inmediatu reinu cristianu, el de Makuria siendo la capital de tal "reinu xuníu" la ciudá de Dongola, orixinalmente capital de Makuria, ciudá menos espuesta a les incursiones de los musulmanes, por esti motivu dende esa dómina la so hestoria ye la mesma que la de Makuria. Magar la unión con Makuria la Nobatia caltuvo una cierta autonomía yá que yera gobernada por un eparca que gociaba del títulu de domestikos de Pajoras, al paecer tal títulu foi primeramente electivu y depués aportó n'hereditariu.
Cultura y arte[editar | editar la fonte]
La cultura y l'arte del territoriu que depués correspondería a Nobatia, en gran midida deriva de la llamada cultura Ballana que dexó como evidencies arquiteutóniques l'edificiu cuadráu de Qustul. Na antigüedá recibió fuertes influxos del Exiptu (construcción de pirámides, aspeutu de les deidaes -anque foi esclusivu'l "dios-elefante"-), pero tal arte correspuende al del Reinu Meroíticu y per ende correspuénde-y el so propiu artículu, tres la ocupación del Exiptu por Alexandru Magnu empieza a dase l'influxu cultural helénicu que se va verificar inclusive nes formes d'escritura y nos nomes de los monarques, cola ocupación del Exiptu polos romanos refuérzase l'influxu "grecorromanu" -máxime tres les curties ocupaciones de Napata poles tropes romanes-, mientres el Baxu Imperiu romanu y el periodu del Exiptu Bizantín, dómines nes que toma preeminencia el cristianismu na rexón, el gran influxu va ser el del arte coptu, conozse qu'en Faras construyéronse grandes ilesies y monesterios, pero anguaño casi nada queda d'estos, hasta'l presente los principales afayos diéronse al escavar los sables de les zones próximes a Asuán (ye dicir en plena rexón fronteriza col Altu Exiptu), ellí atopáronse pequeñes capiyes de planta cruciforme -casi cuadraes-, de pequeños baldíos y cubiertes con cúpules, les pintures y relieves (por casu de los capiteles) evidencian un gran influxu del arte copto paleocristianu, siendo'l reinu un estáu que la so relixón oficial yera'l cristianismu monofisita.
Tres el sieglu {{SIEGLU VIII produció una intensa "arabización" de la cultura nel territoriu que correspondiera a Nobatia ( país llamáu n'árabe Al-Maris ), quedando integrada la población en dellos clanes árabes como'l de los Banu Kanz, anque se caltuvieron pequeños estaos cristianos como'l de Dotawo hasta 1504, añu nel cual tol territoriu foi amestáu al sultanatu de Sennar.
Ver tamién[editar | editar la fonte]
Referencies[editar | editar la fonte]
Enllaces esternos[editar | editar la fonte]
