Nadia El Fani

Nadia El Fani
Vida
Nacimientu	París, 1 de xineru de 1960 (64 años)
Nacionalidá	Francia ; Tunicia
Estudios
Llingües falaes	francés
Oficiu	direutora de cine, activista polos derechos de les muyeres, guionista, productora de cine
Premios	ver prix de la laïcité (2011) ; Caballeru de la Orde Nacional del Méritu (14 payares 2013) ;
IMDb	nm0252634

Nadia El Fani (1 de xineru de 1960, París) ye una cineasta francotunecina. Fía de madre francesa y padre tunecín, a la edá d'un añu vuelve a Tunicia cola so familia pa tornar nueve años más tarde a Francia con so madre y la so hermana. En 1977 vuelve a Túnez a vivir con so padre y terminar los sos estudios secundarios.

En 1990 realiza'l so primer trabayu como direutora, un curtiumetraxe documental de cinco minutos de duración, Pour le plaisir, nel que yá dexa constancia de la so actitú tresgresora y subversiva p'amosar de forma direuta y ensin papes na boca la necesidá d'espresase llibremente y ser dueñu del propiu cuerpu. El so siguiente trabayu, Fifty-fifty, mon amour (1992) ye una reflexón sobre la identidá bien basada na so propia vida, que al igual que la hestoria de la película, asocede ente Túnez y Francia. Femmes Leader du Maghreb (1993) ye un documental d'encargu que retrata la llucha de les muyeres norteafricanas y que dio como resultáu una rede de trabayu ente muyeres marroquines, arxelines y tunecines. Tanitez-moi (1993) ye un documental de creación personal que pon de relieve la manera en que les muyeres han vehiculado y tresmitíu ciertes tradiciones que perduren nel Túnez actual pero que vienen de dómines anteriores al Islam.^[3]

Ocho años tardó Nadia El Fani en sacar alantre'l so primer llargumetraxe de ficción, Bedwin Hacker, una reflexón sobre'l poder de la información y la televisión coles mires d'invertir y cuestionar rellacionar Norte-Sur.

Ouled Lenine (2007) ye un documental bien personal centráu na figura de so padre, dirixente del Partíu Comunista tunecín, qu'al pie de tantos otros lluchó mientres los años 50 pola independencia del so país, pol desenvolvimientu, pola emancipación de les muyeres, un tiempu nel que musulmanes, xudíos, cristianos, ateos, homes y muyeres, ensin diferencia vivíen y lluchaben xuntos per un mundu fechu de tolerancia, d'igualdá y de pasión.^[4]

En 2011 realiza'l documental Laïcité Inch’allah!, una nueva llamada a la tolerancia, la llibertá d'espresión y el pacifismu, rodáu tres meses antes de la cayida de Ben Ali y mientres la revolución, pa poner de manifiestu'l llugar qu'ocupa la relixón na sociedá tunecina y la necesidá d'una constitución llaica. Cuando'l documental estrenar en Túnez, la direutora ye amenazada de muerte polos islamistes, de la que llucha pa superar y sobreponese al cáncer que-y diagnosticaron. Pa retratar dambes lluches, contra los estremistes y contra la enfermedá, y p'amosar les consecuencies y el mieu qu'una película pueden desencadenar, Nadia El Fani realiza, xunto a Alina Isabel Pérez, Même pas mal (2012).