Morabito

En dellos países musulmanes, un morabito (árabe: مُرابِط [murābiṭ], tamién llamáu مربوط [marbūṭ]; compárese cola etimoloxía d'almorávide) ye una persona considerada especialmente pía a la que popularmente atribúyese cierta santidá. La mesma pallabra designa, por estensión, bien el llugar onde vive un morabito (una especie d'ermita), asitiáu en despoblado, o la tumba d'un personaxe d'estes carauterístiques, que ye oxetu de veneración popular.

El cultu a los morabitos suel denominase, n'español, morabitismo o marabutismo (términu esti postreru tomáu del francés maraboutisme).

La parcela de terrén qu'ocupa ye variable según los sitios, pero la vexetación queda inalterada pol rigor y el respetu al llugar sagráu. Los morabitos siempres s'amiesten a puntos d'agua, yá sían pozos, regatos, ramblas o fontes, casi siempres en llugares altos y qu'ufierten la oportunidá de ser soterráu xunto al santu, polo que casi siempres podemos topar un pequeñu campusantu na redolada. Un árbol sagráu siquier preside igualmente'l llugar, sobre'l que se colgar apurríes y prindes rellacionaes cola intimidá de los fieles que les depositen. El mawsim o musem (الموسم), fiesta o ritual del santón, celébrase una vegada al añu y a él alleguen fieles de llugares n'ocasiones bien alloñaos.

El fenómenu de los morabitos ye típicu de los países del Magreb, y probablemente tea rellacionáu con formes de cultu relixosu anteriores al islam, según con cultos asemeyaos na vera opuesta del Mediterraneu, espachaos a santos católicos. Como nesti últimu casu, los morabitos otorguen la bendición de Dios («suerte providencial»-baraka) a les poblaciones asitiaes so la so proteición y a quien pelegrinen o alleguen en romería a les sos tumbes. Marruecos ye'l centru del morabitismo; escontra l'este, les tumbes de los morabitoss van faciéndose menos frecuentes.

La Ermita de San Sebastián en Granada, asitiada xunto al Alcázar Genil, ye la única amuesa d'esti tipu arquiteutónicu que se caltién n'España.

A pesar de que se trata d'un fenómenu bien estendíu, una llectura rigorosa del dogma islámicu sería en principiu contraria al morabitismo, una y bones l'islam prohibe toa mediación ente'l creyente y Dios (esto ye, que nun hai musulmanes más "cercanos" a Dios qu'otros) y prohibe coles mesmes el cultu a cualquier persona o oxetu distintu del Dios únicu. Nos últimos años ta dándose a dellos morabitos un tratamientu de choque per parte de los grupos más radicales del islamismu, destruyendo los bosquetes asociaos y vendiendo la madera de los árboles centenarios pa la construcción de mezquites. N'otros casos, destrúyense direutamente prendiéndo-yos fueu.