Saltar al conteníu

Monumentu históricu de Francia

De Wikipedia
Logo de los monumentos históricos:[1] la imaxe simboliza'l llaberintu de la catedral de Reims.

Un monumentu históricu (francés: monument historique) en Francia ye un monumentu o una entidá receptora por decretu (en francés: arrêté) d'un estatus xurídicu destináu a protexelo, en razón del so interés históricu, artísticu o arquiteutónicu. Hai dos niveles de proteición y un monumentu como tal pue ser «clasificáu» (classé) o «inscritu» (inscrit); la inscripción (conocida hasta 2005 como «à l' inventaire supplémentaire des monuments historiques») protexe bienes con un notable interés a escala rexonal, a diferencia de la clasificación, que protexe los monumentos que presenten un interés notable a escala nacional, y que polo tanto constitúi'l más altu nivel de proteición.[2] Nel casu de los bienes inmuebles, na orde de proteición numbérense les partes del edificiu que tán protexíes, nun siendo que lo sía por completu (tantu los elementos esteriores ya interiores), según la so contorna.

La espresión «monumentos históricos» (Monuments historiques), en singular y en plural, designa dacuando impropiamente un monumentu con un calter especial o d'estilu antiguu, a pesar de que l'elementu nun tea protexíu. En Francia, esa espresión tamién se refier, por metonimia, a los servicios responsables de la identificación, proteición y vixilancia de los monumentos: el serviciu rexonal del inventariu (service régional de l'inventaire), la caltenimientu rexonal de los monumentos históricos (conservation régionale des monuments historiques) y el serviciu territorial d'arquiteutura y del patrimoniu (service territorial de l'architecture et du patrimoine), nos que trabayen los arquiteutos de los edificios de Francia (architectes des bâtiments de France o ABF).

En 2012, había en Francia 44 236 monumentos históricos, según la base Mérimée (llista Open-data publicada en 2013[3]) y alredor de 260 000 oxetos moblames monumentos históricos.[4]

Trátase del equivalente al de Bien d'Interés Cultural n'España.

Presentación

[editar | editar la fonte]

El conceutu de monumentu históricu, impulsáu tantu poles idees de la Revolución Francesa como les del Romanticismu, condució a una política de proteición establecida pola Monarquía de Xunetu. Trátase d'una reconocencia del interés públicu polos inmuebles (edificios, xardinos y parques, reserves arqueolóxiques,[5] etc.), que concernía más concretamente al arte y a la hestoria rellacionaes col monumentu, y que se constituyía nuna servidume d'utilidá pública.

Hai dos niveles de proteición: la inscripción a títulu de los monumentos históricos»[6] (enantes conocíes como «inscripción nel inventariu suplementariu de los monumentos históricos»), pa los muebles ya inmuebles que presenten un interés a escala rexonales y la clasificación a títulu de los monumentos históricos»,[7] a un interés de nivel nacional. Comúnmente, dicir d'un bien, nel primer casu, que ta «inscritu», y, nel segundu, que ta «clasificáu».

Dambes proteiciones pueden ser aplicaes a oxetos muebles (yá sían realmente muebles o inmuebles per destín) que presenten un interés históricu, artísticu, téunicu, etc., so l'apelación de «clasificación a títulu oxeto» (classement au titre objet) o (más raramente) de «inscripción a títulu oxeto» (inscription au titre objet), según pa la recensión.

A pesar del so tamañu, la llocomotora de vapor 141 R 1199 esta clasificada a títulu d'oxetu,[8] como pueden tar los barcos.

Mientres llargu tiempu sometíos a les disposiciones de la llei de 31 d'avientu de 1913,[9] la clasificación y l'inscripción ríxense agora pol Títulu II del llibru VI del Códigu de patrimoniu (code du patrimoine) y el procedimientu puede tomar de 15 a 18 meses (parte llexislativa y parte reglamentaria).

Dende un puntu de vista llegal, esta proteición constitúi una etiqueta oficial francesa (label officiel français).

Premises y xénesis

[editar | editar la fonte]

Los bienes nacionales, constituyíos a partir de la nacionalización de los bienes del cleru (Decretu de los bienes del cleru puestos a disposición de la Nación (décret des biens du clergé los mios à la disposition de la Nation), de 2 de payares de 1789[10]), de los de los emigrantes (decretu de 9 de payares de 1791[11] y de los de la Corona de Francia (decretu de 10 d'agostu 1792[11]) estimaron desemeyáu. Dalgunos fueron apurríos a la vengación popular, niciando la noción de vandalismu inventada pol abá Grégoire (Informe presentáu a la Convención el 31 d'agostu de 1794 sobre «les destrucciones causaes pol vandalismu y los medios de recuperales» («Rapport sur les destructions opérées par le vandalisme, et sur les moyens de le réprimer»[12]) otros fueron calteníos pol Estáu y camudaron de funciones (prisiones como Maguelone, Clairvaux, Le Mont-Saint-Michel), anque la mayor parte foi vendida a particulares, que de cutiu sirvieron como cantera de materiales de construcción[13] y sumieron (abadía de Cluny, castiellu de l'abadía de Vézelay, etc.).

En 1790, Aubin-Louis Millin faló per primer vegada de monumentu históricu» nun informe depositáu na Asamblea Nacional Constituyente de 1789, n'ocasión de la baltadera de la Bastilla. «Monumentu históricu» convertir nun símbolu de la pre-revolución, del Ancien Régime. La idea de caltener un testimoniu del Antiguu Réxime circuló y la Constituyente, sol impulsu de Talleyrand, adoptó'l 13 d'ochobre de 1790 un decretu que constituyó la Comisión de los monumentos, que la so función yera estudiar «la suerte de los monumentos, de les artes y de les ciencies» («Le sort des monuments, des arts et des sciences»). En 1791 Alexandre Lenoir foi designáu pa crear el muséu de los monumentos franceses (musée des monuments français), depués inauguráu en 1795, nel que s'axuntaron los fragmentos d'arquiteutura que se llograron salvar. Pero esti muséu foi cerráu por Lluis XVIII por orde de 24 d'abril de 1816 tres el regresu de la monarquía, mientres la Restauración, y les sos coleiciones tuvieron de ser devueltes «aux familles et aux Églises» y esvalixáronse.[14]

El vandalismu causó reaiciones, especialmente romántiques (de Chateaubriand o Victor Hugo, que publicó en 1825 un panfletu: Guerre aux démolisseurs[15]). Salvaguardar pasaba por un trabayu d'inventariu: dende 1795 el conseyu de los edificios civiles (conseil des bâtiments civils) completó l'inventariu de los castiellos que Lluis XVI empezara; en 1820, el barón Taylor y Charles Nodier publicaron los sos Voyages pittoresques et romantiques dans l'ancienne France [Viaxes pintorescos y románticos na antigua Francia], nel momentu que constituyíense les primeres sociedaes arqueolóxiques.[16]

La nacencia de los Monumentos históricos»

[editar | editar la fonte]
La basílica de Saint-Denis foi unu de los primeros monumentos clasificáu monumentu históricu.

En 1819, per primer vegada, el presupuestu del Ministeriu del Interior cuntó con una llinia de monumentos históricos», partiéndose una quincena l'edificios la suma de 80 000 francos.[17] So la Monarquía de Xunetu, el 21 d'ochobre de 1830,[18] el ministru del Interior, François Guizot propusó nun informe presentáu al rei Louis-Philippe la creación del cargu d'inspeutor de monumentos históricos, qu'atribuyó a Ludovic Vitet el 25 de payares,[19] y dempués, el 27 de mayu de 1834, a Prosper Mérimée.[20] La misión del inspeutor de los monumentos históricos yera clasificar los edificios y partir los creitos de caltenimientu y restauración. El 29 de setiembre de 1837 el ministru del Interior, el conde de Montalivet, instituyó la comisión de los monumentos históricos, asocediendo al comité de les Artes. Compuesta por siete benévolos y presidida por Jean Vatout, direutor de los Monumentos públicos, fixo una xera d'inventariu, de clasificación (una clasificación basada primero en considerancies polítiques y, dempués de 1835, pol interés históricu y dende 1841 pola calidá arquitectónica) y de la signación de creitos. Tamién foi responsable de la formación de los arquiteutos qu'intervendríen nos monumentos (empezando por Eugène Viollet-le-Duc).[21]

En 1840, la Comisión publicó la so primer llista que tenía 1082 monumentos históricos, d'ellos 934 edificios.[22] La llista taba integrada namái por monumentos prehistóricos y edificaciones antigües y medievales (dende'l sieglu V al XVI), siendo la mayoría edificios relixosos, anque tamién había dellos oxetos (como'l Tapiz de Bayeux). Toos yeren propiedá del Estáu, de los departamentos o de les comuñes,[23] que la so caltenimientu riquía un trabayu (y poro, de creitos).

Darréu, la comisión siguió'l so trabayu d'inventariu, los monumentos históricos aumentaron en númberu y l'algame de la proteición ampliar en tres direiciones: cronolóxica, categórica (escontra l'arquiteutura vernácula) y tipolóxica o conceptual (búscase protexer una edificación que represente cada tipu, el typicum, y más especialmente'l unicum). Asina, en 1851, la Comisión creó la Misión Heliográfica, encargada de fotografiar los monumentos franceses. Sicasí, les autoridaes llocales, la Ilesia y l'exércitu fueron ronciegos a reconocer les prerrogativas del Estáu sobre'l so patrimoniu y la clasificación de los monumentos de los propietarios privaos esixía del so consentimientu: estos frenos espliquen que'l númberu de monumentos clasificaos añalmente pasara de los 2800 en 1848 a 1563 en 1873.[24]

Desenvolvimientu y apertura

[editar | editar la fonte]

La llei de 30 de marzu de 1887 pal caltenimientu de los monumentos históricos[25] afitó per primer vegada los criterios y el procedimientu de clasificación. Tamién tenía igualmente disposiciones qu'instituyíen el cuerpu d'arquiteutos en xefe de los monumentos históricos (architectes en chef des monuments historiques, ACMH, inspirándose na situación de los arquiteutos diocesanos y sustituyendo gradualmente a los arquiteutos llocales), instauraos pol decretu de 26 de xineru de 1892.[26] En 1893 celebróse'l primer concursu de places de ACMH, y en 1907, finalmente un decretu afitó'l so estatutu.

Propuesta pol ministru d'Instrucción pública Aristide Briand, la llei de 21 d'abril de 1906 sobre la proteición de los sitios y monumentos naturales de calter artísticu resultó de les midíes adoptaes, ente otros, pola Sociedá d'amigos de los árboles (Société des amis des arbres, fundada en 1898), el Club alpín francés (Club alpin français), la Sociedá pa la proteición del paisaxe y l'estética de Francia (Société pour la protection des paysages et de l'esthétique de la France) y el Touring club de Francia que s'oponíen a los efeutos de la industrialización.[27] La llei estableció'l principiu de la clasificación de los sitios naturales pintorescos (sites naturels pittoresques).

Llei 31 d'avientu de 1913 sobre los Monumentos históricos Archivos nacionales A/1975 sur les Monuments historiques Archives nationales. Plantía:Lire sur Wikisource

Na llei de separación de la Ilesia y l'Estáu (Loi de séparation des Églises et de l'État) de 1905, les coleutividaes y l'Estáu teníen la responsabilidá de los edificios relixosos, pero delles comuñes negar a faese cargu de dalgunos d'estos edificios que nun consideraben como d'interés nacional», ente qu'otres nun duldar en vender el so patrimoniu en puyes, lo que causó escándalu y reveló les debilidaes de la llexislación de 1887.[28] La llei de 31 d'avientu de 1913 sobre los monumentos históricos[29] completó y ameyoró les disposiciones de la llei de 1887, cola ampliación del algame de la proteición de los criterios de clasificación (bienes que la so caltenimientu respondía non solamente a la noción d'interés nacional» si non d'interés públicu» que tenía en cuenta tamién el pequeñu patrimoniu local; clasificación estendida a la propiedá privada ensin necesidá del consentimientu del propietariu; previsión como inscripción nel inventariu suplementariu), definiendo les intervenciones obligatories, l'establecimientu de sanciones penales y civiles cuando se trabayara nos monumentos ensin autorización, etc.[30] Esi mesmu añu, los monumentos históricos aceptaron cuatro castillos posteriores a la Edá Media: Luxemburgu, Versailles, Maisons-Laffitte y Louvre. A la fin de 1911, más de 4000 edificios y 14 000 oxetos yá taben clasificaos.[31]

Mientres los años 1920 y 1930, la clasificación abrir al patrimoniu priváu, lo que se consideró como una privación de la propiedá (ver sobre esto les Salinas Reales de Arc-et-Senans en 1926). Tamién s'abrir al Renacimientu y a la dómina clásica, esto ye, al sieglu XVI y el sieglu XVIII (por casu, la ilesia de Santa Genoveva en París en 1920). Tamién s'aceptó tímidamente l'arquiteutura ecléctica: clasificación en 1923 de la Opéra Garnier. Dempués de la Primer Guerra Mundial, col abandonu de sitios polos militares, l'arquiteutura militar del Renacimientu y de la edá clásica empezó a ser clasificada. Foi a la fin d'esti periodu, en 1925, cuando s'inventarió per vegada primera nuna especie de segundu orde d'importancia: la inscripción nel inventariu suplementariu de los monumentos históricos» («inscription à l'inventaire supplémentaire des monuments historiques»), que se convirtió en 2005 na inscripción nel títulu de los monumentos históricos» («inscription au titre des monuments historiques»).

Estensión y evolución de les proteiciones

[editar | editar la fonte]
La cúpula central del centru de telecomunicaciones espacial de Pleumeur-Bodou foi clasificada en 2000 nel títulu de los monumentos históricos y siguiendo el Label «Patrimoine du XXesiècle».[32]
El Général Leclerc, sloop coquillier de Brest, clasificáu como monumentu históricu en 2005.
L'Hôtel Pétremand de Vesoul

La llei de 2 de mayu de 1930, que sustituyó a la de 1906, tendió a afaer los procedimientos de clasificación de los monumentos construyíos d'una parte, y los de los sitios y árees naturales d'otra, creando la categoría de sitiu clasificáu y sitioinscrito» («site classé et site inscrit»). Tamién introdujó la posibilidá de clasificar como sitio una zona asitiada nes proximidaes d'un edificiu clasificáu o inscritu. La proteición de los sitios naturales clasificaos ríxese anguaño pol Códigu de Mediu Ambiente (code de l'environnement).

La llei de 25 de febreru de 1943, que modificaba la llei 31 d'avientu de 1913, precisó diches disposiciones por aciu la introducción d'un campu de visibilidá de 500 m. La llei de 1943 consideraba qu'un monumentu ye tamién la impresión que procura la so redolada. Ye por eso que la llei esixó una forma de vixilancia de los proyeutos d'obres nel campu de visión de los monumentos históricos. Munches clasificaciones operar mientres la Ocupación, con cuenta d'evitar la destrucción poles fuercies d'ocupación, y tamién pa dar trabayu a los responsables de les proteiciones, de cuenta qu'escaparen del serviciu de trabayu obligatoriu n'Alemaña.

Dempués de la Segunda Guerra Mundial y de les destrucciones masives causaes polos bombardeos alemanes de 1940 y de los aliaos de 1944 y 1945, y tres el boom económicu de los Trente Glorieuses nel que se siguió la destrucción pa reconstruyir de nuevu, la proteición, en reaición, camudó d'escala. El 4 d'ochobre de 1962, André Malraux fixo aprobar una llei (conocida como llei Malraux) sobre los sectores salvaguardaos que protexía partes de les ciudaes y creó pol decretu de 4 de marzu de 1964 el serviciu del inventariu xeneral de los monumentos y de les riqueces artístiques de Francia», que nun inventaría solamente los monumentos históricos. Paralelamente, los monumentos históricos abrir a l'arquiteutura civil de los sieglos XVI al XVIII, a l'arquiteutura vernácula y naïve col palais idéal du facteur Cheval en 1969, y a l'arquiteutura monumental de los sieglos XIX y XX. Asina s'inscribieron o clasificaron:

L'arquiteutura metálica tardó en ser reconocida y clasificada: Tópeslos de Victor Baltard fueron destruyíes ente 1971 y 1973 (un solu pabellón fuera clasificáu y volvióse a montar en Nogent-sur-Marne, en 1977, fora del so contestu orixinal) y la biblioteca de Santa Genoveva de Henri Labrouste tuvo qu'esperar a 1988 pa ser clasificada.

Los archivos fueron clasificaos al títulu de los monumentos históricos» hasta l'aprobación de la llei de 1979 sobre los archivos,[33] qu'instauró un réxime específicu (anguaño codificado nel Llibru II del Códigu del patrimoniu), que s'inspira enforma nel réxime de los monumentos históricos.

Dende finales de 1980 y principios de 1990 viose l'empiezu de la proteición del patrimoniu industrial, tanto arquiteutónicu (el molín de la chocolateria Menier de Jules Saulnier en Noisiel foi clasificáu en 1992) como les máquines (la collection Schlumpf clasificar en 1978 pa evitar la so dispersión). Coles mesmes, la misión del patrimoniu marítimu y fluvial, cola clasificación de faros, balices y grúes fluviales, y dempués de los mesmos barcos (el primeru foi'l Duchesse Anne de tres mástiles en 1982, cola gabarra Mad-Atao), etc. (ver na Wikipedia en francés fr:Liste des bateaux français classés aux Monuments historiques)

Tamién tán protexíos los llugares atestiguo de la hestoria: la casa natal de Xuana d'Arcu (clasificada dende 1840) o la de Napoleón, el muriu de los Federaos, Oradour-sur-Glane (clasificáu'l 10 de mayu de 1946), etc., los xardinos: alredor de 1920 clasifíquense los parques de Versalles y de Fontainebleau y el d'Azay-le-Rideau hacia 1930.

Otros monumentos, que reflexen l'estilu Art Nouveau francés (movimientu de la Escuela de Nancy) tamién se clasificaron na década de 1990, principalmente en Nancy. P'acentuar esta visibilidá establecer en 1999 la etiqueta de «Patrimoniu del sieglu XX», asignada automáticamente a tolos monumentos históricos construyíos mientres el sieglu XX y tamién a los edificios presentes en ZPPAUP (Zone de protection du patrimoine architectural, urbain et paysager) o propuestos pola Comisión Rexonal patrimoniu y sitios (Commission régionale du patrimoine et des sites).

la denominación «inventariu suplementariu de monumentos históricos» (inventaire supplémentaire des monuments historiques ) sustituyir por «Inscripción enel títulu de los Monumentos Históricos» (inscription au titre des Monuments historiques ) en 2005.

Repartu histórica y estadístiques

[editar | editar la fonte]
Densidá d'edificios monumentos históricos, ensin considerar oxetos muebles, por departamentu y 100 km².

El 31 d'avientu de 2008, había 43 180 monumentos distribuyíos de la siguiente manera: 14 367 clasificaos y 28 813 inscritos como monumentos históricos, 323 más en comparanza con 2007.[34] Anguaño, los fondos asignaos pol ministeriu de la Cultura (Francia) tán descentralizaes nel DRAC (Direution régionale des Affaires culturelles) o son xestionaos pol Operador del patrimoniu y de los proyeutos inmobiliarios de la cultura» (Opérateur du patrimoine et des projets immobiliers de la culture).

Por dómina, en 2008, un 3,7% correspondíen a monumentos protohistóricos y prehistóricos, un 1,7% a antigüedaes, un 32,8% a la Edá Media, un 45,4% a los tiempos modernos y un 16,4% a bienes actuales. Un terciu de los monumentos históricos son d'arquiteutura doméstica, el 29,6% son edificios relixosos, y casi la metá (49,4%) son de propiedá privada.[34]

Dáu'l fuerte aumentu nel númberu de monumentos históricos, dellos autores como Françoise Choay consideren que'l monumentu convertir nuna especie de síndrome de Noé: l'Estáu continua inscribiendo monumentos históricos en mayor cantidá de los que realmente se puede ocupar.[35]

Estadístiques

[editar | editar la fonte]

Los siguientes gráficos resume'l númberu de clasificaciones ya inscripciones a títulu de monumentos históricos por década dende 1840.

.

Procedimientu de clasificación o inscripción

[editar | editar la fonte]

Propuesta de proteición

[editar | editar la fonte]

La solicitú de clasificación puede ser propuesta por cualesquier actor públicu (Service territorial de l'architecture et du patrimoine, Service régional de l'inventaire, etc.) o particular (asociaciones de caltenimientu del patrimoniu o propietarios d'un edificiu, por casu), pol arquiteutu d'edificaciones de Francia (architecte des bâtiments de France) territorialmente competente o del Caltenimientu rexonal de los Monumentos Históricos (Conservation régionale des Monuments historiques) axuntu a la Direición rexonal d'Asuntos Culturales Direution régionale des Affaires culturelles).[5] Nel marcu de los inmuebles o oxetos que riquen un estudiu arqueolóxicu o atopaos mientres les escavaciones, el Serviciu rexonal de l'arqueoloxía (Service régional de l'archéologie) puede instruyir el dossier.[5]

El dossier de solicitú de proteición va tar constituyíu xeneralmente polos estudios documentales de Caltenimientu rexonal de los Monumentos Históricos. El dossier tien d'incluyir una seición documental con información detallada sobre l'edificiu (hestoria, situación urbana, llegal, etc.) y documentos fotográficos y cartográficos. Tamién va incluyir el conseyu del arquiteutu en xefe de los monumentos históricos, l'arquiteutu de los edificios de Francia y el Conservador rexonal de los Monumentos Históricos.[5]

Consecuencies de la clasificación o inscripción

[editar | editar la fonte]

Pa cualquier tresformamientu del edificiu o oxetu clasificáu, los propietarios tienen de solicitar l'autorización al prefeutu siquier cuatro meses antes del empiezu de los trabayos indicando los detalles del trabayu a realizar.

Nun va poder ser tresferíu (vendíu, legáu, vencíu ...) ensin informar primeramente al ministru. El nuevu propietariu tien de ser informáu, antes de la venta, de la clasificación o inscripción.

De la mesma, nengún edificiu nuevu puede adosase al edificiu protexíu ensin l'aprobación previa del Ministru.

A cambéu, el caltenimientu ye financiáu en parte pol Estáu y los propietarios pueden esfrutar d'una exención d'impuestos.

Caltenimientu y restauración de monumentos históricos

[editar | editar la fonte]

Los trabayos de caltenimientu, arreglu y restauración pueden beneficiase d'una participación financiera del Estáu que nun esclúin otres ayudes qu'otres coleutividaes pueden dar al propietariu del proyeutu. Los trabayos autorizaos nuna propiedá inscrita facer pol propietariu col concursu del arquiteutu y les empreses de la so eleición. Estos, a títulu del caltenimientu del edificiu, pueden beneficiase d'una participación financiera estatal llindada al 40% del montante total.

Los trabayos autorizaos nun edificiu clasificáu o inscritu executar sol control de l'alministración.[36] Cuando'l propietariu, cesionario, mandatariu o cualquier persona con un títulu que lu autorice a realizar trabayos, informe al prefeutu rexonal de la so intención de realizar un proyeutu de trabayos nun edificiu, oxetu o órganu protexíu, el prefeutu rexonal va poner a la so disposición les conocencies de que disponga sobre la propiedá de que se trate y va indicar les restricciones reglamentaries, arquiteutóniques y d'inxeniería que'l proyeutu tien de cumplir. Ye desable una cita col arquiteutu d'edificios en Francia antes de presentar la solicitú. Si tratar d'obres sobre un bien clasificáu, el prefeutu rexonal indicáralu, dependiendo de la naturaleza, importancia y complexidá de la obra propuesta, los estudios científicos y téunicos que van deber de realizaos antes de determinar el programa operativu.

Dende'l decretu de 22 de xunu de 2009, relativu a la xestión de proyeutos n'inmuebles clasificaos como monumentos históricos, el serviciu de los Monumentos Históricos nun se va ocupar de la direición d'obra: cuando los trabayos de restauración deban de ser obligatoriamente realizaos pol ACMH territorialmente competente y los trabayos de caltenimientu pol arquiteutu d'edificios de Francia (architecte des bâtiments de France, ABF) (con una frontera bien borrosa, sabiendo que'l ABF yera gratuitu), l'Estáu suprimió l'usu de l'alministración (sacante para los sos propios bienes). Poro, tolos arquiteutos (na so mayoría arquiteutos llamaos "del patrimoniu", esto ye, diplomaos con una formación complementaria: yá sía efeutuada pel centru d'altos estudios de Chaillot yá sía'l diploma d'especialización n'arquiteutura y patrimoniu de la École nationale supérieure d'architecture de Paris Belleville) tienen derechu a intervenir nel caltenimientu y restauración del monumentu, en virtú del artículu R. 621-28 del Códigu del Patrimoniu.

En casu de llicitación infructuosa, el ACMH y el ABF van poder ser designaos como direutores d'obra. Pueden apelar a una asociación de restauración de monumentos que depués implemente la rehabilitación del patrimoniu clasificáu por aciu aiciones concretes (albañilería, talla de piedra, visites empuestes ...) realizaes por voluntarios.

Pa los monumentos históricos inscritos, el concursu d'un arquiteutu ye obligatoriu. Tolos trabayos tienen de tar suxetu a un permisu de construcción (inclusive aquellos suxetos a declaración previa): el reemplazu de persianes, por tanto, tienen de tar suxetes a un permisu de construcción.

L'importe de la posible participación del Estáu determinar pola naturaleza de la so proteición (inscritu o clasificáu) «teniendo en cuenta les carauterístiques particulares del inmueble, del so estáu actual, de la naturaleza de los trabayos proyeutaos, y, finalmente, de los esfuercios fechos pol propietariu o cualesquier otra persona comenenciuda nel caltenimientu del monument» («en tenant compte des caractéristiques particulières de cet immeuble, de son état actuel, de la nature des travaux projetés, et enfin des efforts consentis par le propriétaire ou toute autre personne intéressée à la conservation du monument[37]»). Los trabayos que queden a cargu del propietariu pueden ser compensaos por ventayes fiscales.

Consecuencies na redolada

[editar | editar la fonte]

Considerando que'l valor patrimonial y les comodidaes d'un monumentu ye tamién «l'impression» qu'ufierten la so contorna, la llei de 1943, modificada pol artículu 40 de la llei SRU (loi relative à la solidarité et au renouvellement urbains) d'avientu de 2000, impon una forma de vixilancia de los proyeutos d'obres nel «champ de visibilité» de los monumentos históricos.

Protexer la rellación ente un edificiu y la so redolada consiste, según los casos, en garantizar la calidá de les intervenciones (fachaes, teyaos, materiales), nel cuidu del tratamientu de suelos, del moblame urbanu y del allumáu o en prohibir nueves construcciones cerca del monumentu. La servidume de proteición de la redolada opera de forma automática asina un edificiu clasifícase o inscribe. Cualquier cambéu nel aspeutu esterior de los inmuebles, les construcciones nueves, y tamién les intervenciones n'espacios esteriores tienen de ser autorizaes pol Arquiteutu de los edificios de Francia (ABF). La publicidá y señalización tamién tán sol so control.

Considérase que s'atopa asitiáu nes proximidaes d'un monumentu históricu tou edificiu asitiáu nel campu de covisibilidad del mesmu (yá sía clasificáu o inscritu).

Cuando un inmueble atopar nel campu de visión d'un edificiu protexíu como monumentu históricu, nun va poder ser oxetu, tantu per parte de los propietarios particulares como de les autoridaes ya instituciones públiques, de nenguna nueva construcción, baltadera, deforestación, alteración o cambéu que pueda alteriar l'apariencia ensin autorización previa.[38]

La covisibilidad significa que la construcción ye visible dende'l monumentu, o que dende un puntu de vista los dos edificios son visibles xuntos, sía dientro de 500 m, a cuntar dende la base del elementu protexíu. Dende la llei SRU, l'algame de la proteición puede ser modificáu (ampliáu o amenorgáu), a propuesta del arquiteutu d'edificios de Francia, col alcuerdu del conseyu municipal. Polo tanto cualquier paisaxe o edificiu nesti campu ta suxetu a regulaciones específiques en casu de cambéu. Cualquier construcción, restauración, destrucción proyeutada nesti campu de visibilidá tienen de llograr l'aprobación previa del arquiteutu d'edificios de Francia (conseyu favorable, esto ye, que l'alcalde ta obligáu a siguir el conseyu del arquiteutu de los edificios de Francia), o d'una simple notificación si nun hai co-visibilidá (el permisu del alcalde nun ta amestáu col del arquiteutu de los edificios de Francia).

El logotipu

[editar | editar la fonte]
Dibuxu del llaberintu de la catedral de Reims.

Inspiráu pol llaberintu de la catedral de Reims,[1] el logotipu que designa los monumentos históricos puede afitase en cada monumentu oxeto de proteición. La esplotación comercial d'esti logotipu foi confiada pol Ministeriu de Cultura a la unión d'asociaciones de REMPART, que xestiona la fabricación de paneles unificaos y les condiciones d'usu del logotipu en tolos soportes que nun sían de papel.[39]

llexislación

[editar | editar la fonte]
  • Llei de 31 d'avientu de 1913 sobre los monumentos históricos (Loi sur les monuments historiques).
  • Llei de 25 de febreru de 1943 que instituye la servidume en beneficiu de los monumentos históricos.
  • Llei de 7 de xineru de 1983 relativa a los ZPPAUP (Zona de Proteición del Patrimoniu Arquiteutónicu, Urbanu y Paisaxísticu).
  • Llei de 28 de febreru de 1997 relativa a la instrucción d'autorizaciones de trabayu nes zones visibles d'edificios clasificaos o inscritos en sectores protexíos.
  • Decretu de 5 de febreru de 1999 relativu a la comisión rexonal del patrimoniu y sitios protexíos y a l'autorización de ciertos trabayos.
  • Décret n°2007-487 du 30 mars 2007 relatif aux monuments historiques et aux zones de protection du patrimoine architectural, urbain et paysager

Ver tamién

[editar | editar la fonte]
Categoría principal: Monumentos históricos de Francia
Censu de los monumentos históricos (na Wikipedia en francés)
Actores direutos de la proteición (na Wikipedia en francés)
Otres formes de proteición (na Wikipedia en francés)
Artículos rellacionaos (na Wikipedia en francés)
Doctrines y téuniques de caltenimientu comedor (na Wikipedia en francés)
  1. 1,0 1,1 Logo des monuments historiques : Le labyrinthe de la cathédrale Notre-Dame de Reims
  2. Jean-Pierre Bady (1998). Les Monuments historiques en France. Presses Universitaires de France, páx. 26.
  3. Liste des Immeubles protégés au titre des Monuments Historiques (jeu de données issu d'un service public certifié, Publié le 6 novembre 2013 par Ministère de la Culture et de la Communication sur le portail Etalab)
  4. Vease en: Qu'est-ce qu'un monument historique ? Archiváu 2016-01-12 en Wayback Machine
  5. 5,0 5,1 5,2 5,3 Conservation régionale des Monuments historiques Rhône-Alpes. «Protéger un immeuble au titre des monuments historiques». Archiváu dende l'orixinal, el 1 d'agostu de 2013. Consultáu'l 22 de xunu de 2010.
  6. «Article L621-25 du code du patrimoine». Consultáu'l 22 de xunu de 2010.
  7. «Article L621-1 du code du patrimoine». Consultáu'l 22 de xunu de 2010.
  8. Plantía:Palissy.
  9. Plantía:Lire sur Wikisource. Cette loi a été abrogée et codifiée au code du patrimoine, mais l'abrogation a été différée jusqu'à la parution de la partie réglementaire du code en 2011.
  10. Clément Benelbaz, Le principe de laïcité en droit public français, Éditions L'Harmattan, coll. « Logiques juridiques », 2011 ISBN 978-2-296-56136-6, p. 59.
  11. 11,0 11,1 Chantal Georgel (1994). La Jeunesse des musées : Les musées de France au XIXe siècle. Éditions de la réunion des musées nationaux, páx. 23.
  12. Jean Hubert (1985). Nouveau recueil d'études d'archéologie et d'histoire, del fin du monde antique au Moyen Âge. Librairie Droz, páx. 41.
  13. Bernard Bodinier, Éric Teyssier (2000). L'événement le plus important de la Révolution : la vente des biens nationaux (1789-1867) en France et dans les territoires annexés. Société des études robespierristes, páx. 416.
  14. Françoise Choay (1992). L'allégorie du patrimoine. Éditions du Seuil, páx. 218.
  15. Plantía:Lire sur Wikisource
  16. Jean-Claude Yon (2010). Histoire culturelle de la France au XIXe siècle. Armand Colin, páx. 57.. Puede consultase la categoría na Wikipedia en francés en: sociétés archéologiques.
  17. Jean Mallion (1962). Victor Hugo et l'art architectural. Presses universitaires de France, páx. 420.
  18. Nabila Oulebsir (2004). Les usages du patrimoine : monuments, musées et politique coloniale en Algérie, 1830-1930. Les Éditions de la MSH, páx. 98.
  19. Graham Keith Barnett (1987). Histoire des Bibliothèques Publiques en France, de la Révolution à 1939. Cercle De La Librairie, páx. 92.
  20. André Dupont-Sommer (1970). Prosper Mérimée et l'Académie des inscriptions et belles-lettres. Institut de France, páx. 4.
  21. Paul Léon (1951). La vie des monuments français : destruction, restauration. Daupeley-Gouverneur, páx. 126.
  22. Rapport d'information n°599, Au service d'une politique nationale du patrimoine : Le rôle incontournable du Centre des monuments nationaux, Françoise Férat, 30 de xunu de 2010
  23. Annie Gondras (2012). La valorisation touristique des châteaux et demeures historiques. Éditions L'Harmattan, páx. 23.
  24. Jean-Claude Yon, op. cité, p. 163.
  25. Plantía:Lire sur Wikisource
  26. Groupe de recherches sur les musées et le patrimoine forme (2008). Patrimoine et mondialisation. Éditions L'Harmattan, páx. 102.
  27. Patrick Matagne (1999). Aux origines de l'écologie : Les naturalistes en France de 1800 à 1914. Comité des travaux historiques et scientifiques, páx. 153.
  28. Jean-Michel Leniaud (2002). Les archipels du passé. Le patrimoine et son histoire. Fayard, páx. 142.
  29. Plantía:Légifrance.
  30. Bady et al. 2013
  31. Jean-Claude Yon, op. cit., p. 177
  32. Plantía:Mérimée
  33. Plantía:Lire sur Wikisource
  34. 34,0 34,1 Patrimoine et architecture Chiffres clés 2012
  35. Choay, Françoise (1999 (édition revue et augmentée)) «chapitre IV — le patrimoine historique à l'âge de l'industrie culturelle», L'Allégorie du patrimoine (broché) (en francés), Paris: Seuil, páx. 156. ISBN 978-2-02-030023-0.
  36. Décret n° 2009-750 du 22 juin 2009 relatif au contrôle scientifique et technique des services de l'État sur la conservation des monuments historiques classés ou inscrits, codifié aux articles R.621-18 à R.621-24 du code du patrimoine pour les immeubles et R.622-18 à R.622-25 pour les meubles.
  37. Plantía:Légifrance, art. 44, désormais code du patrimoine, art. R.621-82.
  38. Art. 13bis de la loi du 31 décembre 1913 sur les monuments historiques : « Est considéré comme étant asitié dans le champ de visibilité d'un immeuble classé ou proposé pour le classement tout autre immeuble, nu ou bâti, visible du premier ou visible en même temps que lui, et asitié dans un périmètre n'excédant pas, sauf exception, cinq cents mètres »
  39. «Le logo Monument historique - Conditions d'utilisation». rempart.com. Association REMPART. Archiváu dende l'orixinal, el 2011-07-12. Consultáu'l 14 de xunu de 2010.

Bibliografía

[editar | editar la fonte]
  • Loi sur les monuments historiques promulguée le 31 décembre 1913 Plantía:Lire sur Wikisource
  • Jean-Pierre Bady; Marie Cornu; Jérôme Fromageau; Jean-Michel Leniaud; Vincent Négri (2013) 1913, genèse d'une loi sur les monuments historiques. La Documentation française, páx. 602. Plantía:BnF. ISBN 978-2-11-009315-8.
  • (ochobre de 2003) Actes du colloque les monuments historiques, 90 ans après (en francés). Limoges: Centre de recherches interdisciplinaires en droit de l'environnement, de l'aménagement et de l'urbanisme.
  • Jean-Pierre Bady (1985). Les monuments historiques en France (en francés). Paris: BUO.
  • Françoise Bercé (2000). Des monuments historiques au patrimoine, du s.XVIIIe à nos jours, ou « les égarements du cœur et de l'esprit » (en francés). Paris: Flammarion.
  • Gérard Denizeau, Histoire visuelle des Monuments de France, Paris, Larousse, 2008.
  • Pascal Deumier, ATER à l'université de Toulouse (xineru de 2000). JCP, La distinction ente meubles et immeubles en regard de la loi du 31 décembre 1913 (en francés). la semaine Juridique.
  • René Dinkel (septembre de 1997). L'Encyclopédie du patrimoine (Monuments historiques, Patrimoine bâti et naturel - Protection, restauration, réglementation. Doctrines - Techniques - Pratiques), 1, Paris: éditions les Encyclopédies du patrimoine, páx. 1512. ISBN 978-2-911200-00-7.
  • Patrice Gourbin (2008). Les monuments historiques de 1940 à 1959. Administration, architecture, urbanisme (en francés). Rennes: Presses universitaires, páx. 286.
  • Y. Lamy (marzu de 1993). Du monument au patrimoine. Matériaux pour l'histoire politique d'une protection, Genèses (11) (en francés).
  • Pierre Lavedan (1971). Pour connaître les monuments de France (en francés). Paris: Arthaud.
  • Monuments historiques : procédures de protection, travaux (en francés). ministère de la Culture, Direution du patrimoine.
  • Claudine Nachin-Poirrier et Philippe Poirrier (2002). L'État & le patrimoine, deux siècles d'histoire (en francés). Apt: Éditions Patrimonium.
  • Marie-Anne Sire (1996). La France du Patrimoine : les choix de la mémoire 291 (en francés). Gallimard/CNMHS.
  • Protection du patrimoine historique et esthétique de la France, textes législatifs et réglementaires, Direution des journaux officiels, ochobre de 1991.
  • Avis de l'ABF dans l'instruction des autorisations d'occupation et d'utilisation du sol, Direution des journaux officiels, septembre 1991.
  • Code de l'urbanisme, Editions Litec, 1996.
  • Monuments historiques in Urbanisme, Pierre-Laurent Frier, coll. Dalloz, Immobilier Action, 1997, p. 635-700.
  • Droit du patrimoine culturel, Pierre-Laurent Frier, BUO, 1ère éd., 526 p.
  • Protéger un édifice au titre des monuments historiques, fiche pratique n°1, ministère de la culture et de la communication, 2001.
  • Exécuter des travaux sur monument historique, fiche pratique n°10, ministère de la culture et de la communication, 200

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]