Monesteriu de San Vicente

Monesteriu de San Vicente
	Bien d'Interés Cultural
	monesteriu y monumentu
Llocalización
País	España
Autonomía	Principáu d'Asturies
Provincia	provincia d'Asturies
Conceyu	Uviéu
Parroquia	Uviéu
Ciudá	Uviéu
Coordenaes	43°21′46″N 5°50′33″W / 43.362841666667°N 5.8426277777778°O
	Monesteriu de San Vicente Monesteriu de San Vicente (Asturies)
Historia y usu
Apertura	sieglu VIII
Relixón	catolicismu
Diócesis	Archidiócesis d'Uviéu
Dedicación	Vicente de Huesca (es)
Arquiteutura
Estilu	arquiteutura románica
Patrimoniu
BIC	RI-51-0001084

El monesteriu de San Vicente ye un complexu monacal del cascu antiguu d'Uviéu que la so fundación supunxo de la mesma la fundación de la ciudá en redol al añu 761 (sieglu VIII). Anguaño ye de titularidá estatal, perteneciente al Ministeriu de Cultura. Nes sos dependencies alluga'l Muséu Arqueolóxicu d'Asturies.

Historia[editar | editar la fonte]

El monesteriu de San Vicente foi fundáu'l 25 de payares del añu 781, fecha del so documentu fundacional, nel que se describe la llegada y asentamientu de Máximo y Fromestano venti años antes, nel 761, nun llugar llamáu Oueto pa fundar la basílica de San Vicente, diáconu y mártir d'orixe valencianu. Poco dempués estos dos personaxes y los sos siguidores llevantaríen el Monesteriu de San Vicente, formación eclesiástica que poco dempués s'acoyería a la regla de San Benitu y que tuvo nos sos entamos ventiséis moradores y foi'l nucleu primixeniu de la futura ciudá d'Uviéu.

Gracies al sofitu de la realeza y nobleza asturiana, el monesteriu foi reconstruyíu nos sieglos XI y XII. Naquellos momentos el monesteriu taba sometíu n'obediencia al Obispu d'Uviéu de forma qu'inclusive taba conectáu cola basílica de San Salvador.

El Monesteriu foi reconstruyíu en numberoses otres ocasiones de forma que los elementos pertenecientes a les obres medievales y el claustru románicu fueron tremándose y perdiéndose. El complexu espandióse escontra la güerta de les monxes, en direición a la muralla de la cai Paraísu nel sieglu XVII. Esta espansión en forma de L conéctase a traviés del Arcu de San Vicente —sobro la cai homónima— a la casona principal y güei ta ocupada pola Facultá de Psicoloxía de la Universidá d'Uviéu. La plaza onde s'alluga esta Facultá ta dedicada asina mesmu a la figura de frai Benito Jerónimo Feijoo (1676-1764) y tien nel so centru una obra n'actitú pensante del escultor Gerardo Zaragoza. Esti flaire ocupó una celda nel Monesteriu mientres cincuenta y cinco años —güei puede visitase nel Muséu Arqueolóxicu, según la so biblioteca— del que foi mientres más de trenta años el so abá.

Hasta la so disolución en 1836 yera consideráu'l cenobiu más ricu ya influyente d'Asturies, gracies al favor de los reis y de la nobleza local. Foi declaráu Monumentu Históricu Artísticu en marzu de 1962, anque'l so claustru yá gociaba de tal reconocencia dende 1934. Anguaño la ilesia de San Vicente, única parte del Monesteriu que sigue en manes de la ilesia, ye propiedá de la Parroquia de Santa María la Real de la Corte.

Pieces d'interés[editar | editar la fonte]

Claustru del Monesteriu, del primer terciu del sieglu XVI y d'estilu góticu-renacentista que sustituyó a otru románicu, al paecer de Juan de Badayoz «el Mozu». El claustru ta formáu na so planta baxa por un grupu de venti bóvedes de arquería na plata baxo; y na alta, d'estilu platerescu, mediaos d'ese mesmu sieglu XVI, por columnes de capiteles y zapates afataos con mazcarones y medayes. Ye nesti claustru onde ta allugáu'l Muséu Arqueolóxicu d'Asturies.
Sepulcru de Rodrigo Álvarez de Asturias, señor de Noreña y de Xixón, proteutor del Monesteriu, qu'a la so muerte, asocedida nel añu 1332, sería soterráu na ilesia conventual de San Vicente. El sepulcru, consideráu una obra d'escepcional valor d'estilu góticu‑mudéxar, foi definíu asina por Tubino na descripción de la visita de los Reis d'España en 1860:

Consiste nuna caxa de mármol blanco asitiada sobro dos travesales, que figuren lleones echaos sobro'l suelu.^{[notes 1]} Ciérrala pela so parte cimera, una cobertera de la forma triangular, que s'afai a la parte inferior, o afita del monumentu. Ufierta ésti, tantu n'unu como n'otru cuerpu, distintos escudos de relieve y ente ellos enllenen l'espaciu llabories de cañes y fueyes, según l'estilu oxival, dibuxaos con gustu y elegancia. El mausoléu tuvo de topase pintáu con variedá de colores, y nel campu de los escudos figuraos los blasones tamién pola policromía. Tou sumió y namái en dellos puntos afayánse entá requicios de color acoloratáu de que paez tuvo pintáu'l fondu.^{[notes 2]}

En 1860 el sepulcru foi treslladáu al Muséu Arqueolóxicu dexando los sos restos nuna caxa de cinc forrada de madera. Güei una placa a la derecha del cruceru reza:

Equí xaz Don Rodrigo Álvarez

Señor de Noreña merín d'Asturies
padre adoptivu del
rei D. Enrique II de Castiella

benefactor d'esta Ilesia.

Ara d'un altar prerrománicu y dos piles bautismales recuperaes en ciertes obres realizaes na sacristía en 1970. La primera de les piles de forma redonda y la segunda, la más interesante de toles pieces, de corte rectangular y midíes 100x63x55 cm de mármol polenco, tien los cantos decoraos nun biselao de dibuxu floral que recuerda claramente a la dómina romana. Ta considerada como una de les primeres piles bautismales d'inmersión esistente na Península.^{[ensin referencies]} Na actualidá puede almirase na sacristía de la Ilesia.