Saltar al conteníu

Meganeura

De Wikipedia
Meganeura
Rangu temporal: Carboníferu superior
Clasificación científica
Reinu: Animalia
Filu: Arthropoda
Clas: Insecta
Superorde: Odonatoptera
Orde: Protodonata
Familia: Meganeuridae
Xéneru: Meganeura
Especies
Consultes
[editar datos en Wikidata]
Fósil de Meganeura.
Modelu de Meganeura nel Muséu d'Historia Natural de Berlín.

Meganeura (gr. «grandes nervios», en rellación a la rede de nervios de les sos ales) ye un xéneru estinguíu d'inseutos protodonatos de la familia Meganeuridae. Ente les sos especies alcuéntrase Meganeura monyi, un inseutu de gran paecíu coles libélules actuales, coles que ta emparentáu, que vivió nel periodu Carboníferu (fai 300 Ma). Con un valumbu d'ales de más de 75 cm, constitúi la mayor especie conocida d'inseutos qu'enxamás esistiera sobre la Tierra. La especie del Permianu Meganeuropsis permiana ye tamién de gran tamañu. Yeren inseutos depredadores que s'alimentaben d'otros inseutos ya inclusive de pequeños anfibios.

Los sos fósiles foron afayaos nos estratos de la edá Estefaniana de Commentry, en Francia, en 1880; en 1885, el paleontólogu francés Charles Brongniart describió'l fósil y dio-y nome. Otru bon espécime fósil foi atopáu en Bolsover, Derbyshire, en 1979. L'holotipo agospiase nel Muséu d'Historia Natural de Paris.

M. americana, afayada en Oklahoma en 1940, ye una especie representada pola mayor ala d'inseutu enxamás atopada; calténese nel Muséu d'Historia Natural de Harvard.

El tamañu de los inseutos carboníferos

[editar | editar la fonte]

Esiste ciertu discutiniu alrodiu de cómo los inseutos del periodu Carboníferu pudieron algamar proporciones tan descomanaes. La forma en que l'osíxenu espublízase pel cuerpu del inseutu al traviés del so sistema respiratoriu tráqueal afita una llende superior al tamañu corporal, que paecen devasar los inseutos prehistóricos. Propúnxose orixinalmente (Harlé y Harlé, 1911) que Meganeura yera capaz de volar debíu a que l'atmósfera naquella dómina contenía una proporción d'osíxenu mayor que l'actual del 21%. Esta hipótesis foi refugada por otros científicos, pero atopó aprobación más apocayá tres posteriores estudios sobre la rellación ente'l xigantismu y la disponibilidá d'osíxenu. Si esta teoría ye correuta, estos inseutos xigantes seríen vulnerables al amenorgamientu de los niveles d'osíxenu y verdaderamente nun podríen sobrevivir na atmósfera actual.

Sicasí, investigaciones de más recién indiquen que los inseutos realmente alienden, con «rápidos ciclos de compresión y espansión traqueal». Si esto ye cierto, entós nun hai necesidá de postular la presencia d'una atmósfera con una alta presión parcial d'osíxenu.

[editar | editar la fonte]

Referencies

[editar | editar la fonte]

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]