Marie-Louise Dubreil-Jacotin
Marie-Louise Dubreil-Jacotin | |
|---|---|
 | |
| Vida | |
| Nacimientu | París, 7 de xunetu de 1905[1] |
| Nacionalidá |
 Francia |
| Muerte | París, 19 d'ochobre de 1972[1] (67 años) |
| Familia | |
| Casada con | Paul Dubreil [2] |
| Estudios | |
| Estudios |
Lycée Jules-Ferry (en)  1923) Liceo Chaptal (es) (1923 - 1926) École normale supérieure (1926 - 1929) Universidá d'Oslu (1929 - 1930) Universidá de Göttingen (1931 - 1932) |
| Tesis | Sur la détermination rigoureuse des ondes permanentes périodiques d’ampleur finie |
| Direutor de tesis |
Henri Villat Ernest Vessiot |
| Direutora de tesis de | Léonce Lesieur |
| Llingües falaes | francés[3] |
| Oficiu | matemática, física |
| Emplegadores |
Universidá de Rennes (1934 – 1939) University of Lyon (en) (1939 – 1943)Universidá de Poitiers (1943 – 1956) Universidá de París (1956 – 1972) |
| Premios |
ver
|
 | |
Marie-Louise Dubreil-Jacotin (7 de xunetu de 1905, París – 19 d'ochobre de 1972, París) foi una matemática francesa especialista en álxebra.
Biografía[editar | editar la fonte]
Marie-Louise Dubreil-Jacotin, nacida Marie-Louise Jacotin, yera fía d'un abogáu. Realizó los sos estudios secundarios nel Llicéu Jules Ferry de París, ónde tuvo como profesora de matemátiques a la hermana d'Élie Cartan.En llogrando'l títulu de bachilleratu en matemátiques elementales en 1924, empezó a siguir la clase de matemátiques especiales del colexu Chaptal. L'empiezu de los sos estudios cimeros tuvo numberoses dificultaes. En 1925 presentar al concursu d'entrada de la Escuela Normal Superior, este sirvía tamién como concursu pa les beques de llicenciatura de los departamentos. Clasificóse lo suficientemente bien como pa llograr una de les beques, pero'l so profesor de matemátiques animar por que siguiera formándose pa optar a una plaza Escuela normal superior. En 1926, llogró la segunda plaza pa entrar na Escuela; sicasí, por cuenta de la circular del 2 de marzu de 1912 que consideraba la Escuela reservada a los homes, nel decretu d'almisión apostrar a la plaza 21, xusto dempués de los 20 primeros na clasificación que fueron almitíos. En compensación, concedióse-y una beca de llicenciatura. Una de les sos antigües compañeres de llicéu yera la fía del redactor en xefe del periódicu de la Escuela Normal Superior, Fernand Hauser, quien intervieno al so favor ante'l ministru de la Instrucción Pública, Édouard Herriot, y ante el Direutor d'Enseñanza Cimera. El Conseyu Cimeru d'Instrucción Pública autorizó a finales de xineru de 1927 la so inscripción como alumna esterna, pudiendo asina siguir les conferencies de la Escuela coles mesmes que los cursos de la Facultá de Ciencies de la Universidá de Paríssobremanera los cursos de mecánica de fluyíos de Henri Villat, onde llogró la llicenciatura en ciencies matemátiques.[5]
Nomada profesora amestada de matemátiques en 1929, Marie-Louise Jacotin llogró una beca pa entamar investigaciones de física matemática en Oslo so la supervisión del profesor Vilhelm Bjerknes.
Casóse con Paul Dubreil en París en xunu de 1930. Él yera naquel momentu becariu de la Fundación Rockefeller, y ella acompañólu a Alemaña; ellí conoció a Emmy Noether. Esti alcuentru foi determinante pal so futuru. Tamién acompañó al so home a Italia onde conoció a Tullio Levi-Civita que trabayaba na mesma especialidá qu'ella. Mientres el branu de 1931 la pareya coincidió col grupu d'investigación dirixíu por David Hilbert y Hermann Weyl en Göttingen. A empiezos del cursu 1931-1932, el so home sustituyó a Henri Cartan na Facultá de Ciencies de Lille. Defendió la so tesis doctoral en ciencies matemátiques en 1934 ante un tribunal de la Facultá de Ciencies de la Universidá de París compuestu por Ernest Vessiot, Gaston Julia y Henri Villat. Al añu siguiente convertir n'investigadora de la Caisse nationale de la recherche scientifique Caisse nationale de la recherche scientifique (precursora del Centru Nacional pa la Investigación Científica-CNRS) en Rennes y asignóse-y el curso Peccot nel Colexu de Francia. Tres la física teórica, empobinar escontra la álxebra y la teoría de los númberos.
El so home foi nomáu en Nancy, y ella encargada de cursu na Facultá de Ciencies de la Universidá de Rennes en 1938, y dempués profesora titular de matemátiques xenerales en Lyon de 1939 a 1941, pa ser tresferida nuevamente a Rennes. N'ochobre de 1943 foi nomada profesora titular de la cátedra de cálculu diferencial ya integral de la Facultá de Ciencies de la Universidá de Poitiers. Axuntó en redol a ella a una comunidá d'investigadores qu'incluyía a Marcel-Paul Schützenberger en teoría de semigrupos.[6]
Direutora d'investigación del CNRS mientres el cursu académicu 1954-1955, foi nomada profesora titular na Facultá de Ciencies de la Universidá de París en 1956, y encargóse-y la preparación del concursu d'agregamientu femenín de matemátiques.
Marie-Louise Dubreil-Jacotin foi víctima d'un accidente de tráficu en 1972 y finó cinco selmanes más tarde d'un infartu.
Trabayos[editar | editar la fonte]
La so tesis trataba sobre mecánica de fluyíos.Tres el so alcuentru con Emmy Noether, trabayó sobre problemes d'álxebra, incluyendo conxuntos ordenaos, semigrupos y teoría d'ideales.[7] Fundó una escuela en Poitiers, y tres el so nomamientu en París, contribuyó xunto al so home al impulsu de la álxebra. De los sos dos llibros, Leçons d'algèbre moderne tuvo un gran espardimientu, incluyendo una traducción al inglés.
Interesóse tamién pol llugar de les muyeres en matemátiques y en ciencies; publicó dellos artículos sobre muyeres científiques famoses. Contribuyó con un capítulu tituláu Imáxenes de matemátiques nel llibru de François -y Lionnais, Les grandes corrientes del pensamientu matemáticu..[8]
Publicación[editar | editar la fonte]
- Paul Dubreil et Marie-Louise Dubreil-Jacotin, Leçons d'algèbre moderne, Paris, Dunod, 1964, 2y éd., vii+401 p.
- Paul Dubreil y Marie-Louise Dubreil-Jacotin (trad. A. Geddes), Lectures on modern algebra, Edinburgh, Oliver & Boyd, coll. « University Mathematical Monographs » (non 6), , 2º éd., xii+364 p.
- Marie-Louise Dubreil-Jacotin, Léonce Lesieur y Robert Croisot, Leçons sur la théorie des treillis des structures algébriques ordonnées et des treillis géométriques, Gauthier-Villars, , viii+385 p.
Reconocencies[editar | editar la fonte]
- La cai Marie-Louise Dubreil-Jacotin nel distritu XIII de París lleva'l so nome.
- Nel campus de la Universidá de Poitiers, una cai tamién lleva'l so nome.
Referencies[editar | editar la fonte]
- ↑ 1,0 1,1 Afirmao en: MacTutor History of Mathematics archive. Data de consulta: 22 agostu 2017.
- ↑ Afirmao en: MacTutor History of Mathematics archive.
- ↑ Biblioteca Nacional de Francia. «autoridaes BNF» (francés). Consultáu'l 10 ochobre 2015.
- ↑ URL de la referencia: https://www.tandfonline.com/doi/abs/10.1080/17498430.2014.976804. Páxina: 229.
- ↑ Leray, Jean (1972). «Marie-Louise Dubreil : 7 juillet 1905 - 19 octobre 1972». Annuaire des Anciens Élèves de l'École Normale Supérieure.
- ↑ Lesieur, Léonce (1973). «Marie-Louise Dubreil-Jacotin». Semigroup Forum 6, páx. 1-2..
- ↑ La so tesis y dalgunos de los sos artículos son accesibles nel repositorio Numdam.
- ↑ François -y Lionnais, Les grandes corrientes del pensamientu matemáticu, Buenos Aires, Eudeba, 1962
Enllaces esternos[editar | editar la fonte]
- (en) John J. O'Connor y Edmud F. Robertson, Marie-Louise Dubreil-Jacotin, en MacTutor History of Mathematical Archive, Universidá de St. Andrews (lleer on-line).
Datos: Q3292060
