Saltar al conteníu

Mariano Ospina Pérez

Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
De Wikipedia
Mariano Ospina Pérez
17. Presidente de Colombia

7 agostu 1946 - 7 agostu 1950
Alfonso López Pumarejo - Laureano Gómez
Vida
Nacimientu Medellín24 de payares de 1891[1]
Nacionalidá Bandera de Colombia Colombia
Muerte Bogotá14 d'abril de 1976[1] (84 años)
Familia
Padre Tulio Ospina
Casáu con Bertha Hernández
Fíos/es
Hermanos/es
Estudios
Estudios Universidad Nacional de Colombia sede Medellín (es) Traducir
Universidá Estatal de Luisiana
Universidá d'Antioquia
Llingües falaes castellanu
Oficiu políticu, inxenieru de minesinxenieru civil
Premios
Creencies
Relixón Ilesia Católica
Partíu políticu Partido Conservador Colombiano (es) Traducir
Cambiar los datos en Wikidata

Luis Mariano Ospina Pérez (24 de payares de 1891Medellín – 14 d'abril de 1976Bogotá) foi un inxenieru y políticu colombianu, qu'ocupó la presidencia de Colombia ente 1946 y 1950. Sobrín del ex-presidente Pedro Nel Ospina y nietu del tamién ex-presidente Mariano Ospina Rodríguez, estudió inxeniería de mines en Medellín y llogró'l grau de magister na Universidá de Luisiana.

Biografía

[editar | editar la fonte]

Foi'l segundu de los 10 fíos del inxenieru Tulio Ospina Vásquez y la so esposa Ana Rosa Clara Pérez Puerta (el mayor de los homes; los sos hermanos fueron Mercedes, Sofía, Gabriela, Rafael, Margarita, Tulio, Francisco, Jorge y Ester Ospina Pérez). Perteneció a una familia bien importante na política nacional,[3] na qu'hubo otros dos presidentes de Colombia: el so güelu paternu Mariano Ospina Rodríguez y el so tíu Pedro Nel Ospina Vásquez.

Estudió nel Colexu San Inaciu de Loyola, en Medellín y, más tarde, na Escuela de Mines d'Antioquia, onde se graduó como inxenieru de mines en 1914. Mientres dos años viaxó pel esterior (Louisiana, Londres, París), onde realizó cursos sobre producción d'azucre, economía, rellaciones llaborales, cooperativismu, producción minera y ferrocarriles.

El 26 de xunetu de 1926, casóse en Medellín con Bertha Hernández —fía del destacáu empresariu Antonio María Hernández Suárez y de Mercedes Fernández Echavarría—, quien foi escritora y política, una de les primeres muyeres en llegar al Senáu de Colombia. Tuvieron cinco fíos: Mariano (1927), inxenieru y políticu, senador (1970-1974); Rodrigo; Fernando (casáu con Olga Duque Palma, gobernadora del Huila); Gonzalo, economista de la Universidá de Harvard y María (1949).

Vida política

[editar | editar la fonte]

Al tornar al país, empecipió contactos con dirixentes del Partíu Conservador y postuló al Conseyu de Medellín, del que fizo parte ente 1915 y 1917. Nesi añu foi escoyíu diputáu d'Antioquia, y dos años dempués foi designáu superintendente del Ferrocarril d'esi departamentu. En 1921 tornó a l'Asamblea d'Antioquia, y tres la muerte del so padre esi mesmu añu, asoceder como rector de la Escuela de Mines.

En 1922, añu en que'l so tíu Pedro Nel Ospina foi escoyíu presidente de Colombia, Ospina Pérez dio'l saltu a la política nacional como senador. Magar nun se destacar como gran orador (por problemes médicos, dende la niñez nun podía llevantar la voz), les sos conocencies de la economía y la producción nacional valiéron-y el respetu y l'ascendiente ente los sos colegues. Depués d'un cuatrieniu como senador, Ospina foi designáu ministru d'Obres Públiques pol presidente Miguel Abadía Méndez, pero solo duró ocho meses (1926-1927).

Ente 1930 y 1934, ocupó la xerencia de la Federación Nacional de Cafeteros, y dende esi entós convirtióse nel "Home de los Cafeteros" en Colombia, actividá a la que s'ocupó por casi una década.

Presidencia

[editar | editar la fonte]

Magar que venía siendo opacado dientro del so partíu pol lideralgu de Laureano Gómez, el so nome foi suxeríu pa les eleiciones de 1946 col fin d'aprovechar la división del Partíu Lliberal (ente Gabriel Turbay y Jorge Eliécer Gaitán). Asina, faltando tres selmanes pa los comicios, foi proclamáu candidatu presidencial pol Partíu Conservador y ganó a los sos rivales lliberales (anque con menos del 50% de los votos).

Ente les sos obres de gobiernu val mentar la creación de la Flota Mercante Grancolombiana, l'Institutu de Seguros Sociales (ISS) y la empresa de telecomunicaciones Telecom en 1947. Mientres el so mandatu, aumentó los ataques contra simpatizantes del Partíu Lliberal en complicidá con fuercies del estáu, situación que s'agravó'l 9 d'abril de 1948 col asesinatu de Jorge Eliécer Gaitán, empecipiando un periodu de violencia ente simpatizantes de los dos partíos políticos. La delicada situación d'orde públicu, obligó a Ospina a convocar un gobiernu d'Unidá Nacional, que fracasó poco tiempu dempués. Ospina foi oxetu de dures crítiques per parte del lliberalismu, que la so representación mayoritariamente parllamentaria intentó adelantra-y un xuiciu políticu nel Congresu. Al enterase, Ospina decidió cerrar el Congresu en 1949, tomando midíes autoritaries qu'inauguraron una década de dictadura civil y militar. En 1958 recuperóse la civilidad, gracies al pactu xestáu na llocalidá española de Sitges ente los líderes lliberales y conservadores pa conformar el llamáu "Frente Nacional", que'l mesmu Ospina ayudó a xestar. Tamién ye conocíu porque'l 2 de xunu de 1948, per mediu del Decretu 1839, prohibió la venta de chicha, que yera la bébora líder del pueblo antes de la muerte de Gaitán, argumentando qu'aburricaba a les mases.[4]

En 1949, metanes un clima de violencia xeneralizada, Laureano Gómez foi escoyíu como socesor de Ospina. Más tarde Ospina y Gómez convertir n'enemigos políticos, lo que produció una división interna nel Partíu Conservador.

Ministros

[editar | editar la fonte]

Dempués de la presidencia

[editar | editar la fonte]

Ospina convertir nel xefe de l'ala moderada del conservadorismu y, como tal, oponer al estremu autoritarismu de Laureano Gómez. Foi un activu participante del golpe de 1953 que llevó al poder al xeneral Gustavo Rojas Pinilla, el so antiguu ministru de Correos y Telégrafos. Pero dos años dempués, el réxime progresista de Rojas entró en contradicción colos sos ideales ya intereses, y Ospina retiró-y el so sofitu. En participando na creación del Frente Nacional, Ospina foi suxeríu como candidatu nuevamente en 1962 y 1974, pero nun llegó a selo. Misael Pastrana Borrero convertir nel so socesor como líder de la facción ospinista, llamada depués "ospino-pastranismo".

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. 1,0 1,1 Afirmao en: autoridaes BNF. Identificador BnF: 11930072b. Apaez como: Mariano Ospina Pérez. Autor: Biblioteca Nacional de Francia. Llingua de la obra o nome: francés.
  2. Identificador del Boletín Oficial del Estado: BOE-A-1949-7304.
  3. Mariano Ospina na Gran Enciclopedia de Colombia del Círculu de Llectores
  4. Fabián Forero Barón (30 d'agostu de 2013). «Guerra contra la chicha». Columna periodística. Consultáu'l 5 d'abril de 2014.


Predecesor:
Alberto Lleras Camargo
Presidente de la República de Colombia

7 d'agostu de 1946 - 7 d'agostu de 1950
Socesor:
Laureano Gómez Castro