Manuel Pedregal y Cañedo

Manuel Pedregal y Cañedo
ministru de Facienda
gobernador civil d'A Coruña
Diputáu nel Congresu de los Diputaos d'España
Vida
Nacimientu	Grau, 12 d'abril de 1831
Nacionalidá	España
Muerte	22 de xunetu de 1896 (65 años)
Familia
Fíos/es	José Manuel Pedregal
Estudios
Llingües falaes	castellanu
Oficiu	políticu
Llugares de trabayu	Madrid
Miembru de	Real Academia de la Historia; Real Academia de Xurisprudencia y Llexislación

Manuel Pedregal y Cañedo (12 d'abril de 1831, Grau – 22 de xunetu de 1896) foi un xurista y políticu español, ministru de Facienda mientres la Primer República (1873-4).

Foi padre de José Manuel Pedregal, tamién ministru de Facienda.

Vida[editar | editar la fonte]

N'estudiando les primeres lletres na so villa natal, en 1843 treslladóse a Uviéu pa cursar el bachilleratu na Facultá de Filosofía, y depués los de Derechu, llicenciándose en 1856 y abriendo despachu d'abogáu al añu siguiente. Convertir en decanu del Colexu d'Abogaos d'Uviéu en 1865, e ingresó en la Real Academia de la Historia el 26 de xineru de 1866.^{[ensin referencies]} e ingresó en la Real Academia de la Historia el 26 de xineru de 1866.^{[ensin referencies]} e ingresó en la Real Academia de la Historia el 26 de xineru de 1866.^{[ensin referencies]} de 1866.[cita ^riquida]

Políticamente, mientres el Bieniu Progresista de 1854-1856 destacó pol so defensa de postures democrátiques, formando parte del comité del Partíu Democráticu (España) na capital asturiana. Republicanu convencíu, intervieno viviegamente na Revolución de 1868, formando parte de la Xunta Revolucionaria Provincial. Tamién fundó y dirixó'l periódicu El Constituyente.

Foi escoyíu conceyal del nuevu Conceyu d'Uviéu, constituyíu tres la Revolución. Presentar a les eleiciones a diputaos provinciales en 1869, 1871 y 1872, siendo la so acta anulada nos dos últimes eleiciones. Nes Cortes Constituyentes de 1873, que proclamaron la República, foi diputáu por Xixón y resultó escoyíu vicepresidente del Congresu y gobernador civil d'A Coruña.

Mientres el gobiernu d'Emilio Castelar desempeñó la cartera de Facienda, llogrando, nos cuatro meses que tuvo nel cargu, poner daqué d'orde na catastrófica situación de l'Ayalga Pública.

Cola cayida de la República, volvió a l'abogacía, algamando gran fama.

En Madrid foi miembru y darréu presidente del Atenéu y de la Real Academia de Xurisprudencia y Llexislación. Fundó, xunto con Francisco Giner de los Ríos, la Institución Llibre d'Enseñanza, de la que foi rector d'estudios y presidente de la Xunta de gobiernu.

En 1881 volvió al sable políticu, siendo escoyíu diputáu por Uviéu, mantiéndose hasta la so muerte. Foi -y principal líder n'Asturies del Partíu Centralista dirixíu por Nicolás Salmerón. Tamién participó na fundación d'Unión Republicana, xunto con Gumersindo Azcárate y Rafael María de Labra.

Referencies[editar | editar la fonte]

Enllaces esternos[editar | editar la fonte]