Manuel María Mallarino

Manuel María Mallarino
miembru de la Cámara de Representantes de Colombia	;
miembru de la Cámara de Representantes de Colombia
Vida
Nacimientu	Cali, 18 de xunu de 1808
Nacionalidá	Colombia
Muerte	Bogotá, 6 de xineru de 1872 (63 años)
Familia
Casáu con	María Mercedes Cabal
Estudios
Estudios	Universidad del Cauca (es) ; Colegio Mayor de San Bartolomé (es)
Llingües falaes	castellanu
Oficiu	diplomáticu, políticu, abogáu
Miembru de	Academia Colombiana de la Lengua (es)
Creencies
Partíu políticu	Partido Conservador Colombiano (es)

Manuel María Mallarino Ibargüen (18 de xunu de 1808, Cali – 6 de xineru de 1872, Bogotá) foi un abogáu y políticu colombianu. Miembru del Partíu Conservador, foi presidente de la República de Nueva Granada de 1855 a 1857.

Biografía[editar | editar la fonte]

Mallarino casóse con María Mercedes Cabal, la fía de don Víctor Cabal, fanegueru ganaderu bugueño, exalcalde de Cali y quien vendiera la facienda El Paraísu al ciudadanu inglés George Henry Isaacs, padre del escritor Jorge Isaacs; quien tomara a María Mercedes como inspiración pa la so obra María.

Depués de vivir la so infancia en Santiago de Cali, movióse primero a Bogotá onde realizó los sos estudios secundarios nel Colexu de San Bartolomé y depués a Popayán onde realizó los sos estudios de derechu na Universidá del Cauca, graduándose d'abogáu en 1831.

Trayeutoria política[editar | editar la fonte]

Dende la so dómina d'estudiante empezó a movese nos círculos políticos de la so provincia, del llau del partíu de los retrógrados, a que'l so nome llegó a la Cámara de Representantes en 1836 y participando na fundación del partíu de los ministeriales (unión de retrógrados y santanderistas disidentes) del que surdió dempués el partíu conservador. Darréu ocuparía un escañu nel Senáu y les gobernaciones de les provincies de Popayán y Buenaventura. Los sos bonos oficios como líder rexonal del naciente conservadorismu fueron compensaos pol Presidente Tomás Cipriano de Mosquera, quien-y nomó secretariu de Rellaciones Esteriores en 1846, exerciendo hasta 1847.

Mallarino ye conocíu porque suscribió'l Tratáu Mallarino-Bidlack. Esti tratáu foi robláu'l 12 d'avientu de 1846, ente la República de la Nueva Granada (actual Colombia y Panamá) y los Estaos Xuníos. Foi llamáu oficialmente como Tratáu de Paz, Amistá, Navegación y Comerciu, y n'esencia foi un conveniu de reciprocidá comercial ente dambos países; pero resultó ser la primer aición xurídica nel que los Estaos Xuníos intervenía económicamente y militarmente nel ismu de Panamá, que nesa dómina formaba parte de la Nueva Granada. El nome pol que ye conocíu'l tratáu deber a los firmantes: Manuel María Mallarino, y Benjamín Alden Bidlack, abogáu que llegó a representante por Pennsylvania na Cámara de Representantes de los Estaos Xuníos.

Tres la llegada del lliberalismu al poder en 1849, nun momentu de máxima tensión y polarización partidista, Mallarino decide viaxar fora del país, pa establecese en Lima, Perú; torna a Nueva Granada namái hasta 1854, pa sofitar a la coalición bipartita que deseyaba derrocar al dictador José María Melo.

Presidencia[editar | editar la fonte]

Restablecíu l'orde institucional na persona del vicepresidente José de Obaldía como nuevu presidente, por cuenta de la destitución del Presidente José María Obando pol Congresu Nacional, tenía d'escoyese un nuevu vicepresidente pa terminar el periodu constitucional correspondiente a Obaldía. L'ex-canciller Mallarino foi propuestu como candidatu d'unión nacional por Carlos Holguín Mallarino a nome del partíu Conservador y Manuel Murillo Toro del partíu Lliberal y se posesionó el 1º d'abril de 1855, fecha na cual asumió tamién la presidencia de la república porque'l Congresu topó culpable a Obaldía del derrocamientu del presidente Obando y atayáron-y el so periodu presidencial. Hubo entós la necesidá d'escoyer designáu presidencial, posición pa la cual foi aclamáu'l xeneral Joaquín París Ricaurte, una de les figures del exércitu que depunxo a Melo. Mientres el so mandatu, d'alcuerdu al pactu ente Holguín y Murillo, el gabinete foi paritario, metá lliberal, metá conservador, lo que dexó que se diera'l casu escepcional de que foi sofitáu por tolos sectores de la política nacional, a tal puntu de que-y foi posible al mandatariu amenorgar l'exércitu a menos de 400 soldaos.

Ye de destacar que foi nesti gobiernu cuando s'empecipió'l procesu de federalización de la Nueva Granada, creándose los estaos de Panamá y Antioquia y dexando preparáu'l procesu de creación de Boyacá, Cauca, Cundinamarca, Madalena, Bolívar y Santander.

Actividá post-presidencial[editar | editar la fonte]

En retirándose de la Presidencia dedicóse principalmente a la docencia y el periodismu, magar ocupó de nueva la secretaría de Rellaciones Esteriores en 1861 y foi postuláu a la presidencia en 1872. Nesti mesmu añu, foi unu de los miembros fundadores de l'Academia Colombiana de la Llingua.

Ver tamién[editar | editar la fonte]

Gobernantes de Colombia

Referencies[editar | editar la fonte]

Enllaces esternos[editar | editar la fonte]